แค่มาระบายเฉยๆค่ะ😭😭

เราน้อยใจแม่เรามากๆค่ะเพราะรู้สึกว่าแม่รักลูกไม่เท่ากันตั้งแต่จำความได้เราได้ใส่เสื้อต่อจากพี่เราตลอดซึ่งข้อนี้เราไม่ได้รู้สึกอะไรมากแต่ที่น้อยใจคือแม่จะชอบพูดว่าค่อยซื้อแล้วปล่อยเบลอไปเลย ผ่านไปอาทิตหนึ่งแม่ก็จะซื้อเสื้อผ้าให้พี่ใหม่(ซึ่งไม่ได้ซื้อให้เราด้วย) ถ้าซื้อตุ๊กตาให้เราจะได้ตัวเล็กสุด ซื้อขนมมาเราจะได้เลือกคนสุดท้ายเป็นแบบนี้มาตลอดจนเราอายุ25ปี ประมาณ4ปีที่แล้วเราเก็บเงินเพื่อจะไปทำงานต่างประเทศ(ญี่ปุ่น)เราก็ปรึกษาแม่ว่าเราจะไปทำงานที่ประเทศนี้นะไปถูกกฎหมายเรามีเงินสำรองของเราแล้วเราพร้อมไปมากค่ะตอนนั้นแต่แม่พูดเชิงว่าไม่อยากให้ไปมันอันตรายนู้นนั่นนี่ พออาทิตย์ต่อมาก็บอกให้เราไปสัมภาษงานเพื่อจะไปประเทศอิสราเอลบอกเงินเยอะ เราเลยบอกไปว่ามันมีสงครามนะอันตรายกว่าญี่ปุ่นอีก แล้วแม่ก็พูดออกมาว่า"ถ้าคนจะตายอยู่ที่ไหนมันก็ตาย"แล้วยื่นคำขาดออกมาว่าเราต้องไปที่อิสราเอลเท่านั้น แต่พอพี่เราอยากไปทำงานที่ญี่ปุ่นบ้างแม่กลับสนับสนุนทุกอย่าง ทั้งค่าเดินทาง เอาบ้านไปจำนองธนาคาร เราเหนื่อยกับแม่มากตอนนี้การจะเป็นลูกที่ดีทำไมมันยากจัง ขนาดเราต้องไปหาหมอพบจิตแพทย์มา1ปีแล้วแม่แค่บอกเราเป็นคนบ้าทั้งที่เราไม่เคยโวยวายอะไรเลย อย่างมากสุดก็แค่ไม่พูดเดินหนีออกไป อยู่บ้านมาจนถึงตอนนี้เราคือคนที่ไม่มีประโยชน์ที่สุดสินะ เวลาจะทำอะไรก็เหมือนคนไร้ตัวตนในบ้านมีปากมีเสียงไม่ได้ ถ้าแม่รู้ว่าเรามีเงินก้อนนี้แกก็คงขอให้เราเอาออกมาเพื่อให้แกใช้เพื่อให้พี่สาวได้ไปทำงาน สุดท้ายก็มีแต่เราที่เป็นหมา เรารักแม่มากๆเลยนะไม่เคยขัดใจแม่สักอย่างอยากได้อะไรเราทำให้หมดจนตอนนี้เราเหนื่อยมากเหนื่อยมากๆอ่ะ (ที่ตอนนี้เรายังไม่ไปเพราะยายที่เลี้ยงเรามาท่านป่วยต้องใช้ออกซิเจนตลอด+ติดเตียง)   แค่ระบายนะคะไม่ถูกใจใครก็ขอโทษด้วยค่ะเพราะเราไม่มีใครที่พูดด้วยได้เลย