สวัสดีครับ ช่วงนี้ผมว่าง ไม่รู้จะทำอะไร เลยอยากมาเล่าชีวิตมอต้นที่ผมไม่เคยได้สัมผัส
ตอนนี้ผมอายุ15ครับ กำลังเรียนกศน ผมว่ากศน.ก้ไม่ได้แน่นะครับ แค่เหงาหน่อยๆ
แต่ผมไม่เคยได้เรียนม.1-ม.3เลยครับ เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงหลังโควิด แม่ผมตกงาน
พ่อไม่มีงานทำ แม่ไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม ตอนนั้นผมอยู่ป.6 ผมก้ไม่รู้หรอกครับว่า
ครอบครัวเราลำบาก ตอนนั้นผมก้ใช้ชีวิตปกติ มีความสุขไปวันๆ จนกระทั่งจบป.6
แม่ผมบอกว่าให้ดรอบเรียนไปก่อน1ปี ผมก้โอเคครับ ไม่ได้อะไร ช่วงที่ดรอปเรียน
ผมก้เล่นเกมหาเงินครับ ได้เดือนละ1,000-2,000 แล้วแต่เดือนครับ แต่ผมไม่เคยบอกแม่เลยนะครับ
ว่าผมหาเงินได้ เพราะ ไม่รู้สิครับ น่าจะช่วงเข้าวัยรุ่นด้วย เลยไม่อยากบอกอะไร
แต่พอผ่านไป1ปี ก้ใกล้จะเปิดเทอมละครับ ตอนนั้นผมก้ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะไปเรียน
แต่วันนึงครับ วันนั้นผมนั่งเล่นคอมอยู่ แล้วแม่ก้เดินเข้าห้องมาครับ แล้วบอกว่า
ดรอปอีกปีนึงได้มั้ย แม่ยังหาเงินไม่ได้ ไหนจะค่านู่น ค่านี่อีก. ตอนนั้นผมใจสลายเลยครับ
แบบ ผมอุส่ารอมาทั้งปี ตอนนั้นผมไม่คุยกับใครเลยครับ ประมาณ2อาทิตย์ได้ครับ
คือผมอยากเรียนครับ ด้วยความที่ว่าอยู่แต่บ้านทั้งปี ไม่ค่อยได้เจอโลกภายนอก
ไม่ได้เข้าสังคม ไม่ได้ไปทำกิจกรรม ไม่ได้รู้จักกับใคร มันทำให้ผมแทบกลายเป็นซึมเศร้าครับ
ผมจำได้ว่าช่วงนั้นจิตผมตกมาก เวลาไปข้างนอกผมต้องระแวงว่าผมจะทำอะไรไม่ดี
ในสายตาคนอื่น จนมันทำให้ผมกลัวการออกไปข้างนอกเลยครับ เรียกได้ว่าเป้นเด้กติดบ้าน
แบบ100% แต่จนวันนึง ผมได้ไปอยู่บ้านน้าครับ ไปเที่ยวเล่นนี่แหละครับ น้าผมเปิดร้านน้ำอยู่ที่มหาลัยนึง
ผมก้ไปช่วยเค้าขายครับ จนได้รู้จักกับรุ่นพี่ที่เรียนที่นั้น พี่เค้าซื้อน้ำร้านน้าผมทุกวันเลยครับ
เค้าก้จะชอบมาชวนคุย ชวนผมเล่นเกม ชวนไปเล่นปิงปอง บางครั้งก้พาไปดูหนังครับ
ช่วงนั้นผมรู้สึกถึงคำว่า “ชีวิต” เลยครับ ตอนนั้นผมมีความสุขมากครับ จนผมไม่อยากกลับบ้าน
แต่ช่วงใกล้จะเปิดเทอม ผมก้กลับบ้านครับ เพื่อที่จะไปเตรียมตัวหาโรงเรียน แต่สุดท้ายก้
นั้นแหละครับ แม่ผมบอก ว่าให้ดรอปอีกปี ก้รวมเป้น3ปีครับ ตอนนั้นผมรู้สึกเชยช้าครับ
ไม่ได้อะไรแล้ว มันไม่ได้เศร้า ไม่ได้ดีใจ ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด แต่มันแบบพอแล้ว
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าชีวิตผมมันพอแล้ว ผมรู้สึกอยากจบทุกเรื่อง ผมไม่อยากอยู่แบบกลัวๆไปวันๆ
ผมอยากจบชีวิตครับ ตอนนั้น แต่ก้มีพี่ที่มหาลัยนั้นแหละครับ ที่ช่วยผม จนผมรู้สึกอยากอยู่ต่อครับ
จนตอนนี้ผมก้ได้เรียนครับ ถึงจะเป้น กศน. ก้ตาม
จบแล้วครับ ไม่รู้จะเล่าอะไรต่อครับ ผมแค่เบื่อเฉยๆเลยมาเล่า
เด็กอายุ15 ไม่มีโอกาสได้เรียน
ตอนนี้ผมอายุ15ครับ กำลังเรียนกศน ผมว่ากศน.ก้ไม่ได้แน่นะครับ แค่เหงาหน่อยๆ
แต่ผมไม่เคยได้เรียนม.1-ม.3เลยครับ เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงหลังโควิด แม่ผมตกงาน
พ่อไม่มีงานทำ แม่ไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม ตอนนั้นผมอยู่ป.6 ผมก้ไม่รู้หรอกครับว่า
ครอบครัวเราลำบาก ตอนนั้นผมก้ใช้ชีวิตปกติ มีความสุขไปวันๆ จนกระทั่งจบป.6
แม่ผมบอกว่าให้ดรอบเรียนไปก่อน1ปี ผมก้โอเคครับ ไม่ได้อะไร ช่วงที่ดรอปเรียน
ผมก้เล่นเกมหาเงินครับ ได้เดือนละ1,000-2,000 แล้วแต่เดือนครับ แต่ผมไม่เคยบอกแม่เลยนะครับ
ว่าผมหาเงินได้ เพราะ ไม่รู้สิครับ น่าจะช่วงเข้าวัยรุ่นด้วย เลยไม่อยากบอกอะไร
แต่พอผ่านไป1ปี ก้ใกล้จะเปิดเทอมละครับ ตอนนั้นผมก้ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะไปเรียน
แต่วันนึงครับ วันนั้นผมนั่งเล่นคอมอยู่ แล้วแม่ก้เดินเข้าห้องมาครับ แล้วบอกว่า
ดรอปอีกปีนึงได้มั้ย แม่ยังหาเงินไม่ได้ ไหนจะค่านู่น ค่านี่อีก. ตอนนั้นผมใจสลายเลยครับ
แบบ ผมอุส่ารอมาทั้งปี ตอนนั้นผมไม่คุยกับใครเลยครับ ประมาณ2อาทิตย์ได้ครับ
คือผมอยากเรียนครับ ด้วยความที่ว่าอยู่แต่บ้านทั้งปี ไม่ค่อยได้เจอโลกภายนอก
ไม่ได้เข้าสังคม ไม่ได้ไปทำกิจกรรม ไม่ได้รู้จักกับใคร มันทำให้ผมแทบกลายเป็นซึมเศร้าครับ
ผมจำได้ว่าช่วงนั้นจิตผมตกมาก เวลาไปข้างนอกผมต้องระแวงว่าผมจะทำอะไรไม่ดี
ในสายตาคนอื่น จนมันทำให้ผมกลัวการออกไปข้างนอกเลยครับ เรียกได้ว่าเป้นเด้กติดบ้าน
แบบ100% แต่จนวันนึง ผมได้ไปอยู่บ้านน้าครับ ไปเที่ยวเล่นนี่แหละครับ น้าผมเปิดร้านน้ำอยู่ที่มหาลัยนึง
ผมก้ไปช่วยเค้าขายครับ จนได้รู้จักกับรุ่นพี่ที่เรียนที่นั้น พี่เค้าซื้อน้ำร้านน้าผมทุกวันเลยครับ
เค้าก้จะชอบมาชวนคุย ชวนผมเล่นเกม ชวนไปเล่นปิงปอง บางครั้งก้พาไปดูหนังครับ
ช่วงนั้นผมรู้สึกถึงคำว่า “ชีวิต” เลยครับ ตอนนั้นผมมีความสุขมากครับ จนผมไม่อยากกลับบ้าน
แต่ช่วงใกล้จะเปิดเทอม ผมก้กลับบ้านครับ เพื่อที่จะไปเตรียมตัวหาโรงเรียน แต่สุดท้ายก้
นั้นแหละครับ แม่ผมบอก ว่าให้ดรอปอีกปี ก้รวมเป้น3ปีครับ ตอนนั้นผมรู้สึกเชยช้าครับ
ไม่ได้อะไรแล้ว มันไม่ได้เศร้า ไม่ได้ดีใจ ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด แต่มันแบบพอแล้ว
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าชีวิตผมมันพอแล้ว ผมรู้สึกอยากจบทุกเรื่อง ผมไม่อยากอยู่แบบกลัวๆไปวันๆ
ผมอยากจบชีวิตครับ ตอนนั้น แต่ก้มีพี่ที่มหาลัยนั้นแหละครับ ที่ช่วยผม จนผมรู้สึกอยากอยู่ต่อครับ
จนตอนนี้ผมก้ได้เรียนครับ ถึงจะเป้น กศน. ก้ตาม
จบแล้วครับ ไม่รู้จะเล่าอะไรต่อครับ ผมแค่เบื่อเฉยๆเลยมาเล่า