(ฉาก: หน้าบ้านเอ – เอนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เตี้ย ๆ กำลังจกข้าวเหนียว หมูทอด น้ำพริก และผักลวกแบบจ้วง ๆ บีเดินเข้ามา)
บี: โอ๊ยยย กลิ่นน้ำพริกอะไรนี่! ข้างบ้านคิดว่าระเบิดเคมีลงแน่เลย
เอ: (ไม่เงยหน้า) ระเบิดเคมีที่ว่านี่…คือระเบิดความอร่อยนะ มานั่งดิ จะจกมั้ย?
บี: ไม่เอ๊าาา จะไปกินอาหารเกาหลี! ร้านใหม่! พนักงานหล่อ! มีหม้อเดือด ๆ กับชีสเยิ้ม ๆ ยืดได้ถึงโหนกแก้ม
เอ: ยืดไปถึงหนี้บัตรเครดิตเลยมั้ยล่ะ…
บี: เฮ้ย พูดแทงใจ! แต่ก็ใช่ กินข้าวมาแล้วครึ่งท้องเองนะ เหลือพื้นที่พอ ๆ กับช่องเก็บของท้ายกระบะ
เอ: งั้นก็นั่งสิ จะให้ข้าวเหนียวกับหมูทอดไปเติมพื้นที่ตรงนั้นเอง!
(บีล้มตัวนั่งอย่างรวดเร็ว เหมือนมีคนผลัก)
บี: (เคี้ยวตุ้ย ๆ) เออออ...นี่แกกินแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ
เอ: ใช่ดิ วันไหนขยันก็นึ่งผักเพิ่ม วันไหนขี้เกียจก็เอาผักเมื่อวานมาอุ่นให้มันเหี่ยวเข้าไปอีก
บี: ไม่เบื่อเหรอวะ? ทำไมไม่ลองกินอะไรดี ๆ บ้าง แบบมีชื่อฝรั่งเศสยาว ๆ กินแล้วเหมือนกำลังอ่านกลอน
เอ: (ทำหน้าอวดรู้) อืม…อย่าง “ซุปเดอ ลา คาร์โบนาด้า ลา คูวา มูแลง รูจ”?
บี: เฮ้ย มั่วแล้ว! นั่นมันชื่อซุปผสมคาเฟ่ในปารีส
เอ: (หัวเราะ) เออ…พูดจริง ๆ กูก็ชอบอาหารดี ๆ นะ แต่กินบ่อยไป มันไม่ตื่นเต้นอะ
ลิ้นมันด้าน รสชาติอะไรก็เหมือนโดนบูรณาการรวมกับกลิ่นผงซักฟอก
บี: เออวะ มีช่วงนึงกูไปกินสเต๊กวันเว้นวัน
ตอนหลังชิมแล้วรู้สึกเหมือนแทะพื้นกระเบื้อง
เอ: นั่นแหละ กินของดี ต้องรอจังหวะให้ชีวิตมันรู้สึกว่า “วันนี้โคตรพิเศษ”
ไม่งั้นมันก็แค่เนื้อวัวที่ถูกตั้งราคาเกินจริง
บี: แต่กูว่ารสชาติก็สำคัญนะ
เอ: ถูก! แต่ร่างกายก็ต้องพร้อมรับรสด้วยป่ะล่ะ
ลองคิดดิ...จะเดินไปร้านอาหารหรู ต้องมีแรงเดินไป ไม่ใช่เดินสิบก้าวหอบแฮ่กเหมือนหมาโดนต้มยา
บี: (หัวเราะขำกลิ้ง) เปรียบโหดไป๊!
เอ: ยังไม่พอ…นั่งกิน ต้องไม่ปวดหลัง
เคี้ยว ต้องไม่ฟันโยก
ลิ้นต้องสะอาด ไม่มีกลิ่นขี้ฟันหลงมาจากมื้อสองวันก่อน
บี: (เริ่มขำจนข้าวติดคอ) โอ้ย! พอแล้ววว จะขำตายคาจานน้ำพริก!
เอ: ยัง! พอเคี้ยวเสร็จ ต้องย่อยได้ ไม่ท้องแข็งเหมือนท้องโดนสาป
แล้วสุดท้าย…สุดท้ายเลยนะ…
บี: (กลั้นหัวเราะสุดตัว) อะไร!?
เอ: ตอนถ่ายออก…ต้องอึดี! สีทองเหลืองอร่าม ก้อนฟูเหมือนเค้กซูเฟล่ ไม่ลีบ ไม่แฟบ ไม่ทิ่มใจ!
บี: (หัวเราะจนสำลัก) โอ้ยยยยย!! พอแล้ววววว!!! ไม่ได้ขำแบบนี้มาเป็นชาติ!
(ทั้งคู่หัวเราะลั่นบ้าน จนแมวใต้โต๊ะหลบหาย)
(เสียงหัวเราะเริ่มจางลง)
(บีนั่งเงียบซักพัก มองจานข้าวตรงหน้า)
(บีคิดในใจ): เอาพูดเล่นไปเรื่อย...แต่
ตรงกับกูทุกข้อ
หลังปวด เคี้ยวแล้วฟันขยับ ท้องอืด อึลีบ...
สงสัยไม่ใช่ชีวิตแพง ๆ ที่กูต้องการ แต่คือการถ่ายดี ๆ นี่แหละ...
บี: เอ เย็นนี้พากูไปกินอะไรที่มันดีต่อสุขภาพหน่อย
ขอแบบ…ระบบขับถ่ายสะพรึง ลิ้นสะอาด ฟันแน่น อึฟูเหมือนหมอนเมมโมรี่โฟม!
เอ: (ยิ้มเจ้าเล่ห์) จัดให้! เริ่มจากน้ำต้มมะตูม กับฟักทองต้มก่อนเลยมั้ย?
จบตอน
(พร้อมเสียงกลองตึ้งโป๊ะ)
อาหารแพง มีแรงกินแรงย่อยอาหารมั้ย : เอบี เพื่อนกันมันทุกเรื่อง
บี: โอ๊ยยย กลิ่นน้ำพริกอะไรนี่! ข้างบ้านคิดว่าระเบิดเคมีลงแน่เลย
เอ: (ไม่เงยหน้า) ระเบิดเคมีที่ว่านี่…คือระเบิดความอร่อยนะ มานั่งดิ จะจกมั้ย?
บี: ไม่เอ๊าาา จะไปกินอาหารเกาหลี! ร้านใหม่! พนักงานหล่อ! มีหม้อเดือด ๆ กับชีสเยิ้ม ๆ ยืดได้ถึงโหนกแก้ม
เอ: ยืดไปถึงหนี้บัตรเครดิตเลยมั้ยล่ะ…
บี: เฮ้ย พูดแทงใจ! แต่ก็ใช่ กินข้าวมาแล้วครึ่งท้องเองนะ เหลือพื้นที่พอ ๆ กับช่องเก็บของท้ายกระบะ
เอ: งั้นก็นั่งสิ จะให้ข้าวเหนียวกับหมูทอดไปเติมพื้นที่ตรงนั้นเอง!
(บีล้มตัวนั่งอย่างรวดเร็ว เหมือนมีคนผลัก)
บี: (เคี้ยวตุ้ย ๆ) เออออ...นี่แกกินแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ
เอ: ใช่ดิ วันไหนขยันก็นึ่งผักเพิ่ม วันไหนขี้เกียจก็เอาผักเมื่อวานมาอุ่นให้มันเหี่ยวเข้าไปอีก
บี: ไม่เบื่อเหรอวะ? ทำไมไม่ลองกินอะไรดี ๆ บ้าง แบบมีชื่อฝรั่งเศสยาว ๆ กินแล้วเหมือนกำลังอ่านกลอน
เอ: (ทำหน้าอวดรู้) อืม…อย่าง “ซุปเดอ ลา คาร์โบนาด้า ลา คูวา มูแลง รูจ”?
บี: เฮ้ย มั่วแล้ว! นั่นมันชื่อซุปผสมคาเฟ่ในปารีส
เอ: (หัวเราะ) เออ…พูดจริง ๆ กูก็ชอบอาหารดี ๆ นะ แต่กินบ่อยไป มันไม่ตื่นเต้นอะ
ลิ้นมันด้าน รสชาติอะไรก็เหมือนโดนบูรณาการรวมกับกลิ่นผงซักฟอก
บี: เออวะ มีช่วงนึงกูไปกินสเต๊กวันเว้นวัน
ตอนหลังชิมแล้วรู้สึกเหมือนแทะพื้นกระเบื้อง
เอ: นั่นแหละ กินของดี ต้องรอจังหวะให้ชีวิตมันรู้สึกว่า “วันนี้โคตรพิเศษ”
ไม่งั้นมันก็แค่เนื้อวัวที่ถูกตั้งราคาเกินจริง
บี: แต่กูว่ารสชาติก็สำคัญนะ
เอ: ถูก! แต่ร่างกายก็ต้องพร้อมรับรสด้วยป่ะล่ะ
ลองคิดดิ...จะเดินไปร้านอาหารหรู ต้องมีแรงเดินไป ไม่ใช่เดินสิบก้าวหอบแฮ่กเหมือนหมาโดนต้มยา
บี: (หัวเราะขำกลิ้ง) เปรียบโหดไป๊!
เอ: ยังไม่พอ…นั่งกิน ต้องไม่ปวดหลัง
เคี้ยว ต้องไม่ฟันโยก
ลิ้นต้องสะอาด ไม่มีกลิ่นขี้ฟันหลงมาจากมื้อสองวันก่อน
บี: (เริ่มขำจนข้าวติดคอ) โอ้ย! พอแล้ววว จะขำตายคาจานน้ำพริก!
เอ: ยัง! พอเคี้ยวเสร็จ ต้องย่อยได้ ไม่ท้องแข็งเหมือนท้องโดนสาป
แล้วสุดท้าย…สุดท้ายเลยนะ…
บี: (กลั้นหัวเราะสุดตัว) อะไร!?
เอ: ตอนถ่ายออก…ต้องอึดี! สีทองเหลืองอร่าม ก้อนฟูเหมือนเค้กซูเฟล่ ไม่ลีบ ไม่แฟบ ไม่ทิ่มใจ!
บี: (หัวเราะจนสำลัก) โอ้ยยยยย!! พอแล้ววววว!!! ไม่ได้ขำแบบนี้มาเป็นชาติ!
(ทั้งคู่หัวเราะลั่นบ้าน จนแมวใต้โต๊ะหลบหาย)
(เสียงหัวเราะเริ่มจางลง)
(บีนั่งเงียบซักพัก มองจานข้าวตรงหน้า)
(บีคิดในใจ): เอาพูดเล่นไปเรื่อย...แต่
หลังปวด เคี้ยวแล้วฟันขยับ ท้องอืด อึลีบ...
สงสัยไม่ใช่ชีวิตแพง ๆ ที่กูต้องการ แต่คือการถ่ายดี ๆ นี่แหละ...
บี: เอ เย็นนี้พากูไปกินอะไรที่มันดีต่อสุขภาพหน่อย
ขอแบบ…ระบบขับถ่ายสะพรึง ลิ้นสะอาด ฟันแน่น อึฟูเหมือนหมอนเมมโมรี่โฟม!
เอ: (ยิ้มเจ้าเล่ห์) จัดให้! เริ่มจากน้ำต้มมะตูม กับฟักทองต้มก่อนเลยมั้ย?
จบตอน
(พร้อมเสียงกลองตึ้งโป๊ะ)