จรรยาบรรณมีไว้ทำไม? ชวนคิดใน สถาณการณ์ที่ต้องเลือก ระหว่างจรรยาบรรณ และความปลอดภัย

จรรยาบรรณเป็นชุดแนวปฏิบัติด้านศีลธรรมที่ เป็นแนวบังคับให้แต่ละอาชีพ
ซึ่งแตกต่างกัน แตกต่างจากคุณธรรมที่ขึ้นอยู๋กับปัจเจกบุคคลว่าจะเลือกทำอะไรหรือไม่ทำอะไร
จรรยาบรรณทำหน้าที่คล้ายกับเส้นแนว ในการดำเนินอาชีพนั้นๆ

ทหาร ได้สิทธิ ถือปืน เพราะ ยึดมั่นว่าจะใช้ปืนนั้น ปกป้องอธิปไตยของชาติ

และปกป้อง ประชาชน  สิ่งนี้เรียกว่า "จรรยาบรรณ"

ถ้าทหารทิ้งจรรยาบรรณ เราทั้งหมดก็จะเสี่ยง

เจ้าหน้าที่สาธารณสุข ได้ความคุ้มครอง ในพื้นที่พิเศษต่างๆ จากความขัดแย้งด้วยอาวุธ
เพราะ องค์กรเหล่านี้ ทำหน้าที่ช่วยมนุษย์  โดยอยู่เหนือความขัดแย้งใดๆ
จรรยาบรรณนี้ ทำให้โลกยอมรับและคุ้มครอง

เป็นเหมือนเกราะของเจ้าหน้าที่  สถานที่เช่นโรงพยาบาล
เมื่อเจ้าหน้าที่สาธารณสุขทิ้งจรรยาบรรณ กลายเป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งเสียเอง  
ก็จะทำให้อยู่ทั้งตัวเค้าเอง เพื่อร่วมอาชีพ และผู้ป่วยในพื้นที่ขัดแย้ง
มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้น และตกเป็นเป้ามากขึ้น    ไม่มีใครได้ประโยชน์จากเรื่องนี้
และมุมมองนี้ขยายไปยังเป้าหมายอ่อนอื่นๆเช่น โรงเรียน พื้นที่ช่วยเหลือทางมนุษยธรรมด้วย

ทหารมีปืนป้องกันตัวเราเอง ส่วน พลเรือน มีจรรยาบรรณเป็นเครื่องคุ้มกันที่
แต่ละอาชีพ มีหน้าที่ จรรยาบรรณแตกต่างกัน นั่นคือภาพใหญ่ของสังคม

เราประกอบอาชีพต่างกัน
จึงไม่ควรยึดเอาอัตวิสัย  ประสบการณ์ความเห็นส่วนบุคคลของเราเพียงอย่างเดียว
ไปละเลยปรวิสัย หรือหลักการของโลกที่มุ่งสร้างความสันติโดยรวม

จรรยาบรรณ ไม่ใช่เรื่องของภาพลักษณ์    
ภาพลักษณ์เป็นเรื่องทางการฑูต
แต่เป็นสิ่งที่เป็นพื้นที่ฐานคือ หลักการที่ดีต่อเพื่อนมนุษย์  
หลักการนี้ สอดคล้องไปไปกับ ทั้งทางกฏหมาย
ข้อตกลงระหว่างประเทศ และหลักศาสนาทุกศาสนา
นั่นคือสิ่งที่อยู่  ร่วมกับ คำว่า "จรรยาบรรณ"

จรรยาบรรณ กับ เรื่องความปลอดภัย จึงเป็นเรื่องเดียวกัน ในหลายๆสถาณการณ์
ขอชวนคิดกันพิจารณา กันในประเด็นนี้นะครับ