นาคศิลา:บทอวสานแห่งหนองหานล่ม

กระทู้สนทนา

💥 นาคศิลา Ep.14 : บทอวสานแห่งหนองหาน

สองสนามรบ สองภพกรรม
จุดจบของ “รักที่กล้าท้าทายคำสาป”

🌅 เมื่อสายลมสีเลือดพัดผ่านสนามรบหน้าเมืองหนองหาน...

ผืนดินแตกระแหงจากเพลิงสงครามยังคุกรุ่น ซากอาวุธโบราณหล่นเกลื่อน บ่งบอกถึงอดีตที่ไม่เคยหลับใหล

กลางเนินหินสูง—
สตรีนางหนึ่งยืนสงบ นางคือ “นาคีทอง”
เส้นผมสีทองต้องแสงอัสดงปลิวลู่กับเปลวลม ดวงตาเยือกเย็นจับจ้องไปยังขอบแดนคำสาปเบื้องหน้า

🌀 ที่นั่น... คือ “หนองหานล่ม”
ดินแดนต้องห้าม—
ลวดลายอาคมเรืองแสงล้อมรอบใจกลางหลุมลึก เส้นสายวิชชาบูรพาแห่ง 4 ทิศ สลักไว้เพื่อผนึก “ปากคำสาป”

ไม่มีใครกล้าเหยียบย่าง
แม้แต่นาค...

กระทั่งเงาหนึ่งปรากฏ—

🐍 “นาคามรกต”...
ร่างเขาอาบเลือด เดินฝ่าเปลวไฟราวคนใกล้ดับสูญ
เข่าทรุดลงกลางซากสนามรบ
ทว่า... ดวงตายังฝ่าความเจ็บ ปรารถนาเพียงสิ่งเดียว

“เจ้าจะไปไหน!”
เสียงนาคีทองตะโกนสุดเสียง
แต่สายลมกลับกลบเสียงนั้นจนจางหาย

⚡ เขากระโจน—!
ร่างสีมรกตพุ่งข้ามเพลิง คาถา และแดนต้องห้าม
ฝ่าพรมแดนแห่งคำสาป—
เพื่อจะไปถึงเพียงผู้เดียว...

“นาคามรกตรุ่นแรก”
ผู้ถูกสาปให้กลายเป็นศิลาอยู่กลางใจหนองหาน

และทันทีที่ฝ่าเท้าของเขาแตะพื้นต้องห้าม

“โครม!!” ⚡

แสงอาคมทั้งสี่ทิศลุกวาบ
ฟ้าสะท้าน…
เสียงฟ้าคำรามดังดั่งพิภพรู้ว่ามี “ผู้ละเมิด”

กลางอากาศ เงาแห่ง “ท้าวหนองหานล่ม” ปรากฏ!
ปีกครุฑสีโลหิตสยายกว้างเหนือบึง

“เจ้ากล้าฝ่าแดนคำสาป เพียงเพื่อบรรพบุรุษ?!”

🩸 และแล้ว... ปีกแห่งเทพก็ตบกลางหลังเขา—!
ร่างนาคามรกตปลิวกระแทกพื้น
เลือดกระเซ็นกลางผืนพิภพต้องห้าม

เขาเจ็บ…
แต่ดวงตายังไม่ละจากนาคีทอง
ริมฝีปากยังพึมพำชื่อเธอ...

“เจ้าต้องอยู่... แม้ข้าจะดับสูญ…”

แผ่นดินค่อย ๆ กลืนร่างเขาไว้
อาคมนาคาเรืองแสงรัดรอบกาย
ราวเทพมารับบัญชา

ท้าวหนองหานล่มเหยียบกลางอกเขา
เสียงเย็นเยียบดั่งประโยคสุดท้ายของชีวิต

“จงถูกฝังใต้ผืนดินหนองหาน… ชั่วกาลนิรันดร์!”

🌊 ผืนน้ำกลับใสจนเห็นก้นบึง
กลืนเขาหายไปในชั่วพริบตา
ไม่มีเสียงหวีดร้อง—
มีเพียงนาคีทอง
ที่วิ่งฝ่าไฟเข้ามา
...ช้าไปเพียงหนึ่งลมหายใจ

“มรกต!!”

เธอล้มลงกับพื้น
สองมือคว้าดินเปล่า...
ไร้เงา
ไร้แม้เสียงของชายที่เธอรัก

🏞️ สองภพ… สองสนามรบ
กลายเป็นเพียงตำนานที่หอบหวนในสายลม

“แม้ข้าจะถูกกลืนโดยดิน…
ใจข้ายังมองหาเจ้า…
นาคีทอง…”