เราทำงานหนัก เพื่อ “สำเร็จ”… หรือเพื่อ “รู้สึกว่าตัวเองมีค่า”?

เราเคยเข้าใจว่า…
ความสำเร็จ คือ เงินเดือนดี ตำแหน่งสูง มีคนยอมรับ
แต่พอวิ่งไปถึงบางจุดจริง ๆ
เรากลับเริ่มรู้สึกแปลก ๆ…

บางโปรเจกต์ที่จบสวย คนชมเยอะ
เรากลับแค่นิ่ง ๆ แล้วเดินกลับบ้าน
หรือบางครั้ง ได้โบนัสก้อนใหญ่
แต่เรารู้สึกเหมือนแค่ “ถูกจ่ายค่าทน”

แล้วมันก็เกิดคำถามในใจเงียบ ๆ ว่า…
นี่เรากำลัง “ประสบความสำเร็จ”
หรือแค่พยายามพิสูจน์คุณค่าตัวเองอยู่ตลอดเวลา?

ถ้าเราถอด "รางวัลภายนอก" ออกไป
ถ้าไม่มีคนชม
ไม่มีใครเห็น
ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีเงินเพิ่ม
เราจะยังทำสิ่งนั้นอยู่ไหม?

แล้วถ้าไม่...

มันแปลว่าเราไม่ได้รักมันจริง ๆ ใช่ไหม?
หรือมันแค่แปลว่า
เราเหนื่อยเกินไปกับการเป็นคนที่ “ต้องมีอะไรพิสูจน์เสมอ”

ไม่ได้จะบอกว่าความสำเร็จไม่สำคัญ
แต่อยากชวนคิดว่า…
บางที “คุณค่าชีวิต”
อาจไม่ได้มาจากว่าเราสำเร็จแค่ไหน
แต่อาจเริ่มจากการรู้ว่า
“เราเป็นใคร และเรายังชอบตัวเองอยู่ไหม… ตอนที่ไม่มีอะไรเหลือ”

เพื่อน ๆ เคยรู้สึกแบบนี้ไหมครับ
เคยมีช่วงที่ประสบความสำเร็จ
แต่รู้สึกว่างเปล่าไหม
หรือเคยผ่านวันที่ไม่มีอะไร…
แต่ใจเรากลับรู้สึกว่ามีค่าที่สุดไหม

มาช่วยกันเล่าหน่อยครับ
เพราะคำตอบเรื่องคุณค่าชีวิต…
อาจไม่ใช่สิ่งที่ต้องพิสูจน์
แต่อาจเป็นสิ่งที่ต้อง “แลกเปลี่ยน”
ถึงจะเข้าใจ

ขอบคุณมากครับ