เราเกลียดพ่อมากค่ะ ทำยังไงดี

คือเราอยากหาที่ระบายเพราะเราไม่รู้จะบอกเรื่องนี้กับใครดี เราเกลียดพ่อของเรามากๆค่ะ เกลียดจนให้อภัยไม่ลง คือตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเราเหมือนเป็นที่ลองตีนลองเท้าของเขา ขอเกริ่นก่อนว่าเราเป็นครอบครัวคนจีนค่ะ เรามีน้องชาย1คน มันเริ่มตั้งแต่ประมาณเราเข้าม.1 พ่อก็เริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้บงการ เจ้ากี้เจ้าการ ตัวเองเป็นใหญ่คล้ายๆนาซีซิสค่ะ(narcissist) เราไม่รู้มันใช่รึป่าวคะ แต่เขาไม่ค่อยฟังความคิดเห็นผู้อื่น คิดว่าตัวเองเก่งสุดดีสุด คนอื่นโง่กว่าตัวเองค่ะ เราก็จะโดนดูถูกเชิงนั้นมาโดยตลอด เวลาจะพูดอะไรก็หาว่าเถียง เขามักจะด่าเราในเรื่องไร้สาระนานๆเข้าก็เริ่มใช้คำหยาบมากมายค่ะ ไม่ว่าเขาจะถูกหรือผิดก็จะจบด้วยเพราะว่าเขาเป็นคนหาเงิน แต่ก็แปลกนะคะ ถึงแม้จะมีความผิดเดียวกันพ่อก็ไม่เคยว่าน้องชายเลยค่ะ(อายุน้อยกว่าแค่ปีเดียว) ตั้งแต่เกิดมสไม่เคยเห็นพ่อแม่พูดคำหยาบกับน้องเลย กลับกันเรากับโดนมาโดยตลอด พูดตามตรงเรสว่าน้องเราเอาแต่ใจมากกว่าเราแต่ก็ไม่โดนว่าแถมยังมีการง้อกันอีก ตอนนี้เราม.5แช้วค่ะ พ่อเริ่มใช้ความรุนแรงกับเราเเล้วค่ะไม่ว่าแม่จะห้ามก็ไม่หยุด เรารับไม่ได้สุดๆกับเรื่องนี้ เราเหมือนเป็นคนถูกลืมในครอบครัวยกเว้นตอนที่หาคนผิด ก็จะด่าเราเป็นคนแรก คือเราเป็นคนไม่ยอมคนนะคะ แบบอะไรที่เราไม่ผิดเราก็จะไม่ยอมเด็ดคาดเพราะมันไม่ถูกต้องหากเราไม่ผิดจริง แล้วล่าสุดอาโก(น้องสาวพ่อ)มาอยู่ที่บ้านเราค่ะ เขาเป็นคนไม่ค่อยเต็มนะคะ แต่แบบก็ร้ายใช่ย่อย คือเราเป็นผู้หญิงด้วยกันเราก็ดูออกนะคะ แบบโกหกหน้าซือตาใส แต่พ่อมาดันโง่เวลานี้ เขามักจะโกหกแล้วโบ้ยความผิดให้เราทั้งๆที่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย และเราก็โดยพ่อด่าโดยไม่มีเหตุผล คือเราก็ไม่เข้าใจนะไม่ว่าใครในบ้านจะทำอะไรผิดไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ แต่คนที่โดนด่าคนแรกมักจะเป็นเรา เราไม่เข้าใจคือเราเป็นลูหผู้หญิงในครอบครัวคนจีนมันผิดขนาดนั้นเลยหรอคะเราก็ไม่ได้อยากพาดพิงคนอื่นในครอบครัวหรอกนะ เเต่มันเห็นชัดเจนเกินว่า2มาตรฐาน ที่เราเล่ามาเราเพลียงแค่หาที่ละบายเท่านั้น เราไม่รู้จะแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ยังไงเหมือนกัน อาจจะต้องรอจนถึงมหาลัยเลยก็ได้ อีปทั้งเขาชอบมาหาว่าเราขี้เกียจไม่ช่วยทำงานคือบ้านเราเป็นแบบมีธุรกิจมีโรงงานไรงี้ อตาเราก็อยากจะถามคือให่เราช่วยอะไรก็ไม่มี ตอนนี้เราก็จะเข้ามหาลัยแช้วเราก็ต้องโฟกัสกับการอ่านหนังสือแล้วเราก็ไปเรียนพิเศษเกือบทุกวัน เราไม่มีเวลาเลย เขาก็มันขัดขวางการอ่านหนังสือเราค่ะ ที่บอกว่าเราไม่ช่วยทำงานแตาเราอ่านหนังสือนะ ในขณะที่น้องชายนั่งเล่นเกมทั้งวัน ไม่เห็นเคยโดนว่าสักนิด จะบอกว่าตัวเล็กกว่าอายุน้อยกว่าก็ไม่ใช่นะเพราะเรสโดนว่าแบบนี้ตั้งแต่อายุเท่าน้อง น้องอายุน้อยกว่าแค่ปีเดียวตัวใหญ่กว่าเราแล้ว คือเราเหมือนเป็นหมาหัวเหน่า ก็จริงที่เรามันเรียนไม่เก่งเท่าน้อง ไม่สอบติดรรดัง แต่ทั้งนี้ที่เราเล่าอาจเป็นเพียงมุมมองส่วนตัวของเราเฉยๆ อาจจะไม่ได้มองมุมอื่น แต่เราก็ไม่ไหวกับสถานการณ์แบบนี้จริงๆเราเศร้าบาฃครั้งก็ไม่อยากจะมีชีวิตต่อแล้วแต่เรายังรักแม่ของเราอยู่ เรารู้สึกท้อมากกับการที่ต้องกลับบ้านมาทุกวันแล้วเจอเขา ทุกวันนี้เราก็แทบไม่ได้คุยกับเขาอยู่แล้ว เรียนพิเศษเสร็จก็กินข้าวนอนแต่เขาก็ยังหาเรื่องเราจนได้ แต่ถ้าใครพอรู้วิธีแก้ไขสถานการณ์แบบนี้เราก็อยากจะรับฟังค่ะ