ผมมีน้องชาย อายุ 28 ปี ยังไม่ยอมทำงาน อยู่บ้านเล่นคอมมาเกือบๆ 4 ปีแล้ว สิ้นปีนี้ก็จะครบพอดี
ช่วงแรกที่น้องเพิ่งเรียนจบ เขาพูดว่าอยากพักหลังเรียนจบสักหน่อย เราและครอบครัวก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะก็คงเหนื่อยจากการเรียน
ตอนนั้นผมก็ตะหงิดๆในใจนิดนึง แต่พอนานๆเข้ามันชักจะไม่ใช่การพักแล้ว กลายเป็นว่าไม่ทำงานเลย เหมือนไม่อยากทำงาน ตั้งใจที่จะไม่ทำอะไรเลย
***คือน้องผมไม่เคยทำงานมาก่อนเลย ไม่ว่าจะสมัยเรียนหรืออะไรก็ตาม part-time นี่ไม่ต้องพูดถึง***
ผมก็พอเข้าใจนะว่าคนที่ไม่เคยทำงานมาก่อน เขามักจะไม่เข้าใจโลกภายนอกเท่าไหร่ และไม่ค่อยรู้คุณค่าของเงินและเวลาที่กำลังเสียไปในทุกๆวัน เขาอาจจะลืมนึกว่าวันที่เขาไม่มีเงินมันเป็นยังไง ความยากลำบากในชีวิตจริง การเจ็บป่วย บลาๆ การที่เราต้องหาเงินและรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆที่วิ่งไล่ตามหลังเราทุกๆเดือนนั้นมันรู้สึกแบบไหน
ยิ่งครอบครัวผมค่อนข้างมีเงินคอยซัพพอร์ต ยิ่งแย่ไปกันใหญ่ พ่อแม่ก็เป็นคนสบายๆมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ชอบบังคับทั้งผมทั้งน้อง
ผมก็ถูกเลี้ยงมาสบายเช่นกันเหมือนกับน้อง ผมก็เคยมีช่วงที่ว่างงานตอนเรียนจบใหม่ๆ หรือขี้เกียจเหมือนกัน แต่แค่ไม่กี่เดือนแล้วสุดท้ายก็หางานทำ เพราะรู้สึกไม่ค่อยดีและละอายใจ แต่น้องผมกลับไม่มีความรู้สึกนี้เลย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร "อยากให้น้องได้รับรู้โลกภายนอกบ้าง เผื่อว่าเขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้ แต่ปัญหาคือน้องก็ไม่เริ่มสักที"
ต่อมา คือ น้องผมเป็นคนเงียบมากๆ ไม่พูด ไม่คุย ไม่แสดงอารมณ์ ชอบทำคิ้วขมวด ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ จนพ่อแม่แทบจะไม่กล้าเข้าไปถามไปคุยด้วยแล้ว เพราะคุยด้วยแล้วเครียด พอคุยเรื่องงานทีไรก็จะมีอาการไม่พอใจทุกที บอกว่ารองาน ส่งไปหลายที่แล้วแต่ก็รออย่างเดียว เคยไปสัมภาษณ์งานมาบ้างแต่น้องก็ดูเหมือนไม่ค่อยกระตือรือร้น เช่นไปสาย และดูเหมือนจะเลือกมากเหลือเกิน ต้องตรงใจ ถูกใจเท่านั้น และผมก็รู้ในใจลึกๆว่า HR คงปฏิเสธ เนื่องจากน้องผมไม่เคยทำงานมาก่อนเป็นปีๆและไม่มีประสบการณ์ เขาคงเลือกคนอื่นดีกว่า
ผมและครอบครัวพยายามหางานให้ ไม่ว่าจะผ่านคนรู้จักต่างๆนาๆ ก็จะนิ่งเฉย บอกว่างานไม่ตรงกับที่เรียนมาบ้างล่ะ หรือยังไม่ถูกใจบ้างล่ะ หรือไม่อยากใช้เส้นสายบ้างล่ะ ไม่รู้คิดแบบนั้นจริงๆหรือข้ออ้างเพื่อให้ได้อยู่บ้านต่อไป
ข้อดีของน้องคือ เขาไม่ได้ไปเที่ยวเตร่ ไม่ออกจากบ้าน ไม่เที่ยว อยู่ได้ไงก็ไม่รู้ วันๆอยู่แต่หน้าคอม งานบ้านก็ยังช่วยบ้าง ถือว่ายังไม่แย่เกินไป คือถ้าไม่ไปบังคับอะไรเขา เขาก็ดูปกติดี
อยากรู้ว่าจุดที่ทำให้คนๆหนึ่งคิดได้มันตัดกันที่ตอนไหนครับ ผมไม่อยากรอให้พ่อแม่ตายจากไปก่อนแล้วน้องถึงจะคิดได้และเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่
หรือใครมีปัญหาเดียวกัน แต่แก้ไขปัญหาได้แล้ว คุณทำได้ยังไงครับ อยากฟังประสบการณ์จริงมากๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
การแก้ปัญหาของผมในตอนนี้ :
- ผมกำลังบอกให้แม่ตัดเงินน้อง (แบบจริงจัง) เพราะแม่เล่นเอาบัญชีน้องไปผูกกับรายรับจากค่าเช่าห้อง ทำให้น้องมีเงินใช้ทุกเดือนๆ ถึงมันจะแค่ไม่กี่พันบาทก็เถอะ แค่มีข้าวให้กิน มีบ้านให้อยู่พอ ส่วนถ้าอยากได้อะไรนอกเหนือจากนี้ให้ไปทำงานหาเงินเอง
***จริงๆบอกทางครอบครัวมานานแล้ว แต่แม่ไม่เคยจริงจัง เหมือนกับเขาสงสารลูก เขาชอบพูดว่ากลัวน้องเครียด กลัวน้องซึมเศร้า แต่พอน้องไม่ยอมทำงานตัวเองก็กลับเครียดเอง คนเป็นแม่คงคิดอีกแบบมั้งครับ แชร์ได้นะครับใครที่เป็นแม่คน คือเขาจะใจร้ายกับลูกไม่ค่อยลงใช่มั้ยครับ ผมต้องคอยกระตุ้นเขาตลอดว่าให้ทำได้แล้วสักที***
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คำถามคือ :
- อยากได้วิธีพูดคุยทางจิตวิทยา เพราะเคยคุยแบบตรงๆแล้ว แต่พอใส่อารมณ์แล้วรู้สึกว่าน้องมีอาการต่อต้านรุนแรง คุยทีไรเขาจะร้องไห้แล้วก็เหมือนโกรธว่าไปกดดันเขา ต่อให้มีบางครั้งที่พูดคุยด้วยดีๆอาการเขาก็จะเป็นเหมือนเดิมแค่เบาลงนิดนึง
อยากเข้าใจจิตใจของเขาอย่างแท้จริง เหมือนกับว่าเราเป็นพวกเดียวกับเขา จะพอช่วยให้เขาพูดความในใจออกมาได้บ้างไหม
แบบว่าทำยังไงให้เขาพูด สิ่งที่คิด ความฝัน ความรู้สึกออกมาบ้าง เผื่อจะได้หางานที่เหมาะกับเขาและไม่เครียดเกินไป ผมเซงมากๆเวลาต้องคุยกับน้อง เหมือนคุยกับก้อนหิน ไม่ตอบสนอง ถามคำตอบครึ่งคำ หรือไม่ก็ไม่ตอบอะไรเลย
***ทางผมและครอบครัวไม่ได้ต้องการกดดันให้น้องประสบความสำเร็จในชีวิตเหมือนคนอื่นๆ หรือมีหน้ามีตาในสังคมแต่อย่างใด เพียงแค่อยากให้เขาทำงานรับผิดชอบตัวเองก็พอแล้ว เงินเดือนจะมากจะน้อยก็ขอให้ทำงาน ขอแค่ให้เขาได้เลี้ยงดูตัวเองได้ เพราะนี่เล่นปฏิเสธมันทุกงาน มันก็ไม่ไหวเหมือนกัน***
ปล. ผมกับน้องไม่สนิทกันเลย ไม่ได้คุยกันมาเป็นสิบปีแล้ว ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้โกรธกัน แค่มันห่างๆกันไปเอง อาจจะทำให้เขาไม่ไว้ใจที่เล่าอะไรให้เราฟังด้วยหรือเปล่า แต่เห็นเขาคุยกับเพื่อนกับคนอื่นปกติได้ แต่กับครอบครัวกลับเงียบเป็นเป่าสาก ไม่เข้าใจจริงๆ
ใครมีปัญหาพี่หรือน้องไม่ยอมทำงานบ้างครับ คุณแก้ปัญหาอย่างไร
ช่วงแรกที่น้องเพิ่งเรียนจบ เขาพูดว่าอยากพักหลังเรียนจบสักหน่อย เราและครอบครัวก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะก็คงเหนื่อยจากการเรียน
ตอนนั้นผมก็ตะหงิดๆในใจนิดนึง แต่พอนานๆเข้ามันชักจะไม่ใช่การพักแล้ว กลายเป็นว่าไม่ทำงานเลย เหมือนไม่อยากทำงาน ตั้งใจที่จะไม่ทำอะไรเลย
***คือน้องผมไม่เคยทำงานมาก่อนเลย ไม่ว่าจะสมัยเรียนหรืออะไรก็ตาม part-time นี่ไม่ต้องพูดถึง***
ผมก็พอเข้าใจนะว่าคนที่ไม่เคยทำงานมาก่อน เขามักจะไม่เข้าใจโลกภายนอกเท่าไหร่ และไม่ค่อยรู้คุณค่าของเงินและเวลาที่กำลังเสียไปในทุกๆวัน เขาอาจจะลืมนึกว่าวันที่เขาไม่มีเงินมันเป็นยังไง ความยากลำบากในชีวิตจริง การเจ็บป่วย บลาๆ การที่เราต้องหาเงินและรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆที่วิ่งไล่ตามหลังเราทุกๆเดือนนั้นมันรู้สึกแบบไหน
ยิ่งครอบครัวผมค่อนข้างมีเงินคอยซัพพอร์ต ยิ่งแย่ไปกันใหญ่ พ่อแม่ก็เป็นคนสบายๆมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ชอบบังคับทั้งผมทั้งน้อง
ผมก็ถูกเลี้ยงมาสบายเช่นกันเหมือนกับน้อง ผมก็เคยมีช่วงที่ว่างงานตอนเรียนจบใหม่ๆ หรือขี้เกียจเหมือนกัน แต่แค่ไม่กี่เดือนแล้วสุดท้ายก็หางานทำ เพราะรู้สึกไม่ค่อยดีและละอายใจ แต่น้องผมกลับไม่มีความรู้สึกนี้เลย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร "อยากให้น้องได้รับรู้โลกภายนอกบ้าง เผื่อว่าเขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้ แต่ปัญหาคือน้องก็ไม่เริ่มสักที"
ต่อมา คือ น้องผมเป็นคนเงียบมากๆ ไม่พูด ไม่คุย ไม่แสดงอารมณ์ ชอบทำคิ้วขมวด ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ จนพ่อแม่แทบจะไม่กล้าเข้าไปถามไปคุยด้วยแล้ว เพราะคุยด้วยแล้วเครียด พอคุยเรื่องงานทีไรก็จะมีอาการไม่พอใจทุกที บอกว่ารองาน ส่งไปหลายที่แล้วแต่ก็รออย่างเดียว เคยไปสัมภาษณ์งานมาบ้างแต่น้องก็ดูเหมือนไม่ค่อยกระตือรือร้น เช่นไปสาย และดูเหมือนจะเลือกมากเหลือเกิน ต้องตรงใจ ถูกใจเท่านั้น และผมก็รู้ในใจลึกๆว่า HR คงปฏิเสธ เนื่องจากน้องผมไม่เคยทำงานมาก่อนเป็นปีๆและไม่มีประสบการณ์ เขาคงเลือกคนอื่นดีกว่า
ผมและครอบครัวพยายามหางานให้ ไม่ว่าจะผ่านคนรู้จักต่างๆนาๆ ก็จะนิ่งเฉย บอกว่างานไม่ตรงกับที่เรียนมาบ้างล่ะ หรือยังไม่ถูกใจบ้างล่ะ หรือไม่อยากใช้เส้นสายบ้างล่ะ ไม่รู้คิดแบบนั้นจริงๆหรือข้ออ้างเพื่อให้ได้อยู่บ้านต่อไป
ข้อดีของน้องคือ เขาไม่ได้ไปเที่ยวเตร่ ไม่ออกจากบ้าน ไม่เที่ยว อยู่ได้ไงก็ไม่รู้ วันๆอยู่แต่หน้าคอม งานบ้านก็ยังช่วยบ้าง ถือว่ายังไม่แย่เกินไป คือถ้าไม่ไปบังคับอะไรเขา เขาก็ดูปกติดี
อยากรู้ว่าจุดที่ทำให้คนๆหนึ่งคิดได้มันตัดกันที่ตอนไหนครับ ผมไม่อยากรอให้พ่อแม่ตายจากไปก่อนแล้วน้องถึงจะคิดได้และเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่
หรือใครมีปัญหาเดียวกัน แต่แก้ไขปัญหาได้แล้ว คุณทำได้ยังไงครับ อยากฟังประสบการณ์จริงมากๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
การแก้ปัญหาของผมในตอนนี้ :
- ผมกำลังบอกให้แม่ตัดเงินน้อง (แบบจริงจัง) เพราะแม่เล่นเอาบัญชีน้องไปผูกกับรายรับจากค่าเช่าห้อง ทำให้น้องมีเงินใช้ทุกเดือนๆ ถึงมันจะแค่ไม่กี่พันบาทก็เถอะ แค่มีข้าวให้กิน มีบ้านให้อยู่พอ ส่วนถ้าอยากได้อะไรนอกเหนือจากนี้ให้ไปทำงานหาเงินเอง
***จริงๆบอกทางครอบครัวมานานแล้ว แต่แม่ไม่เคยจริงจัง เหมือนกับเขาสงสารลูก เขาชอบพูดว่ากลัวน้องเครียด กลัวน้องซึมเศร้า แต่พอน้องไม่ยอมทำงานตัวเองก็กลับเครียดเอง คนเป็นแม่คงคิดอีกแบบมั้งครับ แชร์ได้นะครับใครที่เป็นแม่คน คือเขาจะใจร้ายกับลูกไม่ค่อยลงใช่มั้ยครับ ผมต้องคอยกระตุ้นเขาตลอดว่าให้ทำได้แล้วสักที***
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คำถามคือ :
- อยากได้วิธีพูดคุยทางจิตวิทยา เพราะเคยคุยแบบตรงๆแล้ว แต่พอใส่อารมณ์แล้วรู้สึกว่าน้องมีอาการต่อต้านรุนแรง คุยทีไรเขาจะร้องไห้แล้วก็เหมือนโกรธว่าไปกดดันเขา ต่อให้มีบางครั้งที่พูดคุยด้วยดีๆอาการเขาก็จะเป็นเหมือนเดิมแค่เบาลงนิดนึง
อยากเข้าใจจิตใจของเขาอย่างแท้จริง เหมือนกับว่าเราเป็นพวกเดียวกับเขา จะพอช่วยให้เขาพูดความในใจออกมาได้บ้างไหม
แบบว่าทำยังไงให้เขาพูด สิ่งที่คิด ความฝัน ความรู้สึกออกมาบ้าง เผื่อจะได้หางานที่เหมาะกับเขาและไม่เครียดเกินไป ผมเซงมากๆเวลาต้องคุยกับน้อง เหมือนคุยกับก้อนหิน ไม่ตอบสนอง ถามคำตอบครึ่งคำ หรือไม่ก็ไม่ตอบอะไรเลย
***ทางผมและครอบครัวไม่ได้ต้องการกดดันให้น้องประสบความสำเร็จในชีวิตเหมือนคนอื่นๆ หรือมีหน้ามีตาในสังคมแต่อย่างใด เพียงแค่อยากให้เขาทำงานรับผิดชอบตัวเองก็พอแล้ว เงินเดือนจะมากจะน้อยก็ขอให้ทำงาน ขอแค่ให้เขาได้เลี้ยงดูตัวเองได้ เพราะนี่เล่นปฏิเสธมันทุกงาน มันก็ไม่ไหวเหมือนกัน***
ปล. ผมกับน้องไม่สนิทกันเลย ไม่ได้คุยกันมาเป็นสิบปีแล้ว ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้โกรธกัน แค่มันห่างๆกันไปเอง อาจจะทำให้เขาไม่ไว้ใจที่เล่าอะไรให้เราฟังด้วยหรือเปล่า แต่เห็นเขาคุยกับเพื่อนกับคนอื่นปกติได้ แต่กับครอบครัวกลับเงียบเป็นเป่าสาก ไม่เข้าใจจริงๆ