ทุกคนคิดว่าเราเลือกทางเดินชีวิตผิดไหมสำหรับเด็กอายุ18?

สวัสดีค่ะตอนนี้เราอายุ18ทุกคนคิดว่าเราเลือกทางเดินผิดไหม?

เราเริ่มทำงานเป็นเด็กนั่งดริ้งตอนอายุ17แบบไม่ได้ตั้งใจแต่เรารู้สึกชอบแต่อย่าพึ่งด่าเรานะลองฟังเรื่องราวชีวิตเราดูก่อน…

เราเกิดมาในครอบครอบที่ไม่พร้อมและแตกแยก เราไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่แบบพร้อมหน้ากันเป็นครอบครัวสักครั้ง เราถูกทิ้งให้คุณย่าเลี้ยงดูตั้งแต่เกิดในบ้านของคุณป้า เราก็ถูกคุณย่าเลี้ยงดูมาอย่างลำบากเพราะพ่อแม่เราไม่ได้ช่วยค่าเลี้ยงดูอะไรเราเลยอยากได้อะไรต้องดิ้นรนหาเองตั้งแต่เด็กๆเราสู้ชีวิตมากชอบขายของแต่เราก็เข้าใจคุณย่าเขาก็เลี้ยงเราได้เท่าที่ไหวเพราะย่าก็แก่มากแล้ว พอจบม.3เราก็เกือบจะไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีคนซัพพอร์ตย่าก็ไม่มีกำลังส่งไหวแล้วเราเครียดมากแต่ก็เข้าใจเลยตัดสินใจจะไปหางานทำกับป้าที่กรุงเทพแต่เด็กอายุแค่นี้มันไม่มีงานป้าเราเลยสงสารเลยช่วยให้เราได้เรียนต่อช่วยออกค่าชุดอุปกรณ์ทุกอย่างให้และช่วยค่าเงินไปเรียน แม่เราขาดการติดต่อไป ส่วนพ่อก็กลับมาอยู่บ้านตั้งแต่เลิกกับแม่เขาไม่เคยพูดดีกับเราเลยตั้งแต่เด็กจนโตใช้แต่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจเราตลอดจนเรารู้สึกเกลียดพ่อแบบไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ร่วมด้วย เขาไม่มีอะไรเลยขี้เกียจติดเหล้านอนไปวันๆไม่ทำงานก็แบบว่าชีวิตนี้ไม่เอาอะไรแล้ว และชอบด่าเราแบบไม่มีเหตุผลชอบเอาอารมณ์หงุดหงิดมาลงที่เรา เรามีปมกับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยมาเลี้ยงดูมาซัพพอร์ตเราเลย พ่อไม่เคยให้กำลังใจเราในวันที่เราได้รับอะไรดีๆไม่เคยยินดีด้วย เอาแต่ใช้คำพูดแรงๆด่าว่าเราดูถูกเราทุกอย่างชอบไล่ให้เราลาออกไปทำงาน เราร้องไห้ทุกครั้งเวลาได้ยินคำพูดแรงๆจากพ่อ มีวันนึงเราได้รับคำพูดจากพ่อว่า ”มันเกิดมาไม่มีประโยชน์เป็นภาระ โตไปจะไปทำอะไรได้เอาตัวรอดไม่ได้หรอกลาน้องยังเก่งกว่า“ชอบเปรียบเทียบเรากับน้องชายที่โคตรจะ ไม่เอาอะไรเหมือนพ่อแต่ยังมองมันว่าดี บอกก่อนว่าเรามีน้องชายมัเรานเคยไปอยู่กับพ่อแม่ตอนเด็กแต่เรากลับโดนทิ้งให้อยู่กับย่าโดยที่ไม่เอาเราไปอยู่ด้วย เรารู้สึกเกลียดพ่อเกลียดน้องมากผิดไหม?  

งั้นเข้าเรื่องเลยนะ

เราเป็นคนที่ค่อนข้างขยันมากๆ เรียนก็กลางๆ ช่วงอายุ17ปิดเทอมใหญ่เราไม่อยากอยู่บ้านเพราะเบื่อพ่อเบื่อคำพูดทำร้ายจิตใจ เราเลยพยายามหางานผ่านเฟสบุ๊คจนไปเจองานนึงเขาบอกว่าเป็นงานเด็กเสริฟที่ร้านคาราโอเกะมีที่พักให้ เขารับเราเลยโดยที่ยังไม่เจอหน้า เขาบอกเราพร้อมก็มาที่ร้านได้เลย ด้วยความที่ยังเด็กแหละแล้วเราก็ไม่เคยทำงานมาก่อนเลยตัดสินใจลองไปดูที่ร้านดูโดยให้ย่าไปด้วย เราอยู่สารคามงานที่ต้องไปอยู่ขอนแก่น เราไปกับย่ามันก็มีจริงๆและเจ้าของร้านก็เป็นผัวเมียคู่นึงเขาก็ดูใจดีเอ็นดูเรา ตอนนั้นก็เก็บของมาแล้วด้วยเราเลยตัดสินใจเริ่มทำตั้งแต่วันนั้นเลยย่าเราเลยจำใจฝากเรากับเจ้าของร้านให้ช่วยดูแล เราก็สู้เกินมาแบบคนเดียวเลยไม่มีเพื่อนไม่มีใครมาด้วย เป็นงานกลางคืนพอได้ทำจริงๆมันกลับไม่ใช่แค่เสริฟเจ้าของร้านบอกให้เราแต่งตัวสวยๆ และให้เราไปนั่งกับลูกค้าตอนนั้นเราก็งงๆแต่ก็ทำๆตามไปเพราะไม่กล้าพูดอะไรเราเป็นคนค่อนข้างพูดน้อยพูดไม่เก่ง แต่วันนั้นมันได้เงินเยอะมากๆแค่นั่งกินอะไรด้วยไม่ได้ทำอะไรเยอะเลย วันนั้นเราได้เงิน900บาท ค่าจ้างทางร้าน100ค่านั่งชั่วโมงละ50 และลูกค้าให้ติปเรา500 เราก็รู้สึกดีที่ได้เงินก็ทำมาเรื่อยๆมันก็ได้เงินเยอะตลอด500+ทุกวันมาทำได้ไม่กี่วันเราก็มีเงินให้คุณย่าย่าเราก็ถามอยู่ว่าทำอะไรทำไมได้เยอะเราก็บอกไปตามความจริงย่าก็อยากให้กลับแต่เราขอทำต่อดูก่อนมันไม่ได้น่ากลัว มีวันนึงเราได้ติปจากลูกค้าคนนึงเยอะมากเขาเอ็นดูและสงสารเราเขาถามเราทำไมถึงมาทำงานแบบนี้เราเลยเล่าชีวิตเราให้เขาฟังเขาเลยขอดูแลเราเพราะสงสารเขาอายุ46-47ค่ะวันนั้นเราได้ติปจากเขามาประมาณ4300รวมทางร้านให้อีกก็ฌกือบ5000เราก็เลยเริ่มชอบงานนี้ เราทำงานที่นี่ได้6วันเราได้เงินเกือบหมื่น และคนที่ขอดูแลเราเขาก็ติดต่อมาคุยคอยโอนเงินให้เราตลอดทีละ500บ้าง1000 เราทำได้ประมาณอาทิตย์ก็ได้ออกเพราะมีตำรวจมาตรวจเราอายุยังไม่ถึง18 คนที่ขอดูแลเขาก็จะช่วยหางานใหม่ให้เราพาเราไปดูงานตามร้านต่างๆแต่ตอนนั้นเรา17ค่อนข้างหางานยากสรุปเลยได้กลับบ้าน 

ตอนนี้เราอายุ18แล้วใกล้เรียนจบเราอยากเรียนต่อนะแต่ไม่มีคนส่งแล้วย่าก็แก่มากแล้วสงสารย่า ส่วนป้าเราก็ไม่อยากรบกวนเขามาก เราเลยคิดว่าจะดรอปสักปีมีตังค่อยกลับมาเรียนสงสารย่าด้วยอยากรีบหาตังมาให้ย่า และเราคิดว่าจะกลับไปทำงานเดิมทุกคนคิดว่าเราเลือกทางเดินผิดไหมแต่เราไม่ได้จะทำอาชีพนี้ไปตลอดหรอกแค่ทำหาเงินตั้งตัวทำไงได้เราไม่มีทางเลือกเยอะไม่ได้มีพ่อแม่คอยซัพพอร์ต