ตอนนี้ผมอายุ30ปีแล้ว ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยได้รับความรักเลย ช่วงจำความได้ก็อยู่สถานสงเคราะห์ตั้งแต่ยังเล็กเพราะแม่ติดคุก จนกระทั่ง5ขวบแม่ก็ออกมาก็เอามาให้ยายเลี้ยง มีครั้งนึงแม่ก็พยายามโยนผมลงคลองให้ตายๆไป พยามฆ่าก็หลายครั้ง พ่อก็คอยทุบตีพยายามจับผมโยนลงตึกสูงกระทืบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนมา7ขวบด้วยความโกรธจึงตัดสินใจผลักพ่อให้โดนรถชนกลางถนนเลย อยู่บ้านก็ไม่เคยมีความสุข ทุกคนในบ้านก็ต่างรังเกียจตัวผมคอยทำร้ายร่างกาย พอเข้าเรียนก็ไม่มีใครคบสักคนเพราะตัวผมเป็นคนที่น่าตาน่ากลัวมาก มีเรื่องชกต่อยทุกวันจนต้องเข้าบ้านเมตตาและเรียนช้ากว่าคนรุ่นเดียวกันอีก3ปี จนเข้ามัธยมก็เป็นช่วงที่ไม่อยากมีเรื่องกับใครแล้วปล่อยให้คนบลูลี่ต่อไป ใช้ชีวิตคนเดียวเรียนนั่งคนเดียว กินข้าวก็กินคนเดียวไม่คุยกับใครเพราะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ตอนนั้นผมก็ติดเกมแล้วด้วย อย่างน้องก็รุ้สึกว่าเกมมันคือเพื่อนคนแรกของผมทำให้ลืมความทุกข์และความเครียดไปได้บ้าง พอโตมาจนถึงปัจจุบันก็ยังเป็นแบบเดิม อยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียว คุยคนเดียว พูดคนเดียว คนทั่วไปอาจมองว่าบ้านะ แต่ผมอยากเป็นแบบนี้มั้ยผมไม่อยากเป็นนะ ใครจะมองผมโรคจิตก็ช่างเออใช่ผมโรคจิตยอมรับ ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีคนรับหรือทำได้แปปเดียวออกเพราะเค้ากลัวผมกัน เข้ากับคนอื่นไม่ได้บ้าง ด้วยความที่ผมไม่เคยคุยกับผู้คนมาก่อนด้วย ผมขาดทักษะการใช้ชีวิตในสังคม ผมพยายามเข้าหาผู้คนเรียนรู้จากมนุษย์ แต่สิ่งที่ผมทำได้มีแต่การทำให้ผู้คนยิ่งรังเกียจยิ่งขึ้นไปอีก ยอมรับว่าผมไม่อยากอยุ่ตัวคนเดียวครับ อยากได้ความรักจากผู้คนสักครั้งก่อนตายบ้าง ผมพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งมากๆมันก็ไม่สำเร็จสักที
ตอนนี้ผมกะว่าถ้าผมเคลียร์หนี้สินก้อนนี้หมดแล้ว ผมจะเลือกจบชีวิตตัวเองให้สำเร็จให้ได้สักครั้งด้วยครับ หลายๆคนก็แช่งอยากให้ผมตายไปอยู่ด้วยรอใช้หนี้ให้หมดก่อนนะ เหมือนโลกใบนี้มันไม่เหมาะกับผมเลย ผมอาจจะไม่ใช่มนุษย์ก็ได้คนเลยรังเกียจมาตั้งแต่เกิด ตายเกิดใหม่ก็อาจจะได้รับความรักหรือชีวิตที่เหมือนมนุษย์ทั่วไปกับเขาบ้างสักครั้งบ้างนะ ชีวิตผมมันอยู่ได้ด้วยความเกลียดชังจริงๆโชคร้ายตลอดด้วย สุดท้ายผมก็แค่อยากเป็นคนที่มีความสุขสักครั้งอยากมีคนมารักเราบ้างโดนเกลียดมาทั้งชีวิตแล้ว