มีแต่หนี้จนแอบคิดจบชีวิต

คือพ่อเราป่วยหนักมากเราอยู่กทม ต้องกลับมาบุรีรัมย์เพราะพ่ออยู่โรงพยาบาลมา4สัปดาห์แล้ว ย่าบอกว่ามาดูพ่อไหมจะจ่ายค่ารถให้ พอมาจะกลับละย่าบอกไม่มีให้ ตอนมายืมพีสาวมาก่อน นั่งนครชัยมา488บาท และหนี้อื่นๆจิปาถะที่เคยยืมติดครูอีก500บาทเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าอุปกรณ์ในการเรียน เราก็ดิ้นรนเองแค่อายุ15 มันหนักมากๆสำหรับคนอืนๆเขาอาจจะบอกว่าโอ้ยน้อยแค่นี้เองจะคิดอะไรมาก แต่สำหรับผมมันเยอะมากๆเลยครับ แค่เห็นก็ท้อแล้วชีวิตมีแต่หนึ้ตั่งแต่อายุยังน้อยไม่มีรายได้ เงิน988บาทมันเยอะมากเกือบ1,000บาทแล้วเด็กนักเรียนไม่มีรายได้ไม่รู้เก็บนานแค่ไหนจะได้แล้วเขาจะรอไหมอยู่ๆก็เป็นหนี้เพิ่มแบบไม่รู้ตัวท้อไปหมด ตอนแรก เราจะคืนครูทีละนิดก็จะเสร็จละ พอคิดปึ้งมาใหม่อีก488. จะร้องท้อสุดบางทีก็แอบคิด โดดไปทุกอย่างคือจบ ชีวิมีแต่หนี้แต่ไม่เคยคิดไว้ว่า488บาทมาจากไหน ถ้าคิดว่ามันจะมาเราจะไม่มาเลย