มีใครเกิดมาเจอแต่เรื่องแย่ๆในชีวิตเหมือนเรามั้ย?

สวัสดีค่ะตามหัวข้อเลยเชื่อว่าทุกคนเคยเจออาจจะมีคนที่เจอเรื่องแย่ๆมากกว่าเราก็ได้..แต่ลองฟังเรื่องของเราหน่อยสิเราอยากระบาย

เรื่องราวชีวิตของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยสดใส เราที่เจอแต่เรื่องแย่ๆมาตลอดจริงๆเล่าไม่ไหวเลยแหละ

พ่อเราแยกทางกันตั้งแต่เราอายุประมาณ10ขวบเราเกิดมาในครอบครัวที่แตกแยกไม่พร้อม เราถูกเลี้ยงดูมาโดยคุณย่าตั้งแต่เกิดเราไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่พร้อมหน้าพร้อมตา ย่าเรามีลูก3คนคือป้าน้าและพ่อเรา เราอาศัยอยู่บ้านของป้าเพราะพ่อกับน้าไม่มีอะไรเลย เรามีพี่สาวคนนึง(ลูกน้า)ชีวิตคล้ายเราแหละพ่อแม่แยกทางน้าเราไปมีครอบครัวใหม่ ทุกคนอาศัยอยู่บ้านของป้าบอกก่อนว่าป้าอยู่กทมมีบ้านมีรถมีครอบครัวที่ดีเลยกลับบ้านแค่ช่วงเทศกาล..ป้าเรามีอำนาจที่สุด ป้าเป็นคนที่ค่อนข้างปากร้ายช่างติต้องทำเป็นทุกอย่างและต้องถูกใจเราถูกใช้งานหนักมากเวลาป้ากลับบ้านโดนด่าบ่อยด้วย เรากับพี่ถูกป้าบงการชีวิตทุกอย่างเพราะเราเป็นภาระเขามาอาศัยอยู่บ้านเขา ป้าเป็นคนยึดติดความเพอร์เฟค แน่นอนเราไม่สวยป้าเลยไม่ใจดีกับเราเลย ชอบพูดทำร้ายจิตใจเราเราเคยไปอยู่กับป้าที่กทมเพื่อไปเลี้ยงน้องช่วยและป้าบอกจะซื้อมือถือให้ตอบแทนถ้าไปเราดีใจมากเพราะไม่เคยมีเลยไปช่วงปิดเทอมตอนนั้นอายุแค่12พอไปมันเหมือนฝันร้ายมากโดนใช้งานหนักใช้ให้ทำทุกอย่างเกินที่เด็กคนนึงจะทำได้ และแน่นอนถ้าทำไม่ถูกใจเราก็จะโดนด่าแรงๆ ทำอะไรก็กลัวสายตาป้าใช้ชีวิตยากเลยแหละสำหรับเด็กคนนึงเราโดนจนแอบร้องไห้อยากกลับบ้านป้าโคตรใจร้ายกับเราอะชอบพูดทำร้ายจิตใจที่เราเป็นภาระเขาชอบบลูลี่เราขนาดลุงยังชอบยุให้เราโดนป้าด่าคิดกลับไปแล้วแบบเด็กคนนึงต้องเจออะไรไม่รู้และป้าก็ไม่ได้ซื้อทรศให้เราเราโคตรเสียใจเหมือนโดนเล่นกับความรู้สึกแต่กลับซื้อให้หลานคนอื่นๆคือพี่กับน้องแบบง่ายๆเพื่อทำให้เรารู้สึกแย่เราไม่อะไรหรอกแต่แค่รู้สึกว่าทำไมพอเป็นเรามันถึงไม่ง่ายเลยทำไมเราไม่เคยได้รับอะไรดีๆจากใครเลยเพียงเพราะแค่ขี้เหร่หรอ..ฝังใจอะตั้งแต่เด็กเราเลยเก็บตังซื้อหาตังซื้อเองมาตลอดเลยจำได้ว่าช่วง13-14ขายรหัสเกมรู้สึกว่าตัวเองโคตรสู้ชีวิต55ยังมีอีกเยอะที่ป้าโคตรใจร้ายกับเรา จนเราจบมอ3ป้าไม่ให้เรียนต่อบังคับให้มาอยู่ด้วยเราไม่อยากไปเพราะฝังใจตอนเคยไปอยู่บังคับให้มาหางานทำที่กทมเราโดนบงการชีวิตทุกอย่างเราไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินเองเรามองว่าเราพึ่งมอ3จะไปทำงานอะไรได้เราอยากเรียนมากนอนร้องไห้ทุกวันเราพยายามพูดคุยกับป้าขอเรียนต่อแต่ก็โดนด่ากลับมาสุดท้ายป้าก็ยอมให้เรียนเพราะมีคนมาช่วยพูดคุยชีวิตหลังจากนั้นก็เริ่มโตป้าก็ด่าน้อยลงแหละ

ขอเล่าเรื่องครอบครัวเราต่อนะ..

เราเกิดมาค่อนข้างขี้เหร่ผิวดำตัวเตี้ยไม่มีใครเอ็นดู เราโดนแกล้งแรงๆที่รรประจำโดนล้อทุกวันแม้แต่ครูยังล้อ รู้สึกว่าโดนรังเกียจจากคนรอบข้างเยอะมากตอนเด็กโคตรฝังใจ ชีวิตเรามีแต่ปัญหาจริงๆนะไม่มีอะไรง่ายสำหรับเราเลยถ้าให้เล่าหมด

ไม่เคยมีโม้เม้นอยู่กับครอบครัว แม้แต่วันแม่เชื่อไหมเราไม่เคยได้ไหว้แม่แท้ๆของตัวเองเลย อยากได้อะไรเราต้องดิ้นรนซื้อเองตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครใจดีกับเรา แต่ยังมีแค่คุณย่าที่รักเรามากไม่ว่าเราจะเป็นแบบไหน

เรามีน้องชายหน้าตาน่ารักผิวดีมีคนรักเอ็นดูมากมายถึงขั้นมีคนอื่นมาขอไปเลี้ยงเลยแหละซึ่งแตกต่างจากเรามีแต่คนเกลียด ตอนนั้นพ่อแม่น้องเราไปอยู่ด้วยกันที่บ้านแม่โดยที่ไม่เอาเราไปอยู่ด้วยคิดกลับไปโคตรน้อยใจอะ555 จนวันนึงพวกเขาแยกทางกันพ่อก็พาน้องกลับมาด้วย ตั้งแต่พ่อกลับมาเราก็ไม่เคยสดใสอีกเลย พ่อเราไม่เอาอะไรไม่ทำงานอยู่บ้านไปวันๆให้ย่าเลี้ยง ติดเหล้าหนักไปกว่านั้นคือเสพยาด้วย ชอบใช้คำพูดรุนแรง เราได้ยินพ่อด่าย่าทุกวันตอนนั้นกลัวมาก พ่อเกลียดเราตั้งแต่จำความได้พ่อไม่เคยพูดดีกับเราเลยจนถึงทุกวันนี้ ย่าเราน่าสงสารที่สุดต้องแบกรับเลี้ยงดูหลานตั้ง3คนเพราะมีน้องมาเพิ่ม +พ่อเราอีก ถ้าเราเกลียดพ่อเราผิดไหม? พ่อขี้เกียจมากเป็นผู้ชายที่โคตรเห็นแก่ตัวมีงานเข้าหาก็ไม่ทำนอนขอเงินย่าไปวันๆไม่เคยช่วยอะไรย่าเลยก็คือขี้เกียจไม่เอาอะไรแล้วอะ ย่าต้องแบกรับคนเดียวทั้งที่แก่แล้วแต่ย่าเราก็สู้เลี้ยงหลานทุกคนจนเริ่มโตหมดปัจจุบันย่าเรา64 เรา18 พี่21 น้องชาย14 ย่าก็เริ่มแก่มากขึ้นถ้าเราจะบอกว่าเราเกลียดพ่อเราเราผิดไหม? พ่อเราเป็นคนขี้หงุดหงิดชอบมาลงที่เรากับพี่โดยใช้คำพูดที่รุนแรงมากๆ เราไม่เคยได้รับคำพูดดีๆจากพ่อเลยพ่อไม่เคยมองเราดีในสายตา เราโดนคำพูดทำร้ายจิตใจมาโดยตลอดเหมือนไม่ใช่ลูกจนเราเริ่มเกลียดพ่อ เพราะไม่ว่าเราจะทำอะไรไม่ว่าเรื่องนั้นจะดีพ่อก็ไม่เคยยินดีกับเรา แค่อาบน้ำมีเสียงเรายังโดนด่าเลยเราใช้ชีวิตอยู่กับพ่อยากมากเพราะไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูผิดหูผิดตาเขาหมดคำด่าส่วนใหญ่จะเป็นการดูถูกจนเรารู้สึกแย่กับคำพูดพ่อมากจนไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเรา ไม่อยากอยู่บ้านจนช่วงปิดเทอมเราอายุ17หางานทำครั้งแรกออกไปลองใช้ชีวิตเองคนเดียวเปิดประสบการณ์ใหม่ๆมันดีอะเหมือนเป็นชีวิตอิสระ แต่พอกลับบ้านเท่านั้นแหละ เราไม่เข้าว่าพ่อเกลียดอะไรเรามากขนาดนั้นคำพูดเขาดูถูกเรามากทำร้ายจิตใจเราซ้ำๆสะสมมาเรื่อยๆจนวันนี้เราหมดกำลังใจทุกอย่าง จนคิดกับตัวเองว่ามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรเราเลือกอะไรไม่ได้เลยไม่รู้ชีวิตจะมีอะไรดีๆเข้ามามั้ยตอนนี้เราหมดกำลังใจทุกอย่างไม่อยากเรียนอยากหนีไปให้ไกลๆไม่อยากเจอหน้าพ่อไม่อยากรับรู้อะไรมันเป็นชีวิตที่ไม่มีความสุขเลยอะเด็กคนนึงที่ต้องเจออะไรไม่รู้ที่แย่ๆมาเยอะมากแค่เราเล่าได้แค่นี้