ถ้ามีความผิดพลาดเกิดขึ้นในชีวิตตัวเอง ควรมีมุมมองอย่างไรถึงจะได้ชื่อว่าเป็นผู้มีศีลมีธรรม

ผู้มีศีลหรือมีธรรม จะไม่มีอาการไปให้ราคา ในฟากของถูก หรือผิด
การตรึกใดๆที่ไม่ใช่เป็นเพื่อการก้าวพ้นจากธรรมคู่ ไม่ใช่การตรึกของผู้มีศีล มีธรรม

อาการที่ยังมีน้ำหนัก หรือสำคัญหมายไปวิ่งนี้ถูก หรือสิ่งนี้ผิด เป็นอาการของผู้ทึ่พร่องในศีลทั้งสิ้น

เหตุของการให้ราคาในสิ่งนี้ถูกสิ่งนี้ผิด ก็เพราะความไม่รู้ในสัจจะแทร่ๆ ว่าเป็นเยี่ยงไร

สำคัญผิดว่านั้นตัวเขา นี่มีตัวเรา
มันจึงมุ่งไปแสวงหายัดเยียดว่าอะไรถูกผิด ให้ผู้นั้นดี ผู้นี่ใช่ อย่างไม่มีวันจบ เกิดอาการตำหนิท่านตำหนิตน

ทวนเข้ามาอีกนิด ว่าเหตุที่มีอาการสำคัญในสิ่งที่ถูกผิด มันเกิดจากสิ่งใด
สรรพสิ่งล้วนแล้วเสมอกัน การที่มีน้ำท่วมฟ้าผ่า ดินถล่ม อาการตรึกของสัตว์ผู้ข้องก็จะเที่ยวเสาะแสวงหา เฮโลกันไปถล่มหาสิ่งผิด

ที่แท้ สิ่งเหล่านี้มันเกิดจากเหตุปัจจัย  แม้อาการผิดพลาดใดๆของมนุษย์ นั่นก็เกิดจากเหตุปัจจัย ภายใต้รูปแบบของขันธ์5 ทั้งสิ้น

ส่วนการที่มนุษย์มีกฏเกณจารีต การลงโทษ ก็เกิดจากกระบวนการที่เกิดภายใต้กลุ่มธาตุกลุ่มนี้ ที่มีงิบากสอดคล้องกันเป็นหมู่เหล่า หาใช่เรื่องของตัวตนบุคคลใดสร้าง เพื่อมาชี้ถูกผิด

ไม่มีใครมีอำนาจการชี้ถูกผิด เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกระบวนการที่เกิดดับไปตามปัจจัย
เมื่อก่อนบางเรื่อง บางจารีต กลุ่มสังคมนึงเห็นพ้องว่านี่ถูก ผ่านมาอีกระยะ กลุ่มทิฐิเปลี่ยน สิ่งถูกผิด ย่อมเปลี่ยน

เปลี่ยนไปตามทิฐิที่พลิกผัน ไม่แน่นอน

อันทิฐินั้นก็มีเหตุปัจจัย หาได้มีความเที่ยงแท้ แม้นคนทั้งโลกจะชี้ว่าถูกแค่ไหน สุดท้ายก็แค่ของปกติดับ(เพราะเหตุล้วนแปรปรวน)เท่านั้น

สัจจะแทร่ๆ หาให้เห็น ศีลย่อมปรากฏ(ตามเหตุเช่นกัน)
สิ่งโลกๆที่เขาให้ราคาโดยทิฐิ แม้จะดีงามโลกสรรเสริญ
จะเป็นแค่สิ่งแปรผันหาใช่ความเที่ยงแท้ไม่

ราบเสมอกัน ไม่มีเหลื่อม