เรื่องเล่าเกี่ยวกับหลานที่ป่วยและคนมีบุญที่แท้จริง

อยากรู้ว่าในมุมของคนอื่นคิดยังไงกันบ้างคะ ขอเกริ่นก่อนว่าความสัมพันธุ์เรากับแม่ในอดีตไม่ได้ดีมากนัก จึงทำให้เราขึ้นมาทำงานในกทม. และต่อมาน้องเราก็ขึ้นมาเรียนต่อด้วย และแม่เราอยู่ตจว.กับยาย(พ่อเราเสียน

เรามีฝันที่อยากมีครอบครรัว แต่งงาน มีลูก แต่ว่าเราดันเริ่มทำตัวเหมือนแม่ตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แม่เราป่วยติดเตียงตั้งแต่เราประถมต้น เราต้องดูแลแม่มาตั้งแต่ตอนนั้นก็มากกว่าครึ่งชีวิตแล้ว แม่เราไม่เคยชม ไม่เ

ต้องบอกก่อนเลยว่าฉันรู้ตัวว่าฉันเป็นคนขี้หึงมาก ขี้ระแวง และไม่ค่อยไว้ใจแฟนเท่าไร อาจเป็นเพราะประสบการณ์ความรักที่ผ่านมา และก็เสพคลับฟรายเดย์กะกระทู้พันทิพย์ที่เรื่องจริงมากกว่านิยายมากไป เลยมโนว่า

คนๆ นี้ผมเจอที่มหาวิทยาลัยเปิด เรียนด้วยกัน 4 วัน ก็แลกเบอร์ไว้คุย พอจบออกมาทำงานแรกๆ ก็แบ่งปันกันทุกอย่าง แรกๆ ยังทำงานคนละสาย เขาทำขนส่ง ผมทำโรงงาน แรกๆ ก็ดีกันแหละ ผ่านไป 2 ปี ผมมาอยู่ขนส่งแบบเดียว

สวัสดีเพื่อนๆ ในกระทู้ เรื่องมันมีอยู่ว่า น้องชายของสามีเรา เขามีลูกแต่อยู่กับแม่ภรรยาเก่า น้องชายสามีเขาก็ให้เงินลูกเขานะโอนค่าขนมไปร ร ทุกเดือน ลูกไม่มีเงินก็โทรขอ ทางฝ่ายแม่ทำงานธนาคาร เงินเดือนแพง

เห็นกระแสคนรุมทึ้งนางเอกว่านางไม่น่าเป็นคนที่พระเอกจะรักได้เล้ย บ้างก็ว่านางไม่นิ่งสมเป็นผู้บริหาร ก็เลยวิเคราะห์ว่า.. นางเอกน่ะ ผิดหวังที่แอบปลื้มพระเอกเล็กๆ ตอนแรกแล้วกลายเป็นเหวอว่าปลื้มคนผิด เพรา

คือมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เป็นมนุษย์ประเภทชอบจิกกัดคนอื่น เวลาเพื่อนทำอะไรให้คนอื่นฮา นางก็จะด่าว่า ขาดความอบอุ่นหรอ บางทีก็สงสัย ทำไมต้องด่าคำนี้ด้วย คหสต : คิดว่าเขาคงจะป่วย