ปัจจุบันผม 20 ต้นๆ
คือตกกลางคืนทีไรเป็นทุกทีทุกวัน(ถ้าคืนไหนไม่หลับ) คือปัจจุบันใช้ชีวิตกลางคืน แล้วช่วงตอน เที่ยงคืน - ตี 5 จะมีอาการคิดถึงช่วงชิวิตในวัยเด็กมากๆ
คิดถึงเพื่อนสมัยประถม คิดถึงการเล่นสมัยนั้น ดีดลูกแก้ว ร้านเกมที่มีคนเยอะๆ บรรยาการตลาดช่วงเช้ามีคนเยอะแยะเต็มไปหมด เสียงรถเข็นขายของเข้าออกแถวบ้านแทบทั้งวัน รถไอติม รถไม้กวาด รถเกลือ รถขนม บลาๆ แล้วก็มีเพลงที่ทำให้อาการ nostalgia มาได้ทันทีเลยคือ เพลง กลัว คนที่แสนดี ของ tony ผี ยิ่งถ้าบวกกับได้เล่นเกม minecraft แล้วละก็สุดๆ เพราะมันคือวัยเด็กของผมเลย แล้วก็ชอบไถ ig มันจะมีพวก แอ็คสร้างไว้ลงพวก nostalgia ของพวกฝรั่งซึ่งมันก็มีที่เรารู้จักเยอะแยะเหมือนกัน รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆ มันทำให้คิดถึงไปหมด ตั้งแต่เด็กจนโตก็อยู่แทบนี้ตลอดไม่ได้ย้ายไปไหนเลย เรียนกินเที่ยวคือที่ที่อาศัยปัจจุบันผูกพันมั้งครับ เลยไม่อยากย้ายไปไหนแต่ช่วงนี้อ่านเกี่ยวกับพัฒนาตัวเองเขาให้ออกจาก comfort zone ผมว่าจะย้ายที่อยู่ไปให้ไกลกว่าเดิม ส่วนงานผมค่อนข้างปกติไม่ส่งผลอะไร ก็มีเหงาบ้างเพราะเพื่อนแยกย้ายไปกันหมด เหลือตัวคนเดียวเลยญาติก็ย้ายออกไปไกล จะเรียกว่าผมอยู่จนสุดของสายญาติก็ได้ที่ตรงนี้ ปัจจุบันนอกจากจะทำไรไม่ได้แล้ว ความน่าสมเพชผมมีเยอะแยะมากเลย จะบอกในนี้ก็ได้แต่ตอนนี้ยังอายอยู่ แต่ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าล้มเหลวในการเป็นมนุษย์ยุคนี้มากครับ ผมเกิด 200x เรียกได้ว่าเป็น gen z ที่ตามยุคไม่ทัน หนังออกใหม่ก็ไม่ดูพอไม่ฮิตแล้วเริ่มมาดู อย่างล่าสุดเรื่องหัวแถวอะไรนั้น ผมยังไม่รู้ชื่อเรื่องเลย แต่ไถโซเชียลเห็นบ่อยๆ ผมมีปัญหาสุขภาพด้วยครับไม่หนักแต่เป็นมานาน แล้วก็ช่วงนี้ทำใจไม่ได้เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน แล้วก็ถึงปากจะบอกว่าเหงา หาคนคุยด้วยแต่จริงๆก็คัดหน้าตาเหมือนกันบอกตรงๆละกันครับ ผมก็ไม่หล่อหรอก แต่อยากคุยกับคนที่เรารู้สึกด้วย แต่คนอื่นๆก็คุยได้เหมือนกันครับ แต่มันจะต่างออกไป ตอนนี้ชีวิตมีแต่เรื่องให้คิดเยอะ ผมใช้เวลาทั้งวันเกี่ยวกับการคิดนู้นนี้ ถ้ามีนู้นนี้จะเป็นแบบนั้นแบบนี้ แต่ไม่ลงมือทำ ไม่รู้เหมือนกันว่ารออะไร ปัจจุบันได้แต่คิดว่าถ้ามีสาวสวยๆน่ารักๆมาเป็นแฟนคงจะพัฒนาตัวเองขึ้น แต่ก็เหมือนหลอกตัวเองถึงมีจริงก็คงดูแลเขาไม่ได้ เพราะตัวเองยังเอาไม่รอด ตอนเด็กๆผมเคยสาบานเรื่องของกินกับเพื่อน 3-4 คนที่หน้าพระใหญ่ที่รร.ประถาม สาบานกันว่าใครโกหกขอให้มีอันเป็นไปอันนี้ผมไม่เริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาช่วงนึงว่าจะกลับไปถอนคำพูดดีไหม แล้วพาเพื่อน 3-4 คนนั้นไปด้วย แต่ในใจก็บอกว่าไม่เกี่ยวกันขอแค่ให้มีชีวิตดีกว่านี้นิดหน่อย แล้วค่อยกลับไปถอนคำพูดถือว่าเราเอาชนะคำๆนั้นได้ แต่ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ และสภาพปัจจุบันของผมในวัย 20 ต้นๆ อยู่ห้องเช้าแค่ พันต้นๆรวมน้ำไฟ ไม่ถึง 2,000 ไม่มีแอร์ ไม่มีคอม ไม่มีตู้เย็น ไม่มีอะไรเลย ที่นอนที่มีก็แค่ของของป้าผม เอามาจากบ้านเก่า แต่มีรถ 1 คันผ่อนจะหมดแล้ว ไม่ได้ต่อมหาลัย อยากได้คำปลอบใจมากๆ ไม่สนว่าจะหน้าไว้หลังหลอกหรืออะไร ผมเลยคำว่าแตกสลายมาแล้ว ผมใจแตกไปนานแล้ว แค่ไม่มีปัญญาทำเรื่องต่างๆ อันนี้อาจจะเป็นโพสแรกที่พิมพ์ขนาดนี้ ปัจจุบันใช้ชีวิตเรียกร้องในโซเชียลด้วยวิธีต่างๆ5555 มันก็สนุกและฮีลใจผมได้สุดๆเวลามีคนตอบกลับ แต่ลึกๆก็เหงาเหมือนเดิม งานของผมปัจจุบันบีบให้ผมแทบไม่มีเวลาทำห่าอะไรเลย ผมแค่ ผมแค่อยากเที่ยววันสุดสัปดาร์ อยากมีเพื่อนไปร้านเหล้ากัน ไปเที่ยวต่างจังหวัดก็ได้ ในห้างกทม.ก็ได้ แต่ไม่เลยผมทำมันพังหมด ผมคิดถึงเรื่องย้อนเวลา ถ้าย้อนไปได้แค่เป็นมิติที่ให้ผมได้สัมผัสกับ เพื่อนในวัยเด็กของผมผมก็อยากไป อยากเขาไปกอดเพื่อนคนที่ผมแกล้งเขา คนที่เขาแกล้งผม ครู ปู่ยาที่รอที่บ้าน อยากกลับไปกอดทุกวัน อยากขอโทษ เพื่อนชวนเล่นบอลก็จะไปชวนไปว่ายน้ำก็จะไป ชวนไปไหนก็ไป อยากกลับไปเริ่มใหม่แบบสัมผัสพวกเขาได้ แต่ความรู้สึกปัจจุบันผมก็ไม่อยากเสีย สุดท้ายผมก็เลือกปัจจุบันอยู่ดี แค่อยากกลับไปกอดเพื่อนๆที่ปล่อยให้มันโดนต่อยต่อหน้า ขอโทษที่ไม่ช่วยมัน ขอโทษเพื่อนผู้หญิงที่ผมด่าผมแกล้ง แต่มันก็ช่วงวัยเด็กผมเองก็แกล้งไม่แรง แค่อยากให้โกรธนิดหน่อย ผู้หญิงโกรธนิดๆงอนหน่อยๆน่ารักจะตาย สุดท้ายผมจะพัฒนาขึ้นผมมั่นใจ ถ้าผมไม่ได้มาอัปเดตอะไรคือลืมแอ็คหรือไม่ก็เข้าไม่ได้ แต่อยากบอกเพื่อนๆที่อ่านมาถึงตรงนี้ ขอให้โชคดีทุกคนทุกคนมีเส้นทางของตัวเอง นี้เป็นเส้นทางที่ผมเดินเอง ผมจะน้อมรับมันไว้ และสุดท้ายใครอยากคุยกับผมทักมาได้นะ เม้นคุยเล่นกันก็ได้
Nostalgia นับเป็นโรคไหมครับ? ใครเหงามาคุยกันได้
คือตกกลางคืนทีไรเป็นทุกทีทุกวัน(ถ้าคืนไหนไม่หลับ) คือปัจจุบันใช้ชีวิตกลางคืน แล้วช่วงตอน เที่ยงคืน - ตี 5 จะมีอาการคิดถึงช่วงชิวิตในวัยเด็กมากๆ
คิดถึงเพื่อนสมัยประถม คิดถึงการเล่นสมัยนั้น ดีดลูกแก้ว ร้านเกมที่มีคนเยอะๆ บรรยาการตลาดช่วงเช้ามีคนเยอะแยะเต็มไปหมด เสียงรถเข็นขายของเข้าออกแถวบ้านแทบทั้งวัน รถไอติม รถไม้กวาด รถเกลือ รถขนม บลาๆ แล้วก็มีเพลงที่ทำให้อาการ nostalgia มาได้ทันทีเลยคือ เพลง กลัว คนที่แสนดี ของ tony ผี ยิ่งถ้าบวกกับได้เล่นเกม minecraft แล้วละก็สุดๆ เพราะมันคือวัยเด็กของผมเลย แล้วก็ชอบไถ ig มันจะมีพวก แอ็คสร้างไว้ลงพวก nostalgia ของพวกฝรั่งซึ่งมันก็มีที่เรารู้จักเยอะแยะเหมือนกัน รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆ มันทำให้คิดถึงไปหมด ตั้งแต่เด็กจนโตก็อยู่แทบนี้ตลอดไม่ได้ย้ายไปไหนเลย เรียนกินเที่ยวคือที่ที่อาศัยปัจจุบันผูกพันมั้งครับ เลยไม่อยากย้ายไปไหนแต่ช่วงนี้อ่านเกี่ยวกับพัฒนาตัวเองเขาให้ออกจาก comfort zone ผมว่าจะย้ายที่อยู่ไปให้ไกลกว่าเดิม ส่วนงานผมค่อนข้างปกติไม่ส่งผลอะไร ก็มีเหงาบ้างเพราะเพื่อนแยกย้ายไปกันหมด เหลือตัวคนเดียวเลยญาติก็ย้ายออกไปไกล จะเรียกว่าผมอยู่จนสุดของสายญาติก็ได้ที่ตรงนี้ ปัจจุบันนอกจากจะทำไรไม่ได้แล้ว ความน่าสมเพชผมมีเยอะแยะมากเลย จะบอกในนี้ก็ได้แต่ตอนนี้ยังอายอยู่ แต่ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าล้มเหลวในการเป็นมนุษย์ยุคนี้มากครับ ผมเกิด 200x เรียกได้ว่าเป็น gen z ที่ตามยุคไม่ทัน หนังออกใหม่ก็ไม่ดูพอไม่ฮิตแล้วเริ่มมาดู อย่างล่าสุดเรื่องหัวแถวอะไรนั้น ผมยังไม่รู้ชื่อเรื่องเลย แต่ไถโซเชียลเห็นบ่อยๆ ผมมีปัญหาสุขภาพด้วยครับไม่หนักแต่เป็นมานาน แล้วก็ช่วงนี้ทำใจไม่ได้เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน แล้วก็ถึงปากจะบอกว่าเหงา หาคนคุยด้วยแต่จริงๆก็คัดหน้าตาเหมือนกันบอกตรงๆละกันครับ ผมก็ไม่หล่อหรอก แต่อยากคุยกับคนที่เรารู้สึกด้วย แต่คนอื่นๆก็คุยได้เหมือนกันครับ แต่มันจะต่างออกไป ตอนนี้ชีวิตมีแต่เรื่องให้คิดเยอะ ผมใช้เวลาทั้งวันเกี่ยวกับการคิดนู้นนี้ ถ้ามีนู้นนี้จะเป็นแบบนั้นแบบนี้ แต่ไม่ลงมือทำ ไม่รู้เหมือนกันว่ารออะไร ปัจจุบันได้แต่คิดว่าถ้ามีสาวสวยๆน่ารักๆมาเป็นแฟนคงจะพัฒนาตัวเองขึ้น แต่ก็เหมือนหลอกตัวเองถึงมีจริงก็คงดูแลเขาไม่ได้ เพราะตัวเองยังเอาไม่รอด ตอนเด็กๆผมเคยสาบานเรื่องของกินกับเพื่อน 3-4 คนที่หน้าพระใหญ่ที่รร.ประถาม สาบานกันว่าใครโกหกขอให้มีอันเป็นไปอันนี้ผมไม่เริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาช่วงนึงว่าจะกลับไปถอนคำพูดดีไหม แล้วพาเพื่อน 3-4 คนนั้นไปด้วย แต่ในใจก็บอกว่าไม่เกี่ยวกันขอแค่ให้มีชีวิตดีกว่านี้นิดหน่อย แล้วค่อยกลับไปถอนคำพูดถือว่าเราเอาชนะคำๆนั้นได้ แต่ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ และสภาพปัจจุบันของผมในวัย 20 ต้นๆ อยู่ห้องเช้าแค่ พันต้นๆรวมน้ำไฟ ไม่ถึง 2,000 ไม่มีแอร์ ไม่มีคอม ไม่มีตู้เย็น ไม่มีอะไรเลย ที่นอนที่มีก็แค่ของของป้าผม เอามาจากบ้านเก่า แต่มีรถ 1 คันผ่อนจะหมดแล้ว ไม่ได้ต่อมหาลัย อยากได้คำปลอบใจมากๆ ไม่สนว่าจะหน้าไว้หลังหลอกหรืออะไร ผมเลยคำว่าแตกสลายมาแล้ว ผมใจแตกไปนานแล้ว แค่ไม่มีปัญญาทำเรื่องต่างๆ อันนี้อาจจะเป็นโพสแรกที่พิมพ์ขนาดนี้ ปัจจุบันใช้ชีวิตเรียกร้องในโซเชียลด้วยวิธีต่างๆ5555 มันก็สนุกและฮีลใจผมได้สุดๆเวลามีคนตอบกลับ แต่ลึกๆก็เหงาเหมือนเดิม งานของผมปัจจุบันบีบให้ผมแทบไม่มีเวลาทำห่าอะไรเลย ผมแค่ ผมแค่อยากเที่ยววันสุดสัปดาร์ อยากมีเพื่อนไปร้านเหล้ากัน ไปเที่ยวต่างจังหวัดก็ได้ ในห้างกทม.ก็ได้ แต่ไม่เลยผมทำมันพังหมด ผมคิดถึงเรื่องย้อนเวลา ถ้าย้อนไปได้แค่เป็นมิติที่ให้ผมได้สัมผัสกับ เพื่อนในวัยเด็กของผมผมก็อยากไป อยากเขาไปกอดเพื่อนคนที่ผมแกล้งเขา คนที่เขาแกล้งผม ครู ปู่ยาที่รอที่บ้าน อยากกลับไปกอดทุกวัน อยากขอโทษ เพื่อนชวนเล่นบอลก็จะไปชวนไปว่ายน้ำก็จะไป ชวนไปไหนก็ไป อยากกลับไปเริ่มใหม่แบบสัมผัสพวกเขาได้ แต่ความรู้สึกปัจจุบันผมก็ไม่อยากเสีย สุดท้ายผมก็เลือกปัจจุบันอยู่ดี แค่อยากกลับไปกอดเพื่อนๆที่ปล่อยให้มันโดนต่อยต่อหน้า ขอโทษที่ไม่ช่วยมัน ขอโทษเพื่อนผู้หญิงที่ผมด่าผมแกล้ง แต่มันก็ช่วงวัยเด็กผมเองก็แกล้งไม่แรง แค่อยากให้โกรธนิดหน่อย ผู้หญิงโกรธนิดๆงอนหน่อยๆน่ารักจะตาย สุดท้ายผมจะพัฒนาขึ้นผมมั่นใจ ถ้าผมไม่ได้มาอัปเดตอะไรคือลืมแอ็คหรือไม่ก็เข้าไม่ได้ แต่อยากบอกเพื่อนๆที่อ่านมาถึงตรงนี้ ขอให้โชคดีทุกคนทุกคนมีเส้นทางของตัวเอง นี้เป็นเส้นทางที่ผมเดินเอง ผมจะน้อมรับมันไว้ และสุดท้ายใครอยากคุยกับผมทักมาได้นะ เม้นคุยเล่นกันก็ได้