เป็นคนขี้อายตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้24ปี ความอายมันกลับกลายเป็นความคิดมาก ควรทำไงดี

คือเราเป็นคนขี้อายตั้งแต่จำความได้เลยค่ะ ขี้อายขี้กลัว เพราะตอนเด็กจะเป็นเด็กขี้เหร่กว่าเพื่อนๆ จะโดนผู้ใหญ่แกล้งล้อบ้างอะไรบ้าง แต่ตอนนั้นแค่อายแค่เขิน ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นปมอะไรนะคะ

  เวลาจะทำอะไรต้องกระซิบบอกแม่ตลอด จะสั่งข้าวก็กระซิบบอกแม่ เป็นอยู่อย่างนั้นจนวัยรุ่นความอายเริ่มหายไป เพราะรู้สึกมีหน้าตามีรูปร่างที่ดีขึ้น มีความมั่นใจในตัวเอง ความอายความกลัวนั้นหายไปหมดเลยค่ะ มีแต่ความอยากรู้อยากลอง เวลาคิดจะทำอะไรคือทำเลย แล้วได้ผลลัพธ์ค่อนข้างภูมิใจ

  แต่พอโตขึ้น ความขี้อายขี้กลัวมันกลับมาอีกแล้ว เวลาจะทำอะไรจะมีเสียงในใจเป็นทางลบตลอดหรือเป็นเหมือนเสียงเตือนสติเรา เช่น อยากลองขายของ เสียงในใจจะคิดลบทันที จะขายได้หรอ จะมีคนซื้อหรอพอจะลงมือทำมันก็ต้องล้มเลิกทุกที ทำไมเราชอบกลัวว่าคนอื่นจะมองเรายังไง จะคิดกันเรายังไง คือทำยังไงจะเอาความคิดพวกนี้ออกจากหัวได้บ้างคะ  แต่เราก็รู้สึกว่าเรามีอาการแพนิคเกิดขึ้นด้วยนะคะ แต่ในเหตุการณอื่นๆเช่นตอนขับรถไปต่างจังหวัดแล้วรถเยอะๆ ขับนานๆไม่ได้ หรือเวลาอยู่คนเดียวคิดเรื่องผีเรื่องโจรอะไรแบบนี้ ไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวกันไหมนะ

  อาการพวกนี้มีผลกับชีวิตประจำวันเรามากเลยค่ะ เราจะทำอะไรมันก็ขัดขวางความคิดเราไปหมด เอาจริงๆเรารู้สึกหัวเรามีความคิดที่จะทำอย่างอื่นมากมาย แต่กลับกันก็มีความคิดลบความวิตกกังวลเข้ามาเยอะเหมือนกัน  คิดจะทำอะไรมากเท่าไร มันก็มีความคิดพวกนี้เข้ามาเท่านั้น ทำให้เราเครียดเลยค่ะ  

  อีกอย่างนึงนะคะเวลาจะทำอะไร เราไม่อยากให้คนที่บ้านรับรู้ คือถ้ามันไม่สำเร็จ หรือมันไม่ดีตามที่เราคิดเราไม่อยากให้เขารับรู้เลยค่ะ เราชอบปิดกั้นตัวเองจากที่บ้าน เวลาจะโพสเฟสบุ้คจะแชร์อะไร เราปิด90% ทั้งๆที่บางทีก็ไม่ได้เป็นเรื่องแย่นะคะ แต่เรากลัว กลัวอีกแล้ว!!😔😔 ไม่อยากให้ที่บ้านรับรู้อะ

ใครพอมีวิธีช่วยเอาภูเขาก้อนนี้ออกจากใจได้บ้างคะ อยากยกมันออกมากๆ เราอยากมีชีวิตที่ควรได้ใช้ได้ทำในสิ่งที่คิดบ้าง มันเหนื่อมันเครียดดมากเลยค่ะ😭