สวัสดีเพื่อนๆหลายๆคน ไม่รู้ว่าจะมีคนคอยอ่านหรือเปล่า แต่ทิ้งช่วงไว้นาน รอให้ตัวเองมีพลังมากพอที่เป็นกำลังใจให้คนอื่น เป็นแสงเล็กๆ แม้ไม่ได้ให้แสงสว่าง แต่น่าจะพอให้อุ่นหัวใจกันได้บ้าง
ปีนี้ป้าดา47แล้ว รู้สึกดีใจมาก ที่ตัวเองผ่านปี 2567 มาได้อย่างทุลักทุเล ส่งท้ายปลายปีแบบตาเกือบบอด ใจพัง ยับเยิน แต่ตอนนี้กลับมายิ้มหวานๆได้แล้ว สภาพใจดีมาก แต่สภาพการเงินพอพยุงตัวไปได้ ในวันที่มันไม่ค่อยโอเค ตรงคอนเซ็พ it's ok but not be ok !! ดูงง ก็ยังยิ้มได้อยู่นะ
ชีวิตผกผันมาก จากมกราคม ปี 67 เตรียมตัวแต่งงาน กำหนดเดิมสำหรับงานแต่งคือพ.ค67 วิวาห์ก็ล่ม เนื่องจากฝ่ายเจ้าบ่าวล้มละลาย เค้าไม่อยากให้เรามาลำบากด้วยและปัญหาคดีความหลายอย่าง ซึ่งเค้าเพิ่งเฉลยมาปีนี้ แต่ตอนนั้นคือพังมาก เค้าบอกสั้นๆว่าคงต้องยกเลิกงานแต่ง ขอโทษสั้นๆแบบนั้น
ส่วนร้านที่เปิดที่จตุจักร เพิ่อนที่หุ้นกันเช่าร้าน ก็ขนของหนีเฉยๆ เพราะขายไม่ดี แต่เราขายไม่ได้ แต่ยังพอขายออนไลน์ได้ รายได้ที่มีเลยกลายมาเป็นค่าเช่า สุดท้ายก็ปิดตัวไป กับหนี้สินจำนวนนึง ช่วงนั้นมันไม่มีทางเลือกมากนัก เลยไปรับจ้างขายของในตลาด เริ่มงาน 04.30 จนถึง18.30 น.เพื่อแลกกับค่าจ้าง350 บาทต่อวัน มีที่พักกับอาหารเช้าเป็นสวัสดิการ เจ้าของร้านใจดีมาก แต่คงสภาพสังขาร และอะไรอีกหลายอย่างทำให้เรารู้สึกว่ามันไม่ค่อยคุ้มกับเวลาที่เสียไป เริ่มทำตั้งแต่ พ.ค.-ก.ย.67 ตัดสินใจลาออกจาที่นั่น มีหลายเหตุผล ทั้งแม่ตรวจคัดกรองมะเร็ง แล้วเจอเลือดในอุจจาระ ต้องพาแม่ไปรพ.แทบจะทุกสัปดาห์ ลางานบ่อยก็เกรงใจมาก ถึงแม้เจ้าของจะเข้าใจ ในที่สุด การตรวจซ้ำนาพามาสู่การส่องกล้อง พบก้อนเนื้อ ตรวจแล้วว่าเป็นมะเร็งที่ลำไส้ แต่ในตอนนั้น ได้สมัครงานใหม่ เริ่มงานใหม่ เพราะเราคาดหวังในหลายๆอย่าง เช่นวันลา สวัสดิการ การเติบโตในหน้าที่การงาน และสกิลงานขายซึ่งเราไม่มีเลย ใช่!! ไปสมัครเป็นเซลบ.ยาแห่งหนึ่ง ซึ่งเค้าเปิดโอกาสให้คนที่มีอายุเยอะแล้วสามารถเข้าทำงานได้ สังคมดี และที่นี่เอง คือจุดเริ่มต้นที่จะเล่าเพื่อเป็นลำลังใจให้เพื่อนที่กำลังตกงานและอายุมากแล้ว
ที่นี่ทำให้ดารู้ว่า ทันทีที่เราตัดสินใจว่าเราทำได้ ความสำเร็จในมือมี85% ตอนนั้สารภาพเลยว่ากลัวทดลองงานไม่ผ่าน พอทำใจให้นิ่งฮึดสู้ว่าเราทำได้ ในที่สุดก็ทำได้ จากลำดับบ๊วยที่จอง กับรองบ๊วย คนที่ไม่มีลูกค้าในมือ เป็นท๊อบ10 ของบริษัท ใจสู้อย่างเดียวไม่พอนะ เราต้องเขื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้
แต่โค้งวัดใจมันยังไม่จบ ในช่วงนั้นเอง ช่วงที่ใจมันแย่ ก็ได้รับกำลังใจดีๆจากเพื่อนในพันทิพย์คนนึง ซึ่งเค้าเคยสัญญาว่า "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เรามีเค้าอยู่เสมอ" ครั้งนึงคือกำลังใจที่สำคัญ ในทุกคำสอนของเค้าทำให้ดาได้ความคิดหลายอย่าง มีสติขึ้น ในวันที่เรากำลังสติหลุด คือผลแจ้งมาว่าแม่เป็นมะเร็ง ผ่าตัดมกราคม ตอนนั้นคิดว่าถึงเวลาที่เราต้องตัดสิ่งที่รบกวนใจเราออกไปบ้าง
กลุ่มแรกที่ตัดคือ1.เพื่อนทรยศ
2.งานที่กดดัน
3.ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน อันนี้ ร้องให้อยู่2อาทิตย์กว่าจะเบรกใจเราได้ อันที่จริงเค้าชัดเจนนะ ว่าให้ความชัดเจนกว่านี้ไม่ได้ และพยามตีตัวออกห่างจากเรา ก็เลยถอยห่างจากเค้า เพราะไม่อยากเกลียดเค้าในวันนึง อยากเก็บเค้าไว้คิดถึง เป็นกำลังใจ ด้วยเหตุนี้จึงผ่านปี 67 มาได้ พอขึ้นปี68 ตัวเองก็มาเจอโรค SLE ทุกอย่างอยู่ที่กำลังใจนะ
ตอนนี้ดาดูแลแม่100 % เลย รับคีโมในวันจันทร์ที่จะถึงก็เป็นรอบที่8 อาการแม่แข็งแรงดีมาก การหางานในขณะที่เราต้องดูแม่เป็นหลัก ต่อให้เวิร์ค ฟร์อมโฮม หลายที่ก็ต้องการพนักงานที่พร้อมทำงาน ถ้าต้องไป รพ.บ่อย ต้องดูแลแม่ด้วย งานประจำเลยทำไม่ได้ ในชีวิตดามีเพื่อนทรยศมากจริงๆ มีเพื่อนที่ทำงานเก่า เอาเรื่องแม่ป่วยของดาไปเล่าให้ลูกค้าฟัง พอขอให้ลูกค้าช่วยเหลือ ตอนแรกนึกว่าจะได้งาน เห็นนัดไปกินข้าว ดีที่รอดมาได้ เพื่อนยังอ้างกับลูกค้าหลายคนขอเงินมาว่าจะเอามาช่วยเหลือเรา มันน่าตลกดีนะคะ ต่อหน้าเรา รักเราเหมือนคนในครอบครัว(ปลาบู่ทอง)
สุดท้ายชีวิตยังมีหวังเสมอ ดาเอาสมุดออกมากาง เขียนว่าเราทำอะไรได้บ้าง แล้วเริ่มหางานฟรีแลนซ์ที่สามารถทำได้ มาตอนนี้รับทำเอกสารและเป็นแอดมินให้กับบริษัทรับเหมาก่อสร้าง จากเดิมมี2แห่ง ตอนนี้มีเพิ่มอีก1แห่ง และก็เป็นที่ปรึกษาอีก1แห่ง ใช้เสียงอ่านข่าว อ่านสารคดี ตอนนี้มีรับทำเว็บไซด์ ราคาย่อมเยาว์ พอที่จะเป็นค่ารถให้ตัวเองและแม่ไปหาหมอ ยาแม่เบิกได้ทุกอย่าง แต่ยาของดาเป็นยานอกบัญชี แต่หาเงินทันจ่ายหมออยู่ เพือนๆที่กำลังตกงานอยู่ยังมีงานอีกมากนะคะ รอเราอยู่ แต่เราต้องรู้ว่าเรามีความสามารถทางด้านไหน มีอะไรที่จะให้ดาช่วยคิด ก็ทักทายกันมาได้นะ
EP:7 อัพเดท อายุ40+ แล้วตกงาน 3ปีที่ผ่านมา ตอนนี้เป็นยังงัยบ้าง
ปีนี้ป้าดา47แล้ว รู้สึกดีใจมาก ที่ตัวเองผ่านปี 2567 มาได้อย่างทุลักทุเล ส่งท้ายปลายปีแบบตาเกือบบอด ใจพัง ยับเยิน แต่ตอนนี้กลับมายิ้มหวานๆได้แล้ว สภาพใจดีมาก แต่สภาพการเงินพอพยุงตัวไปได้ ในวันที่มันไม่ค่อยโอเค ตรงคอนเซ็พ it's ok but not be ok !! ดูงง ก็ยังยิ้มได้อยู่นะ
ชีวิตผกผันมาก จากมกราคม ปี 67 เตรียมตัวแต่งงาน กำหนดเดิมสำหรับงานแต่งคือพ.ค67 วิวาห์ก็ล่ม เนื่องจากฝ่ายเจ้าบ่าวล้มละลาย เค้าไม่อยากให้เรามาลำบากด้วยและปัญหาคดีความหลายอย่าง ซึ่งเค้าเพิ่งเฉลยมาปีนี้ แต่ตอนนั้นคือพังมาก เค้าบอกสั้นๆว่าคงต้องยกเลิกงานแต่ง ขอโทษสั้นๆแบบนั้น
ส่วนร้านที่เปิดที่จตุจักร เพิ่อนที่หุ้นกันเช่าร้าน ก็ขนของหนีเฉยๆ เพราะขายไม่ดี แต่เราขายไม่ได้ แต่ยังพอขายออนไลน์ได้ รายได้ที่มีเลยกลายมาเป็นค่าเช่า สุดท้ายก็ปิดตัวไป กับหนี้สินจำนวนนึง ช่วงนั้นมันไม่มีทางเลือกมากนัก เลยไปรับจ้างขายของในตลาด เริ่มงาน 04.30 จนถึง18.30 น.เพื่อแลกกับค่าจ้าง350 บาทต่อวัน มีที่พักกับอาหารเช้าเป็นสวัสดิการ เจ้าของร้านใจดีมาก แต่คงสภาพสังขาร และอะไรอีกหลายอย่างทำให้เรารู้สึกว่ามันไม่ค่อยคุ้มกับเวลาที่เสียไป เริ่มทำตั้งแต่ พ.ค.-ก.ย.67 ตัดสินใจลาออกจาที่นั่น มีหลายเหตุผล ทั้งแม่ตรวจคัดกรองมะเร็ง แล้วเจอเลือดในอุจจาระ ต้องพาแม่ไปรพ.แทบจะทุกสัปดาห์ ลางานบ่อยก็เกรงใจมาก ถึงแม้เจ้าของจะเข้าใจ ในที่สุด การตรวจซ้ำนาพามาสู่การส่องกล้อง พบก้อนเนื้อ ตรวจแล้วว่าเป็นมะเร็งที่ลำไส้ แต่ในตอนนั้น ได้สมัครงานใหม่ เริ่มงานใหม่ เพราะเราคาดหวังในหลายๆอย่าง เช่นวันลา สวัสดิการ การเติบโตในหน้าที่การงาน และสกิลงานขายซึ่งเราไม่มีเลย ใช่!! ไปสมัครเป็นเซลบ.ยาแห่งหนึ่ง ซึ่งเค้าเปิดโอกาสให้คนที่มีอายุเยอะแล้วสามารถเข้าทำงานได้ สังคมดี และที่นี่เอง คือจุดเริ่มต้นที่จะเล่าเพื่อเป็นลำลังใจให้เพื่อนที่กำลังตกงานและอายุมากแล้ว
ที่นี่ทำให้ดารู้ว่า ทันทีที่เราตัดสินใจว่าเราทำได้ ความสำเร็จในมือมี85% ตอนนั้สารภาพเลยว่ากลัวทดลองงานไม่ผ่าน พอทำใจให้นิ่งฮึดสู้ว่าเราทำได้ ในที่สุดก็ทำได้ จากลำดับบ๊วยที่จอง กับรองบ๊วย คนที่ไม่มีลูกค้าในมือ เป็นท๊อบ10 ของบริษัท ใจสู้อย่างเดียวไม่พอนะ เราต้องเขื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้
แต่โค้งวัดใจมันยังไม่จบ ในช่วงนั้นเอง ช่วงที่ใจมันแย่ ก็ได้รับกำลังใจดีๆจากเพื่อนในพันทิพย์คนนึง ซึ่งเค้าเคยสัญญาว่า "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เรามีเค้าอยู่เสมอ" ครั้งนึงคือกำลังใจที่สำคัญ ในทุกคำสอนของเค้าทำให้ดาได้ความคิดหลายอย่าง มีสติขึ้น ในวันที่เรากำลังสติหลุด คือผลแจ้งมาว่าแม่เป็นมะเร็ง ผ่าตัดมกราคม ตอนนั้นคิดว่าถึงเวลาที่เราต้องตัดสิ่งที่รบกวนใจเราออกไปบ้าง
กลุ่มแรกที่ตัดคือ1.เพื่อนทรยศ
2.งานที่กดดัน
3.ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน อันนี้ ร้องให้อยู่2อาทิตย์กว่าจะเบรกใจเราได้ อันที่จริงเค้าชัดเจนนะ ว่าให้ความชัดเจนกว่านี้ไม่ได้ และพยามตีตัวออกห่างจากเรา ก็เลยถอยห่างจากเค้า เพราะไม่อยากเกลียดเค้าในวันนึง อยากเก็บเค้าไว้คิดถึง เป็นกำลังใจ ด้วยเหตุนี้จึงผ่านปี 67 มาได้ พอขึ้นปี68 ตัวเองก็มาเจอโรค SLE ทุกอย่างอยู่ที่กำลังใจนะ
ตอนนี้ดาดูแลแม่100 % เลย รับคีโมในวันจันทร์ที่จะถึงก็เป็นรอบที่8 อาการแม่แข็งแรงดีมาก การหางานในขณะที่เราต้องดูแม่เป็นหลัก ต่อให้เวิร์ค ฟร์อมโฮม หลายที่ก็ต้องการพนักงานที่พร้อมทำงาน ถ้าต้องไป รพ.บ่อย ต้องดูแลแม่ด้วย งานประจำเลยทำไม่ได้ ในชีวิตดามีเพื่อนทรยศมากจริงๆ มีเพื่อนที่ทำงานเก่า เอาเรื่องแม่ป่วยของดาไปเล่าให้ลูกค้าฟัง พอขอให้ลูกค้าช่วยเหลือ ตอนแรกนึกว่าจะได้งาน เห็นนัดไปกินข้าว ดีที่รอดมาได้ เพื่อนยังอ้างกับลูกค้าหลายคนขอเงินมาว่าจะเอามาช่วยเหลือเรา มันน่าตลกดีนะคะ ต่อหน้าเรา รักเราเหมือนคนในครอบครัว(ปลาบู่ทอง)
สุดท้ายชีวิตยังมีหวังเสมอ ดาเอาสมุดออกมากาง เขียนว่าเราทำอะไรได้บ้าง แล้วเริ่มหางานฟรีแลนซ์ที่สามารถทำได้ มาตอนนี้รับทำเอกสารและเป็นแอดมินให้กับบริษัทรับเหมาก่อสร้าง จากเดิมมี2แห่ง ตอนนี้มีเพิ่มอีก1แห่ง และก็เป็นที่ปรึกษาอีก1แห่ง ใช้เสียงอ่านข่าว อ่านสารคดี ตอนนี้มีรับทำเว็บไซด์ ราคาย่อมเยาว์ พอที่จะเป็นค่ารถให้ตัวเองและแม่ไปหาหมอ ยาแม่เบิกได้ทุกอย่าง แต่ยาของดาเป็นยานอกบัญชี แต่หาเงินทันจ่ายหมออยู่ เพือนๆที่กำลังตกงานอยู่ยังมีงานอีกมากนะคะ รอเราอยู่ แต่เราต้องรู้ว่าเรามีความสามารถทางด้านไหน มีอะไรที่จะให้ดาช่วยคิด ก็ทักทายกันมาได้นะ