ความบังเอิญที่ตั้งใจ เป็นการรวมตัวของเพื่อนๆแบบกระทันหันคุยกันได้ไม่ถึงเดือนทุกคนก็ตกลงกันจะไป แบบหาทัวร์ก็ไม่ถูกใจเนื่องจากบางคนในกลุ่มไม่ชอบการไปกับทัวร์ จึงมาจบที่การหา ไพรเวททริป จ้างคนขับรถและให้ คนจีนช่วยดูโรงแรมที่รับคนต่างชาติ และแพลนวันว่าภายใน หนึ่งอาทิตย์เราพอจะไปไหนได้บ้าง ติดต่อผ่าน วีแชท แรกๆกลัวถูกหลอกมากแต่คนทำทริปดูตอบกลับแบบใส่ใจพวกเราเลย ไปตายเอาดาบหน้าฮ่าๆๆๆ
ซินเจียงเป็นเขตการปกครองที่มีสถานะเทียบเท่ามณฑลของประเทศจีน แต่เนื่องจากประชาชนในซินเจียงมากกว่าครึ่งหนึ่งเป็นชาวอุยกูร์ นับถือศาสนาอิสลาม รัฐบาลจีนจึงจัดตั้ง “เขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์” ขึ้นตั้งแต่ปี 2498 (ค.ศ. 1955) หรือเมื่อ 70 ปีที่แล้ว เพื่อให้ชาวอุยกูร์มีสิทธิในการปกครองตนเองเป็นพิเศษ โดยเป็นเขตปกครองตนเองแห่งแรกของสาธารณรัฐประชาชนจีน และมีพื้นที่ใหญ่ที่สุดในประเทศจีน นอกจากชาวอุยกูร์แล้ว ยังมีกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ อยู่ในซินเจียงด้วย 40-50 ชนชาติ ทั้งชาวฮั่น, ชาวคีร์กีซ, ชาวมองโกล, ชาวหุย, ชาวคาซัค พื้นที่ที่มีกลุ่มชาติพันธุ์เหล่านี้อาศัยอยู่จำนวนมากได้รับการจัดตั้งเป็นจังหวัดปกครองตนเอง / อำเภอปกครองตนเอง อยู่ภายใต้เขตปกครองตนเองซินเจียง การให้สิทธิปกครองตนเองกับกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ สะท้อนจุดยืนของทางการจีน คือซินเจียงเป็นดินแดนที่มีหลากหลายวัฒนธรรม หลายชาติพันธุ์ และศาสนาอยู่ร่วมกัน
ซินเจียงเป็นพื้นที่สำคัญในเส้นทางสายไหมทางบก ซึ่งเป็นเส้นทางการค้าสำคัญในสมัยโบราณ เชื่อมโยงจีนไปอินเดีย และตะวันออกกลาง หรือที่ในอดีตเรียกว่า เปอร์เซีย และไปสิ้นสุดที่ทวีปยุโรป
ซึ่งหากดูจากแผนที่ในปัจจุบัน ซินเจียงมีพรมแดนติดต่อกับประเทศต่างๆ มากถึง 8 ประเทศ ประกอบไปด้วย รัสเซีย, มองโกเลีย, คาซัคสถาน, คีร์กีซสถาน, ทาจิกิสถาน, อัฟกานิสถาน, ปากีสถาน และอินเดีย นอกจากนี้ ใต้ผืนแผ่นดินของซินเจียงยังมีน้ำมันสำรองอุดมสมบูรณ์ และเป็นพื้นที่ผลิตก๊าซธรรมชาติใหญ่ที่สุดของจีนอีกด้วย
จากแผนที่ดูท่าจะต้องนั่งเครื่องนานมาก ถ้าไปกับทัวร์เห็นส่วนใหญ่ไปเปลี่ยนเครื่องที่เฉิงตูเราจึง เริ่มต้นจากการหาตั๋ว โดยเลือกถูกสุดและรอต่อเครื่องน้อยสุด เลยตกไปที่สายการบินอุรุมฉี โดยต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ ลั่วหยางทีนี้เวลาเปลี่ยนเครื่องแค่ ชม.ครึ่งคิดว่าสายการบินเค้าควรจะทำให้เราต่อเครื่องได้ทัน นี่ก็เป็นการวัดดวงครั้งที่สอง เนื่องจากเป็นสายการบิน อีโค ที่นั่งเป็นแบบสามสาม สายการบินใช้สีม่วงเหมือนได้บินกับการบินไทย มีของแจกแค่น้ำเปล่า หรือชาร้อน และขนมปังเหนียวๆ1ชิ้น แนะนำว่าใครหิวให้ เตรียมขนมใส่กระเป๋าไปด้วยนะคะ เครื่องโล่งมากมี ผสด.ไม่ถึงห้าสิบคนไม่รู้ว่าจะเปิดบินได้อีกนานไม๊
และที่สำคัญคือบนเครื่องจะมีตำรวจขึ้นมาด้วยสองคน เดินตรวจทั้งลำตลอดทุกๆ ครึ่งชม. ทั้งเปิดที่เก็บกระเป๋าเหนือศีรษะ ตรวจตราต่างๆน่าจะเป็นกฎของเค้า แอร์สายการบินนี้น่ารักมากใช่ชุดจีน มวยผมมีปิ่นปัก เนื่องจาก ผสด.น้อย เลยเปลี่ยนที่นั่งหรือนอน ในที่ที่ว่างได้ แต่ก่อนแลนดิ้งต้องกลับมานั่งที่เดิม
ทีนี้ความเป็นต่างด้าวของคนไทยกลุ่มเล็กๆห้าคน เมื่อถึงลั่วหยาง เกิดการหยุดชะงักที่ตม. ค้างเติ่งเพราะเค้าสงสัยว่ามาทำอะไร จะไปซินเจียงทำไม ซึ่งการที่ซินเจียงเป็นเขตปกครองพิเศษของจีนเลยน่าจะค่อนข้างเคร่งครัด และคงไม่มีคนไทยไปเปลี่ยนเครื่องที่ลั่วหยางกันเพราะไม่เจอคนไทยเลย แต่ด้วยความที่ตม.ต้องการแค่เบอร์โทรติดต่อคนที่ ซินเจียงเพื่อที่จะให่แน่ใจได้ว่าเรามาทริปกันจริงๆ เลยเอาเบอร์คนขับรถที่เราติดต่อเค้าไว้ให้ตม.ไปเลยรอดมาได้ ทีนี้กลัว ต่อเครื่องไม่ทัน ตอนนั้นประมาณห้าทุ่มใจเสียไปเลย แต่สุดท้ายก็คือทัน สายการบินเค้าจะมีช่องพิเศษให้เราโหลดกระเป๋าและเชคอินใหม่ รวมถึงการตรวจขั้นตอนในสนามบินทุกอย่างแล้วไปรอขึ้นเครื่อง สนามบินลั่วหยาง ในส่วนที่เราไปต่อเครื่องนั้นแลดูเล็กมากและไม่มีอะไรเลย น่าจะเป็นส่วนต่อเครื่องเฉพาะที่ เราจะใช้เวลาบินต่อไป อุรุมฉีอีกประมาณ สามชั่วโมงครึ่ง
ในที่สุด คนไทยกลุ่มเล็กก็แลนดิ้งสนามบินอุรุมฉี เวลาประมาณตีสามแบบกระท่อนกระแท่น อดนอนมาหนึ่งคืน พอลงสนามบินนี่ โหวววว ตะลึงกับความกว้างใหญ่
ห้องน้ำในสานามบินจีน สะอาดกว่าบ้านเราไปเยอะละหายห่วงแม้แต่กระจกยังบอกเวลา อุณหภูมิกลุ่มเราก็อาศัยนั่งรอในรอในสนามบิน จนเช้าเพื่อรอคนขับมารับ ที่นี่คือคนจีนเค้าก็นั่งรอนอนรอกันเยอะค่ะ หามุมเอา ถ้าจะให้ดีพกขวดน้ำเปล่าๆไปด้วยที่ห้องน้ำจะมีน้ำร้อนให้กดฟรี
พอเช้าคนขับก็ติดต่อ ผ่านวีแชทว่ามารอตอนแรกนึกว่าต้องออกไปหน้าสนามบิน ปรากฏว่า เค้าทำลานจอดรถให้เชื่อมสนามบินเราเดินจากประตูทางออกผู้โดยสารไป ขึ้นรถได้เลยสะดวกมาก เนื่องจากภาพและเนื้อหาค่อนข้างเยอะ จึงจะพูดถึงการเดินทางไปซินเจียงจาก อุรุมมูฉีด้านล่างต่อค่ะ
[CR] กาลครั้งหนึ่งที่ ซินเจียง ดินแดนแห่งทุ่งหญ้า สายน้ำและขุนเขา
ความบังเอิญที่ตั้งใจ เป็นการรวมตัวของเพื่อนๆแบบกระทันหันคุยกันได้ไม่ถึงเดือนทุกคนก็ตกลงกันจะไป แบบหาทัวร์ก็ไม่ถูกใจเนื่องจากบางคนในกลุ่มไม่ชอบการไปกับทัวร์ จึงมาจบที่การหา ไพรเวททริป จ้างคนขับรถและให้ คนจีนช่วยดูโรงแรมที่รับคนต่างชาติ และแพลนวันว่าภายใน หนึ่งอาทิตย์เราพอจะไปไหนได้บ้าง ติดต่อผ่าน วีแชท แรกๆกลัวถูกหลอกมากแต่คนทำทริปดูตอบกลับแบบใส่ใจพวกเราเลย ไปตายเอาดาบหน้าฮ่าๆๆๆ
ซินเจียงเป็นเขตการปกครองที่มีสถานะเทียบเท่ามณฑลของประเทศจีน แต่เนื่องจากประชาชนในซินเจียงมากกว่าครึ่งหนึ่งเป็นชาวอุยกูร์ นับถือศาสนาอิสลาม รัฐบาลจีนจึงจัดตั้ง “เขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์” ขึ้นตั้งแต่ปี 2498 (ค.ศ. 1955) หรือเมื่อ 70 ปีที่แล้ว เพื่อให้ชาวอุยกูร์มีสิทธิในการปกครองตนเองเป็นพิเศษ โดยเป็นเขตปกครองตนเองแห่งแรกของสาธารณรัฐประชาชนจีน และมีพื้นที่ใหญ่ที่สุดในประเทศจีน นอกจากชาวอุยกูร์แล้ว ยังมีกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ อยู่ในซินเจียงด้วย 40-50 ชนชาติ ทั้งชาวฮั่น, ชาวคีร์กีซ, ชาวมองโกล, ชาวหุย, ชาวคาซัค พื้นที่ที่มีกลุ่มชาติพันธุ์เหล่านี้อาศัยอยู่จำนวนมากได้รับการจัดตั้งเป็นจังหวัดปกครองตนเอง / อำเภอปกครองตนเอง อยู่ภายใต้เขตปกครองตนเองซินเจียง การให้สิทธิปกครองตนเองกับกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ สะท้อนจุดยืนของทางการจีน คือซินเจียงเป็นดินแดนที่มีหลากหลายวัฒนธรรม หลายชาติพันธุ์ และศาสนาอยู่ร่วมกัน
ซินเจียงเป็นพื้นที่สำคัญในเส้นทางสายไหมทางบก ซึ่งเป็นเส้นทางการค้าสำคัญในสมัยโบราณ เชื่อมโยงจีนไปอินเดีย และตะวันออกกลาง หรือที่ในอดีตเรียกว่า เปอร์เซีย และไปสิ้นสุดที่ทวีปยุโรป
ซึ่งหากดูจากแผนที่ในปัจจุบัน ซินเจียงมีพรมแดนติดต่อกับประเทศต่างๆ มากถึง 8 ประเทศ ประกอบไปด้วย รัสเซีย, มองโกเลีย, คาซัคสถาน, คีร์กีซสถาน, ทาจิกิสถาน, อัฟกานิสถาน, ปากีสถาน และอินเดีย นอกจากนี้ ใต้ผืนแผ่นดินของซินเจียงยังมีน้ำมันสำรองอุดมสมบูรณ์ และเป็นพื้นที่ผลิตก๊าซธรรมชาติใหญ่ที่สุดของจีนอีกด้วย
จากแผนที่ดูท่าจะต้องนั่งเครื่องนานมาก ถ้าไปกับทัวร์เห็นส่วนใหญ่ไปเปลี่ยนเครื่องที่เฉิงตูเราจึง เริ่มต้นจากการหาตั๋ว โดยเลือกถูกสุดและรอต่อเครื่องน้อยสุด เลยตกไปที่สายการบินอุรุมฉี โดยต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ ลั่วหยางทีนี้เวลาเปลี่ยนเครื่องแค่ ชม.ครึ่งคิดว่าสายการบินเค้าควรจะทำให้เราต่อเครื่องได้ทัน นี่ก็เป็นการวัดดวงครั้งที่สอง เนื่องจากเป็นสายการบิน อีโค ที่นั่งเป็นแบบสามสาม สายการบินใช้สีม่วงเหมือนได้บินกับการบินไทย มีของแจกแค่น้ำเปล่า หรือชาร้อน และขนมปังเหนียวๆ1ชิ้น แนะนำว่าใครหิวให้ เตรียมขนมใส่กระเป๋าไปด้วยนะคะ เครื่องโล่งมากมี ผสด.ไม่ถึงห้าสิบคนไม่รู้ว่าจะเปิดบินได้อีกนานไม๊
และที่สำคัญคือบนเครื่องจะมีตำรวจขึ้นมาด้วยสองคน เดินตรวจทั้งลำตลอดทุกๆ ครึ่งชม. ทั้งเปิดที่เก็บกระเป๋าเหนือศีรษะ ตรวจตราต่างๆน่าจะเป็นกฎของเค้า แอร์สายการบินนี้น่ารักมากใช่ชุดจีน มวยผมมีปิ่นปัก เนื่องจาก ผสด.น้อย เลยเปลี่ยนที่นั่งหรือนอน ในที่ที่ว่างได้ แต่ก่อนแลนดิ้งต้องกลับมานั่งที่เดิม
ทีนี้ความเป็นต่างด้าวของคนไทยกลุ่มเล็กๆห้าคน เมื่อถึงลั่วหยาง เกิดการหยุดชะงักที่ตม. ค้างเติ่งเพราะเค้าสงสัยว่ามาทำอะไร จะไปซินเจียงทำไม ซึ่งการที่ซินเจียงเป็นเขตปกครองพิเศษของจีนเลยน่าจะค่อนข้างเคร่งครัด และคงไม่มีคนไทยไปเปลี่ยนเครื่องที่ลั่วหยางกันเพราะไม่เจอคนไทยเลย แต่ด้วยความที่ตม.ต้องการแค่เบอร์โทรติดต่อคนที่ ซินเจียงเพื่อที่จะให่แน่ใจได้ว่าเรามาทริปกันจริงๆ เลยเอาเบอร์คนขับรถที่เราติดต่อเค้าไว้ให้ตม.ไปเลยรอดมาได้ ทีนี้กลัว ต่อเครื่องไม่ทัน ตอนนั้นประมาณห้าทุ่มใจเสียไปเลย แต่สุดท้ายก็คือทัน สายการบินเค้าจะมีช่องพิเศษให้เราโหลดกระเป๋าและเชคอินใหม่ รวมถึงการตรวจขั้นตอนในสนามบินทุกอย่างแล้วไปรอขึ้นเครื่อง สนามบินลั่วหยาง ในส่วนที่เราไปต่อเครื่องนั้นแลดูเล็กมากและไม่มีอะไรเลย น่าจะเป็นส่วนต่อเครื่องเฉพาะที่ เราจะใช้เวลาบินต่อไป อุรุมฉีอีกประมาณ สามชั่วโมงครึ่ง
ในที่สุด คนไทยกลุ่มเล็กก็แลนดิ้งสนามบินอุรุมฉี เวลาประมาณตีสามแบบกระท่อนกระแท่น อดนอนมาหนึ่งคืน พอลงสนามบินนี่ โหวววว ตะลึงกับความกว้างใหญ่
ห้องน้ำในสานามบินจีน สะอาดกว่าบ้านเราไปเยอะละหายห่วงแม้แต่กระจกยังบอกเวลา อุณหภูมิกลุ่มเราก็อาศัยนั่งรอในรอในสนามบิน จนเช้าเพื่อรอคนขับมารับ ที่นี่คือคนจีนเค้าก็นั่งรอนอนรอกันเยอะค่ะ หามุมเอา ถ้าจะให้ดีพกขวดน้ำเปล่าๆไปด้วยที่ห้องน้ำจะมีน้ำร้อนให้กดฟรี
พอเช้าคนขับก็ติดต่อ ผ่านวีแชทว่ามารอตอนแรกนึกว่าต้องออกไปหน้าสนามบิน ปรากฏว่า เค้าทำลานจอดรถให้เชื่อมสนามบินเราเดินจากประตูทางออกผู้โดยสารไป ขึ้นรถได้เลยสะดวกมาก เนื่องจากภาพและเนื้อหาค่อนข้างเยอะ จึงจะพูดถึงการเดินทางไปซินเจียงจาก อุรุมมูฉีด้านล่างต่อค่ะ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้