ผมเคยคบกับผู้หญิงคนนึงตั้งแต่มอปลายยันโต คบกันมาประมาณ 8ปี
คนนี้คือ รักครั้งแรก สอนให้รู้จัก คำว่าเจ็บปวดทรมานแบบของจริงฝังใจเลย
ร้องไห้ฟูมฟายเป็นบ้า 8ปีก็คือ มีบางช่วงเลิกกันไปมีคนใหม่ประมาณ 2-3เดือนก็กลับมาคบกันเหมือนเดิม
เหมือนไปลองมีคนใหม่กัน ก็ไม่ได้ต้องกลับมาคบกันตลอด

แต่ครั้งสุดท้ายที่เลิกกันคือ 3ปี ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งอื่น เพราะครั้งนี้ผมรู้สึกว่าต่างคนต่างโตวัยทำงานแล้ว
พอเลิกกันรอบสุดท้าย ผมไปมีคนใหม่ก่อน ละเขาก็มีตามอีกที มันก็รู้สึกเจ็บ แต่ยินดีส่องโปรไฟล์ผู้ชายแล้ว
ก็โอเคดูดีน่าจะเป็นคนดี

ทุกวันนี้มันก็ยังมีบ้างเวลาที่คิดถึง แต่ไม่เคยคิดจะไปยุ่งไปรบกวนอะไรกับเขาเลย แปปเดียวเวลามันก็ผ่านไป 3ปี
ต่างคนต่างมีคนใหม่ ผมยังรู้สึกรักเขาอยู่นะแต่มันเป็นรักที่ไม่ได้หึงหวงหรืออยากครอบครองเลย

และผมยังเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา ดอกไม้กุหลาบที่มันเหี่ยวเฉา ตุ๊กตา ของเล่น ของขวัญต่างๆ เสื้อผ้าของเขา
ไว้ใน กล่อง แล้วเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ผมเคยเอาลงไปทิ้งเก็บไว้ในห้องเก็บของละนะ แต่วันนั้นผมนึกขึ้นได้ ป้าผมชอบ
เคลียร์ให้ร้านรับซื้อของเก่ามา เคลียร์ของไปทิ้ง ผมกลัวป้าผมจะทิ้ง   รูปถ่ายทุกรูปที่มีผมยังเก็บไว้ใน Google Drive

ผมเคยถามตัวเองนะว่าทำไมผมถึงไม่ทิ้ง ทำไมผมถึงไม่ลบรูปทิ้งไปให้หมด ผมตอบกับตัวเองว่า ในรูปในของพวกนั้น
มันมีความทรงจำวัยเด็ก มอปลายอยู่ด้วย รูปถ่ายตอนวัยรุ่นเด็กๆ ก็กะจะเก็บไว้ดูเล่นเอง
แต่ความจริงคือ ผมเก็บของทุกอย่างไว้เพียงเพราะว่า ผมแอบหวังว่าวันนึง ผมกับเขาจะกลับมาเจอกันอีกครั้งนึงแล้วนั่งดูรูป
ตอนเด็กๆด้วยกัน นั่งดูของขวัญด้วยกัน มากกว่า 55555555 สิ่งนึงที่ผมดีใจ ผมแอบส่องเฟสบุ๊คเขา ผมยังเห็นเขาใส่แหวนทอง
ที่นิ้วนางข้างซ้ายอยู่เลย แหวนทอง 50 สต. ผมซื้อให้เขาตอน ม.5 ในวันวาเลนไทน์ คิดดูสิผมเก็บเงินวันละ 50 บาทซื้อทองให้เขา

สุดท้ายผมอยากจะถาม ว่า ยังมีใครเก็บของเก็บทุกอย่างของแฟนเก่าไว้อยู่บ้าง ขอที่แบบเลิกกันไปแล้วแบบ ปีลึกๆหน่อยนะครับ
อยากรู้สาเหตุว่าทำไม ไม่ทิ้ง ไม่ลบ