เข้าเรื่องเลยนะคะคือเราซิ่วอยู่บ้าน 1 ปีเต็มเนื่องจากตอนช่วง ม.6 ถูกเพื่อนทั้งห้องแบน บูลลี่ ทำให้การเรียนการอ่านหนังสือเราแย่มากค่ะ ไม่สามารถโฟกัสได้เลยร้องไห้ทุกวัน เลยกลายเป็นว่าเราสอบติดนะคะแต่ว่าไม่มีแรงเรียนเพราะมหาลัยที่เราติดมีเพื่อน ม.6 มาเยอะ คือเราตอนนั้นเราค่อยข้างทำใจไม่ได้ เลยขอที่บ้านซิ่ว ซึ่งครบครัวตกลงและเราอ่านหนังสือแรกๆตะ หลังจากนั้นไม่นานเราก็เล่นเกมนึกว่ามีเวลาเยอะเราผิดเองค่ะ ทำให้เราได้คะแนนตามที่ตั้งไว้แต่ดีกว่าปีที่แล้วเยอะมาก แต่ไม่มากพอที่จะติด จุฬา ซึ่งเป็นมหาลัยที่เราอยากเข้า สรุปก็ติดที่เดิมค่ะ ซึ่งครั้งนี้ ครอบครัวไม่ให้ซิ่วแล้วเราเลยจำเป็นต้องเรียน ตอนนี้เรียนมาได้ 1 เดือนกว่าๆ แล้วเราก็เจอเพื่อนที่ ม.6 นะคะแต่ก็ไม่สนใจแล้วค่ะ แต่ก็แอบไม่อยากเจอแต่ก็เจอในฐานะรุ่นพี่ซึ่งตรงนี้ไม่ใช่ปัญหาเราค่ะ เราเข้มแข็งพอประมาณแล้ว แต่เหตุผลที่เราอยากซิ่วอีกปีคือ มหาลัยที่เราเรียนอยู่นับว่า ท็อป10 ค่ะ แต่ว่าพอเราเทียบกับหลักสูตรการเรียนการสอนกับจุฬาเราก็นึกเอาแต่เสียดายๆๆ ตลอดเลยทำให้เราคิดว่าถ้าเราจบที่นี้มันก็จบได้แต่ชีวิตนี้เราคงนึกเสียดายที่ไม่ได้เรียน จุฬาแน่ๆ เราคงอยากภูมิใจสักครั้งในชีวิต แต่ก็ไม่รู้ค่ะเราอายุก็ 20 แล้วถ้าซิ่วอีกปีก็ 21 สำหรับเราไม่ได้กังวลเรื่องอายุมาก ว่าจะจบตอนไหนเพราะในชีวิตเราอยู่มากกว่า 40-50 ปีแน่ๆ แต่ก็กลัวคนอื่นจะพูดแบบว่า ซิ่วอะไรต้อง2 ปีเสียเวลา แล้วรุ่นน้องจะคิดอะำรไหมตรงนี้เราเป็นคนคิดมากค่ะ เพื่อนๆพี่ๆ คนไหนเห็นอะไรพูดคุยได้นะคะ

ปล. เขียนกระทู้ไม่ค่อยเป็นขอโทษด้วยนะค
ปล2. หนูเรียนอยู่สาขาบัญชีนะคะ