สวัสดีครับ ผมอายุ 22 ตอนนี้เพิ่งทำวิชาสุดท้ายของมหาวิทยาลัยเสร็จ (ยังเรียนไม่จบดี แต่ใกล้แล้วครับ) ผมทำงานสาย content creator ซึ่งรายได้เฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 6 หลักต้น ๆ ต่อเดือน ฟังดูเหมือนเยอะใช่ไหมครับ? แต่จริง ๆ แล้วรายได้พวกนี้ผันผวนมาก บางเดือนผมเคยเหลือแค่หลักพัน ซึ่งทำให้ทุกเดือนผมต้องคอยวางแผนรายรับรายจ่ายอย่างละเอียด เพราะผมไม่ได้รับผิดชอบแค่ชีวิตตัวเอง แต่ยังต้องดูแลครอบครัวด้วย
ที่ผ่านมา ผมไม่ค่อยได้เล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟังเลย เพราะผมเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวกับใคร แม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่รู้ว่าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง หลายคนอาจจะเห็นแค่ภายนอกว่าผมทำงานสายนี้ มีรายได้ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าผมต้องจัดการกับอะไรบ้างข้างหลัง
สิ่งที่ผมรับผิดชอบมาตลอดเกือบปีนี้ คือ
ให้แม่เดือนละ 20,000 บาท ตลอดที่ผ่านมาเกือบ 1 ปี เพื่อช่วยดูแลค่าใช้จ่ายในบ้าน
ตอนนี้กำลังจะช่วยค่ารถเดือนละ 17,000 บาท
จ่ายค่าประกันน้องชายวัยยังเล็ก ๆ 10,000 บาท ทุก 3 เดือน
เคยช่วยปลดหนี้บัตรเครดิตแม่ 30,000 บาท เพราะไม่อยากให้แม่ต้องจ่ายขั้นต่ำเดือนละ 5,000 บาทไปเรื่อย ๆ
จ่ายค่าไฟที่บ้านทุกเดือน
ค่าใช้จ่ายคอนโด ค่าโปรแกรมทำงาน ค่าอินเทอร์เน็ต และค่าใช้จ่ายส่วนตัวรวมแล้วไม่ต่ำกว่า 20,000 บาทต่อเดือน
ผมไม่ได้บอกพวกนี้เพราะอยากให้ใครชม แต่อยากให้ใครสักคนได้รับรู้ ว่าผมพยายามเต็มที่แค่ไหนเพื่อดูแลทั้งตัวเองและครอบครัว
ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ผมจ่ายค่าเทอมเอง ค่ากินเองทั้งหมด ตอนที่เริ่มทำงานแรก ๆ รายได้ยังไม่มาก แต่ผมก็พยายามเก็บ พยายามสร้าง ทุกครั้งที่ได้เงินก้อนใหญ่ ผมคิดถึงบ้านก่อนเสมอ อย่างครั้งแรกที่ได้เงิน 60,000 บาท ผมให้แม่ไป 30,000 บาท อีก 20,000 บาทจ่ายค่ารักษาน้องชายที่เข้าโรงพยาบาล เหลือใช้เองแค่ 10,000 บาท
ก่อนที่ผมจะย้ายออกมาอยู่คอนโด ชีวิตผมก็เป็นแบบที่หลายคนอาจจินตนาการไม่ออก ผมต้องนอนในห้องรับแขก ทำงานกลางบ้าน ทั้งที่งานของผมต้องใช้สมาธิและจินตนาการสูง เสียงรอบตัวเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ความเป็นส่วนตัวแทบไม่มีเลย หลังจากส่งงานสุดท้ายของมหาวิทยาลัยเสร็จ ผมตัดสินใจย้ายออกมาอยู่คอนโด เพื่อให้ตัวเองได้มีพื้นที่ที่เหมาะกับการทำงานและใช้ชีวิต
ทุกวันนี้ ผมทำงานวันละ 8-10 ชั่วโมง ข้อดีคือ ผมรักสิ่งที่ทำ ผมตื่นมาทำงานตอนไหนก็ได้ เป็นเจ้านายตัวเอง ผมชอบความอิสระตรงนี้ แต่สิ่งที่ต้องแลกมาก็คือ ความกดดัน เพราะไม่ใช่แค่ต้องดูแลตัวเอง แต่ยังต้องดูแลครอบครัวด้วย และรายได้ของผมก็ไม่ได้มั่นคง ทุกเดือนผมต้องลุ้นเสมอ ว่าเงินที่หามาจะพอหรือเปล่า
หลายครั้งผมแอบกลัวครับ กลัวว่าวันหนึ่งครอบครัวจะพึ่งพาผมมากเกินไป จนลืมไปว่าผมเองก็ยังเป็นแค่เด็กอายุ 22 ที่กำลังหาทางยืนให้มั่นคงเหมือนกัน ผมอยากช่วยพวกเขาให้มากที่สุด แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า สิ่งที่ผมทำมันเกินกำลังไปหรือเปล่า มันจะทำให้พวกเขามองผมเป็นอย่างอื่นหรือเปล่า
สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับผมไม่ใช่แค่การจัดการเรื่องเงินครับ แต่คือความรู้สึกโดดเดี่ยว ทุกเรื่องผมต้องคิดเอง ตัดสินใจเอง วางแผนเอง ไม่มีที่ปรึกษา ไม่มีใครรู้จริง ๆ ว่าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง หลายครั้งผมก็อยากจะเล่า อยากจะพูด แต่ก็ไม่รู้จะพูดกับใคร
สิ่งที่ผมเขียนทั้งหมดนี้ ไม่ใช่เพื่ออวด ไม่ใช่เพื่อขอคำชมครับ ผมแค่อยากให้ใครสักคนได้รับรู้สิ่งที่ผมทำ สิ่งที่ผมพยายามมาตลอด ขอบคุณมากครับที่อ่านจนจบ
ผมอายุ 22 ทำงานหาเงินหลักแสน แต่รู้สึกเหมือนเป็นธนาคารของครอบครัว แค่อยากระบายครับ
ที่ผ่านมา ผมไม่ค่อยได้เล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟังเลย เพราะผมเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวกับใคร แม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่รู้ว่าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง หลายคนอาจจะเห็นแค่ภายนอกว่าผมทำงานสายนี้ มีรายได้ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าผมต้องจัดการกับอะไรบ้างข้างหลัง
สิ่งที่ผมรับผิดชอบมาตลอดเกือบปีนี้ คือ
ให้แม่เดือนละ 20,000 บาท ตลอดที่ผ่านมาเกือบ 1 ปี เพื่อช่วยดูแลค่าใช้จ่ายในบ้าน
ตอนนี้กำลังจะช่วยค่ารถเดือนละ 17,000 บาท
จ่ายค่าประกันน้องชายวัยยังเล็ก ๆ 10,000 บาท ทุก 3 เดือน
เคยช่วยปลดหนี้บัตรเครดิตแม่ 30,000 บาท เพราะไม่อยากให้แม่ต้องจ่ายขั้นต่ำเดือนละ 5,000 บาทไปเรื่อย ๆ
จ่ายค่าไฟที่บ้านทุกเดือน
ค่าใช้จ่ายคอนโด ค่าโปรแกรมทำงาน ค่าอินเทอร์เน็ต และค่าใช้จ่ายส่วนตัวรวมแล้วไม่ต่ำกว่า 20,000 บาทต่อเดือน
ผมไม่ได้บอกพวกนี้เพราะอยากให้ใครชม แต่อยากให้ใครสักคนได้รับรู้ ว่าผมพยายามเต็มที่แค่ไหนเพื่อดูแลทั้งตัวเองและครอบครัว
ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ผมจ่ายค่าเทอมเอง ค่ากินเองทั้งหมด ตอนที่เริ่มทำงานแรก ๆ รายได้ยังไม่มาก แต่ผมก็พยายามเก็บ พยายามสร้าง ทุกครั้งที่ได้เงินก้อนใหญ่ ผมคิดถึงบ้านก่อนเสมอ อย่างครั้งแรกที่ได้เงิน 60,000 บาท ผมให้แม่ไป 30,000 บาท อีก 20,000 บาทจ่ายค่ารักษาน้องชายที่เข้าโรงพยาบาล เหลือใช้เองแค่ 10,000 บาท
ก่อนที่ผมจะย้ายออกมาอยู่คอนโด ชีวิตผมก็เป็นแบบที่หลายคนอาจจินตนาการไม่ออก ผมต้องนอนในห้องรับแขก ทำงานกลางบ้าน ทั้งที่งานของผมต้องใช้สมาธิและจินตนาการสูง เสียงรอบตัวเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ความเป็นส่วนตัวแทบไม่มีเลย หลังจากส่งงานสุดท้ายของมหาวิทยาลัยเสร็จ ผมตัดสินใจย้ายออกมาอยู่คอนโด เพื่อให้ตัวเองได้มีพื้นที่ที่เหมาะกับการทำงานและใช้ชีวิต
ทุกวันนี้ ผมทำงานวันละ 8-10 ชั่วโมง ข้อดีคือ ผมรักสิ่งที่ทำ ผมตื่นมาทำงานตอนไหนก็ได้ เป็นเจ้านายตัวเอง ผมชอบความอิสระตรงนี้ แต่สิ่งที่ต้องแลกมาก็คือ ความกดดัน เพราะไม่ใช่แค่ต้องดูแลตัวเอง แต่ยังต้องดูแลครอบครัวด้วย และรายได้ของผมก็ไม่ได้มั่นคง ทุกเดือนผมต้องลุ้นเสมอ ว่าเงินที่หามาจะพอหรือเปล่า
หลายครั้งผมแอบกลัวครับ กลัวว่าวันหนึ่งครอบครัวจะพึ่งพาผมมากเกินไป จนลืมไปว่าผมเองก็ยังเป็นแค่เด็กอายุ 22 ที่กำลังหาทางยืนให้มั่นคงเหมือนกัน ผมอยากช่วยพวกเขาให้มากที่สุด แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า สิ่งที่ผมทำมันเกินกำลังไปหรือเปล่า มันจะทำให้พวกเขามองผมเป็นอย่างอื่นหรือเปล่า
สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับผมไม่ใช่แค่การจัดการเรื่องเงินครับ แต่คือความรู้สึกโดดเดี่ยว ทุกเรื่องผมต้องคิดเอง ตัดสินใจเอง วางแผนเอง ไม่มีที่ปรึกษา ไม่มีใครรู้จริง ๆ ว่าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง หลายครั้งผมก็อยากจะเล่า อยากจะพูด แต่ก็ไม่รู้จะพูดกับใคร
สิ่งที่ผมเขียนทั้งหมดนี้ ไม่ใช่เพื่ออวด ไม่ใช่เพื่อขอคำชมครับ ผมแค่อยากให้ใครสักคนได้รับรู้สิ่งที่ผมทำ สิ่งที่ผมพยายามมาตลอด ขอบคุณมากครับที่อ่านจนจบ