ขออนุญาติใช้ศัพท์คุยกับเพื่อนนะครับ ผมเป็นลูกคนเล็กที่ถูกมองถูกสอนตั้งแต่เล็กว่า อย่าทำแบบนั้นแบบนี้ ใช้ชีวิตด้วยความกลัวและระมัดระวังมากๆตั้งแต่เด็กจนตอนนโต พอจุดที่โตขึ้น มีรายได้มีเงินเข้ามา กลับกลายเป็นคนที่ใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังตั้งแต่เด็กจนโต กลับกลายเป็นคนที่ต้องให้ความช่วยเหลือคนในครอบครัว ทั้งที่ควรจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองระมัดระวัง สุดท้ายเราก็คือมนุษย์คนนึงที่ต้องรู้จักผิดพลาดและเรียนรู้และเจอปัญหาและแก้ไขมัน  คนที่ไม่เคยใช้ชีวิตแบบมีปัญหากลับถูกมองว่าพึ่งพาได้ พอเจอปัญหาเข้าจริงๆ กลับถูกบอกว่าบ้านเราไม่มีเงินแล้วลูก (ถ้าเป็นครอบครัวพูดกรอกหูให้ฟังว่สบ้านเราหนี้สินท่วมหัวคิดอยากจะขอความช่วยเหบือป่าวอะ) ง่ายๆคือกูผิดพลาดปุ้บกูต้องเจอปัญหาด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอด พอเจอปัญหากับกลายเป็นเราที่ต้องช่วยเหลือและรับผิดชอบไปด้วยจนเดือดร้อน เหนื่อยว่ะครอบครัวกูพึ่งพาอะไรไม่ได้เลย ใจคอจะให้กูโตแบบไม่ต้องผิดพลาดหรือพึ่งพาครอบครัวเลยหรอ จากคนที่เคยร่าเริงกลับกลายเป็นคนเงี่ยบไม่รู้พูดอะไรส้ะเเล้ว เหนื่อยจังวะจะให้กูรับผิดชอบตัวเองแบบจู่ๆแบบยัดๆๆมา  100% มันไม่ไวไปหน่อยหรอวะ เชี่ยกูลูกคนเล็กต้องเเบกกอะไรขนาดนี้วะ แล้วกูทำอะไรผิดวะ แล้วไมกูต้องมาเจอเรื่องไรแบบนี้ด้วย กูควรจะไปใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่ใช่หรอวะ เหนื่อยวะ ผมแบกทุกอย่างไว้คนเดียวทั้งที่ผมใช้ชีวิตระมัดระวังมาโดยตลอด ไม่แฟร์เลยว่ะ ต้องมาปวดหัวกับเรื่องที่ไม่ทำอะไรเลย ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว พอเจอปัญหาผมแทบไม่อยากจะอ้าปากบอกเลย เก็บไว้อยู่คนเดียว ท้อว่ะพี่ (คำพูดอาจจะไม่สุภาพผมขอโทษด้วยนะครับ ผมอยากระบายครับพี่)