คือเรามีน้องสาวอายุห่างจากเรา 4 ปี น้องสาวเราอยู่ ม.5 เราเรียนอยู่ ปี3

เริ่มเลย เราไม่ชอบนิสัยแล้วก็พฤติกรรมน้องเรามาก ก็ไม่ใช่ว่าเรานิสัยดีหรอก แต่ที่ออกมาพิมพ์แค่อยากระบายปัญหาให้ฟัง  มีใครมีประสบการณ์แบบคล้ายๆกันหรือวิธีรับมือมั้ย ก็ลองมาคุยๆกันดูนะ

เรากับน้องปกติก็จะไม่ค่อยทะเลาะกันหรอกคับคุยกันดี แต่พอมีเรื่องให้ทะเลาะก็ทำเรารู้สึกถึงขั้นเกลียดน้องตัวเองเลย  

นิสัยที่น้องเราชอบเอาแต่ใจ นิสัยเอาชนะ เถียงสู้แบบสูดๆ เราเป็นคนพูดเถียงรัวๆปากต่อปากไม่ค่อยเก่ง เลยแพ้น้องตลอด  

นิสัยที่น้องเราชอบยืมเงินเราแล้วไม่ยอมคืน ต่อให้เป็นพี่น้อง เราก็เข้าใจอยู่ แต่อย่างน้อยจะยืมมันก็ควรคืนบ้าง ไม่ใช่ให้มาทวงแล้วบอก ไม่มีทวงบ่อยเดี๋ยวไม่คืน  ท่าเป็นเงินเล็กๆน้อยๆค่าขนมหรือซื้อของใช้เราก็ไม่ค่อยซีเรียสหรอก แต่อย่างน้อยก็ทำให้เห็นหน่อยว่ามีความรู้สึกผิดหรือจะคืนบ้าง ไม่ใช่ทำลอยหน้าลอยตา นั้นแหละที่เราหงุดหงิด

   เรามีโน้ตบุ๊คอยู่เครื่องหนึ่ง ปัญหาคือชอบแย่งกันใช้กับน้อง
  แล้วทำไมถึงแย่งกัน?
ที่เราได้โน้ตบุ๊คนี้มาเพราะเราขอผู้ปกครอง  แลกกับที่เราทำเกรดสูงๆจติดtopอะไรแบบนี้(ตอนเราอยู่ม.3นะ จนม.5เราถึงเพิ่งจะได้มีเป็นของตัวเอง)
เราไม่ค่อยใช้โน้ตบุ๊คเล่นเกม เพราะเราใช้ทำงานเป็นส่วนใหญ่ แต่น้องเราจะเอาไว้โหลดเกมมาเล่น  ปัญหาคือเวลาเราจะใช้ทำงาน น้องมักจะไม่ยอมคืนเรา จนมันเกิดการทะเลาะทุกครั้ง  
แต่หลังจากที่เราทำงานเสร็จ เราก็ให้น้องเล่นต่อ เพราะจบเรื่องกันไปแล้ว เราไม่ได้โกรธที่น้องเล่นหรือใช้โน้ตบุ๊คเรา แค่เวลาเราจะใช้ก็ควรจะคืนเราถูกมั้ย
ผ่านมาจนเราอยู่ปี2 น้องเราเดินมาบอกว่าทำโน้ตบุ๊คเราเสีย เราโกรธนะ เพราะเราใช้น้อยมากเมื่อเทียบกับราคาเครื่อง  แต่พอเห็นน้องน้องไห้ขอโทษบอกว่าไม่ได้ตั้งใจเราก็ไม่โกรธ  
สรุปเสียค่าซ้อมไปรอบแรก1500+ เราใช้เงินเก็บจ่ายเองเพราะเป็นโน้ตบุ๊คเราเราไม่อยากให้ผู้ปกครองรับผิดชอบ
(แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้เราโดนผู้ปกครองดุจนร้องไห้ที่โน๊ตบุ๊คพังแล้วหาทางแก้ไขไม่ได้ในตอนแรกก็เถอะ)
   ต่อมาสองสามวันโน๊ตบุ๊คก็เสียอีก เราเลยเปลี่ยนร้านซ้อม รอบสุดท้ายเสียแค่1000 จ่ายเองเหมือนเดิม
   ประเด็นหลังอยู่ที่น้องเราไม่คิดแม้แต่จะแสดงความรับผิดชอบ หรือพูดถึง ไม่ออกเงินช่วย ไม่คิดจะดูแลรักษาความสะอาดโน๊ตบุ๊คให้เรา  เราเลยตัดสินใจ ไม่ให้น้องเราใช้อีกต่อไป

เรื่องต่อมาคือ ความรับผิดชอบ
น้องเรายังน้องกับผู้ปกครอง ไม่ใช่ว่าไม่มีห้องส่วนตัว แต่แค่ไม่อยากทำความสะอาด มาอยู่ห้องคนอื่น ให้เขาซักผ้าให้ ซื้อมันควรเป็นหน้าที่ของตัวน้องเรา โตๆกันแล้วทำไมต้อให้ผู้ปกครองมาซักผ้าให้
เรื่องของงานบ้าน  น้องเราแค่หุงข้าวกับเอาขยะไปทิ้ง เราล้างจานกลอกน้ำ  แต่หน้าที่จุกจิกส่วนใหญ่ต้องแบกกันทำบ้าง
พวก กวาดบ้านถูบ้าน รักษาความสะอาดช่วยกัน แต่พอเราบอก น้องเราก็จะพัดวันประกันพรุ่งทุกครั้ง มันเหนื่อยที่อะไรๆเราก็โดนโยนบอกให้ทำคนเดียวตลอด เราก็มีหน้าที่เรียน แล้วก็งานของเรา มันก็เครียดเหมือนกัน แต่ระบายกับใครไม่ได้เลยบอกใครก็ไม่มีใครหาทางออกให้ เราก็ไม่รู้จะทำยังไง

น้องเราชอบเอาเพื่อนมาที่บ้าน บอกว่ามาทำงาน ก็มีงานมาทำจริงๆแต่เราเห็นเล่นกันเห็นส่วนใหญ่งานไม่เดิน  ผู้ปกครองเห็นก็มักจะซัพพอร์ต ซื้อนั้นนี้มาให้กิน หมูทะ ชาบู หรืออื่นๆ(คือไม่ใช่มาแค่ครั้งเดียวค่อนข้างบ่อย)  เราก็บอกไปแล้วว่าไม่โอเคที่ต้องให้ผู้ปกครองมาเลี้ยงนั้นนี้ ทำงานพวกเขาก็เหนื่อยแล้ว โตๆกันแล้วทำไมไม่หาสั่งอะไรมากินกันเอง  แต่สุดท้ายมันก็ไม่ดีขึ้น จนเราพูดออกไปเองว่าไม่ต้องให้เพื่อนมาบ้านอีก ไม่งั้นเราจะโกรธมาก
ทุกครั้งที่เพื่อนน้องมาบ้าน เวลาพวกน้องๆกินอะไร เราก็ต้องมาล้างจานให้ บางทีทำพื้นเลาะผู้ปกครองยังต้องมาเช็ดให้อะ  
เราโกรธมากๆที่ทำไมถึงได้มีแต่คนตามใจน้องเราขนาดนี้  
หรือบางที่เราอาจจะแค่น้อยใจ ที่ทุกคนตามใจทางแต่ลืมเรา เลี้ยงของอร่อยๆให้พวกน้องๆ แต่พอเราอยู่บ้านมาม่าสักห่อยังไม่มี เราแค่น้อยใจแหละถึงจะเวลาสั่นๆ

ต่อมาเลี้ยงสัตว์เลี้ยง เราเคยเลี้ยงน้องหมาตัวหนึ่ง เราออกค่าตัวน้องหมา ค่าอาหาร คือของเล่น และคืออื่นร่วมกับผู้ปกครอง  เพราะความเหตุตรงกันว่าอยากเลี้ยงช่วยทันทุกคนรวมถึงน้องเราด้วย  

แต่พอเอาเข้าจริงๆ ทั้งเรื่องให้อาหารหรือทำความสะอาด เราดูแลแทบจะตลอด เคยมีครั้งหนึ่งเราไม่อยู่บ้านไปเตรียมค่ายหนึ่งวันกลับ(เราไปช่วงเย็นให้อาหารน้องหมาไปรอบหนึ่งกับช่วงบ่ายวันถัดไป) พอเรากลับมาพบว่าน้องหมายังไม่ได้กินอะไรเลย คือทำไมไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ แล้วพอเราคุยก็เกิดการทะเลาะกับน้อง แล้วคำพูดหนึ่งที่น้องเราพูดออกมาคือ

ก็ตอนนี้ไม่อยากเลี้ยงแล้ว  

เราเลยตัดสินใจเอาน้องมาไปให้คนอื่นเลี้ยง  ผู้ปกครองเราหาเช้ากินคำไม่มีเวลาดูแล เราต้องไปเรียนกลับเย็น น้องเราก็ไปเรียนกลับมาก็ไม่รับผิดชอบ

เราคิดถึงน้องหมามากเราเลี้ยงมาเองเกือบจะปี
เราก็ผิดที่ไม่คิดให้ดีก่อน สงสารน้องหมาเราผิดที่ดูน้องไม่ดี เราควรจะคิดให้มากกว่านี้ และเรายังรู้สึกผิดที่ทำให้น้องมามีช่วงเวลาที่ไม่มีความสุข  

ตอนนี้น้องเราก็ติดเกม กลับมาบ้านต้องเล่นเกมก่อนไปช่วยงานบ้านทุกครั้ง เล่นเกมและตะโกนคำหยาบเสียงดัง เตือนก็ไม่ฟัง ห้องนอนน้องตอนนี้คือน่ารังเกียจมาก ไม่ทำความสะอาด ของใช้ส่วนตัวตามพื้น เราเห็นแล้วรู้สึกขนลุกจนไม่กล้าเข้าห้องน้องมันอีก  

จนตอนนี้น้องเราก็ยังทำนิสัยแบบนี้ บางครั้งเตือนก็ชอบเถียงจะชนะเราให้ได้ ไม่ก็ชอบพูดประมาณว่าเราเป็นลูกไม่มีใครรัก แบบว่าเราเป็นคนนอกอะไรแบบนั้น


เราก็เครียดสะสมไม่รู้จะทำไง จะจัดการความรู้สึกตัวเองก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
มีใครพอจะแนะนำได้บ้าง

ขอบคุณครับ