ปรกติเราไม่เคยทำตัวไม่ดีให้พ่อแม่คิดมากหรือ เป็นไปได้จะไม่เถียงหรือพูดอะไรเพราะเรากลัวบาปแต่เมื่อกี้แม่ทำปลั๊กโน๊ตบุ๊คหลุดเครื่องมันดับเราเลยพูดประมาณว่ามันหลุดอีกแล้วคอมหนูหลุดตอนนั้นเราทำงานในคอมยุ อยู่ดีๆแม่ก็หาว่าเราว่าเราก็เลยบอกหนูไม่ได้ว่านะ แม่ก็บอกถ้าพูดแบบนี้ทำมาหากินอะไรก็ไม่ขึ้นหรอกเรานี้เสียใจมากเลยทำไมแม่ต้องพูดถึงขนาดนั้นทั้งๆที่เรายังไม่ได้ว่าทำเถียงอะไรเลยแค่บอกว่าแม่ทำปลั๊กหลุด เราเสียใจและตกใจที่ได้ยินแม่พูดแบบนั้นเลยพุดไปว่าทำไมแม่ต้องแช่งหนูแบบนั้นด้วยไม่ว่าแม่จะโมโห หงุดหงิด หรือโกรธก็ไม่ควรแช่งลูกมันจะทำให้ลูกเป็นแบบนั้นแม่ก็ว่าไม่ได้แช่งแค่เตือน แต่ตอนนั้นเรารู้สึกเสียใจมากจริงๆ เลยพูดออกไปว่าถ้าหนูทำมาหากินไม่ขึ้นจะเอาอะไรมาเลี้ยงแม่ แม่ก็พูดว่าก็ไม่คิดว่าจะเลี้ยงอยู่แล้ว ไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยอยู่แล้ว คือเราอึ้งมากทั้งที่เราทำตัวดี ตั้งใจเรียนมาตลอด แต่เจอแม่พูดแบบนี้อึ้งเลย เสียใจมาก บั่นทอนสุดๆ ตอนนั่งพิมพ์ตอนนี้ก็น้ำตาไหลไปด้วย คือไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ เรายอมรับว่าเราเป็นลูกที่ไม่ได้ดีมากอะไร แต่อย่างน้อยเราก็ไม่เคยคิดที่จะไม่เลี้ยงพ่อแม่ ความหวังของครอบครัวอยู่ที่เรา เราคาดหวังมากแต่พอเจอแม่พูดแบบนี้เราบั่นทอนและเสียใจมาก
แม่พูดแบบนี้ถือว่าแช่งมั้ย?