เมื่อจิตกลืนกับความว่างได้ (อากาสาฌาน)ความคิด ความเห็นจะเปลี่ยนไป(ทิฐิ)
รูปไม่ใช่เรา รู้เมื่อใดก็สลายหายไป ไม่เป็นกลุ่มก้อน ให้เป็นนิรณ์แก่จิต
นามไม่ใช่เรา (เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน)
การทำจิตให้เป็นอย่างนี้ อาศัยกำลังสมาธิ เริ่มจาก ความเห็นแยกกันระหว่างจิตกับกายด่อน
ความเห็นแยกกันระหว่างจิตกับกาย เป็นรูปฌาน 1,2,3,4 รู้สึกขึ้นมาเมื่อไร จิตกับกายแยกกัน ความหนาแน่นของสมาธิที่กายแตกต่างกันไปในแต่ละฌาน
หนาแน่นมาก สมาธิก็อยู่ในลำดับสูง ให่ผลเป็นปิติ สุข เอกคตา อุเบกขาที่จิต

ทำตรงนี้ให้เกิดขึ้นก่อน