ปกติถ้าไปเรียนเราจะไม่ได้อยู่กับแม่เต็มเวลาอยู่แค่ตอนกลับบ้าน จนจบ ม.6 เราตัดสินใจซิ่วจะไปเข้ามหาวิทยาลัยปีหน้า
กลายเป็นว่าต้องอยู่บ้านเต็มเวลาอยู่บ้านตลอดเพราะอ่านหนังสือ (คือแม่ให้ซิ่วนะคะเพราะคนอณุญาตให้ซิ่วคือพี่ชาย)  พี่ชายเราไม่เจอปัญหานี้เพราะไปทำงาน ปัญหามันเริ่มที่ปีนี้แม่อายุจะ 50 แกหงุดหงิดง่าย อารมณ์ขึ้นกับเรื่องง่ายๆ เช่น เราไปซื้อของแล้วซื้อไอติมกลับมาอันเดียว กลายเป็นว่าแม่โกรธด่าว่าทำไมซื้อมาอันเดียวรอกินด้วยอยู่ เราก้เลยแบบอ้าวทำไมไม่บอกว่าอยากได้อะไรจะซื้อให้แล้วแกก็แบบไม่พอใจมากๆจนเราตกใจว่าแค่เรื่องไอติมมันต้องขนาดนี้เลยหรอ เราเลยบอกงั้นเอาของเราไปเดี๋ยวไปซื้อใหม่เองแม่ก็พูด "เคยกินแล้ว" แล้วก็โกรธ เราแบบมันแค่เรื่องไอติมเองนะทำไมไม่บอกล่ะว่าอยากกิน แล้วล่าสุดคือเมื่อเช้าคุยกันปกติหัวเราะปกติเลยแล้วแม่บอกว่าไปซื้ออันนี้ให้หน่อย เราบอกว่าแม่ไปซื้อเองได้ไหม เราติดเรียนหนังสือ (ปกติถ้าแม่ใช้ไปซื้อของเราจะไปนะแต่วันน้นเราอยากติวให้ได้จริงๆ) แม่กับเราก็หัวเราะกันตามปกติ พอบ่ายแม่ไปซื้อของเองกลับมาด่าเราว่า "ทำไมใช้แล้วไม่ไป นับวันยิ่งพูดไม่รู้เรื่อง" เราก็งงว่าเอ้าทำไมเมื่อเช้าที่บอกไปว่าไม่ได้ไปให้แม่เหมือนเข้าใจนะแล้วทำไมถึงเป็นงี้อ่ะ กลายเป็นว่าผิดแล้วแกด่าแบบแรงมากจนเราแบบอะไรวะเนี่ย เรานับ1-10 จนถึง 1000 แล้วไม่รู้จะยังไงต่อเลย แล้วแกชอบเป็นงี้ตลอดเวลาทะเลาะกับพี่ก็มาพาลหงุดหงิดใส่เราตลอดจนบางทีเราก็งงว่า เอ้าทะเลาะกับคนอื่นทำไมมาลงที่เราอ่ะ เป็นงี้ตลอด เราเหนื่อยมาก เครียดด้วย ทั้งต้องอ่านหนังสือ ทั้งต้องมารองรับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของแม่ตัวเองกลายเป็นว่าตอนนี้เราจะเป็นบ้าซะเอง แล้วแกติดนิสัยชอบพูดไม่ไว้ความรู้สึกเราเลยจนเราแบบ เห้ยนี่ลูกนะเว้ย พอพี่ชายเราอยู่ไกลเพราะไปทำงานเหมือนเราต้องมารองรับอะไรแบบนี้ตลอด แล้วยังมีอีกหลายเรื่องที่มันน้อยนิดมากแต่กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ พอทะเลาะกันเราเสียความรู้สึกก็มาเนียนหาเรื่องคุยด้วยแล้วทำให้มันผ่านๆไปกลายเป็นว่าความรู้สึกเราที่ถูกทำลายไปมันไม่ได้รับการแก้ไขเลย เราอดทนมามากเพราะว่าเขาเป็นแม่
คำถามที่จะถามตามหัวข้อข้างบนเลยว่าเราจะจัดการอารมณ์ตัวเองยังไงดีเพราะเรารู้ว่าคงจัดการกับอารมณ์แม่ไม่ได้แน่ๆ ขอความเห็นหน่อยค่ะยิ่งคนที่อยู่ใกล้คนวัยทองยิ่งต้องการเลย

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ