1.ผมดูกีฬาเกือบทุกชนิดมวย ฟุตบอล แบดมินตัน กรีฑา กอลฟ์ เทนนิส วอลเลย์บอล เพิ่งมาดูเพราะเห็นกระทู้ในนี้เยอะ ผมว่าวอลเลย์บอลน่าจะเป็นกีฬาประเภทเดียวที่ไม่ใช้โค้ชนอก ซึ่งไม่เป็นไรถ้าโค้ชไทยเก่ง แต่ดู U19 เมื่อคืนผลงานรายบุคคลมีอยู่ประมาณ 2 คนที่พัฒนามากขึ้น แต่ไม่มาก นอกนั้น
ไม่ได้แทบจะไม่ได้พัฒนาอะไรเลย สมัยแข่ง U16 ยังไง มาแข่ง U19 ก็ไม่แตกต่างกันมาก ทำให้สงสัยว่า ที่ฝึกกันมาเป็นเวลานานได้ผลหรือไม่
ทั้งในเรื่องทักษะเฉพาะตัว เทคนิค และแผนการเล่น ใครที่ตบไม่ผ่านถ้าเจอตัวใกล้เคียงกันยังไงก็อย่างงั้น คู่แข่งบล็อคได้ง่ายมาก ตีบอลหน้าเดียว สมัย U16 บล็อกไม่ดี ก็ไม่ดีเหมือนเดิม จะว่านัดแรกยังตื่นสนาม ฟอร์มการเล่นอาจผิดฟอร์ม แต่ทักษะถ้าฝึกถึงขั้นชำนาญและคุ้นเคย เมื่อถึงเวลามันก็จะไปของมันเองบนความคุ้นเคยจากที่ฝึกฝนจนชำนาญ U19 หลายคนตีตามรูปแบบและทักษะเดิม ๆ ตั้งแต่ก่อนเข้าค่าย ชวนให้สงสัยว่าที่ฝึกกันมาหลายเดือนได้ผลหรือไม่
2.ควรกลับมาประเมินว่า วิธีการฝึกแบบเดิมควรต้องปรับปรุงอย่างไรบ้าง ทำไมชาติอื่นในเอเชียมีพัฒนาการมากขึ้น ในขณะที่เราแทบไม่มีพัฒนาการ ไม่งั้นเราจะถดถอยไปเรื่อย ๆ
3. บางคนให้ความเห็นว่า โค้ชนอกอาจมีปัญหาเรื่องวัฒนธรรม นักกีฬาของเราไปแข่งลีกอาชีพหลายประเทศไปคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบยังปรับตัวได้ได้แทบทุกคน โค้ชถ้าเก่งจริงย่อมศึกษานักกีฬาและพัฒนานักกีฬาแต่ล่ะคนบนทักษะและพรสวรรค์ที่แตกต่างกัน เหมือนนักมวยตัวสูง ช่วงชกดี ก็เทรนแบบหนึ่ง มวยหมัดหนักแต่เทรนอีกแบบหนึ่ง โค้ชอาจเทรนนักกีฬาให้เก่งทุกคนไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ควรเทรนได้บ้าง ไม่ใช่ว่าเทรนไปแล้วไม่ก้าวหน้าแทบทุกคนเลย
4. ส่วนประเด็นเรื่องวัฒนธรรม อย่างหนึ่งที่เห็นชัดเจน คือ การเสริฟ์ เราน่าจะอยู่ในลำดับท้าย เมื่อการเสริฟ์ของเราไม่ดีทุกชุด ทุกระดับ ก็จะทำให้รับไม่ดีไปด้วย เพราะไม่คุ้นเคยกับลูกเสริฟ์ยาก ๆ
5. ปัญหาอยู่ที่วิสัยทัศน์ ไม่มีใครเก่งตั้งแต่เริ่มต้น แต่ถ้ารู้ว่ากำลังผิดทางก็ควรปรับปรุง ถ้ามองว่าโค้ชดีแล้ว ก็ต้องพัฒนาเด็กได้บ้าง ไม่ใช่ว่าเด็กแทบทุกคนไม่ได้พัฒนาเลย แล้วจะบอกว่าโค้ชดีได้อย่างไร
ปัญหาของสมาคมวอลเลย์บอล
ไม่ได้แทบจะไม่ได้พัฒนาอะไรเลย สมัยแข่ง U16 ยังไง มาแข่ง U19 ก็ไม่แตกต่างกันมาก ทำให้สงสัยว่า ที่ฝึกกันมาเป็นเวลานานได้ผลหรือไม่
ทั้งในเรื่องทักษะเฉพาะตัว เทคนิค และแผนการเล่น ใครที่ตบไม่ผ่านถ้าเจอตัวใกล้เคียงกันยังไงก็อย่างงั้น คู่แข่งบล็อคได้ง่ายมาก ตีบอลหน้าเดียว สมัย U16 บล็อกไม่ดี ก็ไม่ดีเหมือนเดิม จะว่านัดแรกยังตื่นสนาม ฟอร์มการเล่นอาจผิดฟอร์ม แต่ทักษะถ้าฝึกถึงขั้นชำนาญและคุ้นเคย เมื่อถึงเวลามันก็จะไปของมันเองบนความคุ้นเคยจากที่ฝึกฝนจนชำนาญ U19 หลายคนตีตามรูปแบบและทักษะเดิม ๆ ตั้งแต่ก่อนเข้าค่าย ชวนให้สงสัยว่าที่ฝึกกันมาหลายเดือนได้ผลหรือไม่
2.ควรกลับมาประเมินว่า วิธีการฝึกแบบเดิมควรต้องปรับปรุงอย่างไรบ้าง ทำไมชาติอื่นในเอเชียมีพัฒนาการมากขึ้น ในขณะที่เราแทบไม่มีพัฒนาการ ไม่งั้นเราจะถดถอยไปเรื่อย ๆ
3. บางคนให้ความเห็นว่า โค้ชนอกอาจมีปัญหาเรื่องวัฒนธรรม นักกีฬาของเราไปแข่งลีกอาชีพหลายประเทศไปคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบยังปรับตัวได้ได้แทบทุกคน โค้ชถ้าเก่งจริงย่อมศึกษานักกีฬาและพัฒนานักกีฬาแต่ล่ะคนบนทักษะและพรสวรรค์ที่แตกต่างกัน เหมือนนักมวยตัวสูง ช่วงชกดี ก็เทรนแบบหนึ่ง มวยหมัดหนักแต่เทรนอีกแบบหนึ่ง โค้ชอาจเทรนนักกีฬาให้เก่งทุกคนไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ควรเทรนได้บ้าง ไม่ใช่ว่าเทรนไปแล้วไม่ก้าวหน้าแทบทุกคนเลย
4. ส่วนประเด็นเรื่องวัฒนธรรม อย่างหนึ่งที่เห็นชัดเจน คือ การเสริฟ์ เราน่าจะอยู่ในลำดับท้าย เมื่อการเสริฟ์ของเราไม่ดีทุกชุด ทุกระดับ ก็จะทำให้รับไม่ดีไปด้วย เพราะไม่คุ้นเคยกับลูกเสริฟ์ยาก ๆ
5. ปัญหาอยู่ที่วิสัยทัศน์ ไม่มีใครเก่งตั้งแต่เริ่มต้น แต่ถ้ารู้ว่ากำลังผิดทางก็ควรปรับปรุง ถ้ามองว่าโค้ชดีแล้ว ก็ต้องพัฒนาเด็กได้บ้าง ไม่ใช่ว่าเด็กแทบทุกคนไม่ได้พัฒนาเลย แล้วจะบอกว่าโค้ชดีได้อย่างไร