ขอท้าว ความก่อนเลยนะคะ
เรามีน้องชายหนึ่งคน อยู่ต่างจังหวัด
ซึ่งอยู่คนละที่กับเรา เราแต่งงานมาอยู่บ้านสามี
มีครอบครัวพี่ชายสามี มีสามี มีเรามีลูกเราและแม่ของสามี
เราเหลือแม่เพียงคนเดียว
แม่ป่วยเพิ่งผ่าตัดเส้นเลือดตีบ ทำให้เดินลำบาก
แม่จึงอยู่กับน้องชาย ที่ต่างจังหวัดซึ่งมีน้องชาย
เมียของเขาและน้องเมียอีกหนึ่งคน
แม่โทรมาร้องไห้ทุกวันบอกว่าน้องชายไม่สนใจแม่เอาแต่เมียเอาแต่พ่อแม่เมียเวลาจะกินข้าวก็ซื้อข้าวแบบส่งเดชไม่ถามว่าจะกินหรือไม่กินอะไรอร่อยหรือไม่อร่อยทำเหมือนขอทานแม่จึงรู้สึกน้อยใจ
เวลาไปเที่ยวที่ไหนก็ให้แม่อยู่แต่บ้านไม่เคยพาแม่ออกไปข้างนอกเลย บางครั้งก็ไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่าไปไหนให้แม่อยู่บ้านคนเดียวแต่ซื้อกับข้าวมาไว้ตั้งแต่เช้าจนเย็น พูดตะคอกใส่แม่สารพัดเหมือนไม่ใช่แม่ ส่วนเมียและน้องเมียก็ไม่เคยมาถามแม่เลยว่าแม่เป็นยังไงบ้างกินข้าวหรือยังกินอะไรไหมไม่เคยถามสักครั้งไม่เคยชวนไปทานข้าว
เลิกงานมาก็ไม่เคยที่จะมานั่งคุยกับแม่เลยสักครั้ง แต่พูดกับแม่เมียพ่อเมีย แทบจะกราบเท้า พาพ่อเมียแม่เมียไปเที่ยวได้แต่ไม่สามารถ พาแม่ตัวเองไปเที่ยวได้ วันหนึ่งจุดแตกหักก็มาถึง แม่ปวดหัวมากแล้วอยู่บ้านคนเดียว แม่เลยโทรหาน้องชายแล้วก็โทรหาเราแต่เราไม่ได้รับน้องเราโมโหที่แม่โทรไปรบกวนการทำงานของเค้าทั้งที่แม่ปวดหัวจะตายอยู่แล้วแม่มีโทรศัพท์สองเครื่องเราซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้แม่แต่แม่ยังใช้งานยังไม่คล่องแต่อินเตอร์เน็ตเครื่องเก่าไม่สามารถใช้งานได้ซึ่งไม่สามารถเล่นได้แบบคล่องแคล่ว ในเครื่องเดิม อินเตอร์เน็ตแม่ใช้ไม่ได้จึงให้น้องชายไปเติมเพราะโปรเก่าของแม่เค้ายกเลิกอัตโนมัติไม่มีโปรนั้นแล้ว (สุดท้ายแล้วเราโทรไปที่คอลเซ็นเตอร์ขอสมัครเป็นรายเดือนให้แม่ )ตอนโทรไปหาแม่เราไม่เข้าใจที่แม่พูดว่าทำไมถึงเติมไม่ได้ จึงโทรไปหาน้องชายว่าทำไมมันถึงเติมไม่ได้อยากรู้แค่นี้สุดท้ายน้องชายตะคอกใส่ด้วยความที่น้องชายเป็นคนขี้โมโหขี้หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเราก็เข้าใจแต่เราก็พูดกับน้องชายดีดีแต่เค้ากลับรามถึงว่าเดี๋ยวก็อย่างนึงเดี๋ยวก็เรื่องนั้นเดี๋ยวก็เรื่องนี้ พูดกับเราว่าอยู่บ้านเฉยเฉยไม่ได้ทำอะไรเอาแม่ไปเลี้ยง
อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำงานทำการมาเลี้ยงแม่บ้าง
คำพูดนี้ทำให้เราสะอึกและมันติดจุดแตกหักที่เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ น้องชายบอกว่าไม่ได้พึ่งอะไรเราอยู่แล้วไม่ต้องโทรมาหามันอีก
ด้วยความที่เราโมโหเราเลยบอกไปว่างั้นก็ตัดพี่ตัดน้องไปเลยก็ได้แต่เมื่อไม่มีความสัมพันธ์ไม่มีความสำคัญอะไรกันแล้วไล่แม่ให้มาอยู่กับเราแม่ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมเราก็สงสารแม่มาก ไม่รู้จะทำยังไงดีอยากจะเอาแม่มาอยู่ด้วยแต่เราก็อยู่กับแม่สามีกลัวว่าแม่เราจะอยู่กับแม่สามีไม่ได้กลัวจะมีปัญหากันเพราะแม่สามีก็เป็นคนที่ละเอียดและเป็นคนที่เยอะอยู่แล้วแม่เราเป็นคนไม่พูดเอาแต่ร้องไห้เราอยู่บ้านก็จริง เรามีลูกน้อยเราลาออกออกจากงานเพราะลูกคลอดปุ๊บก็ลาออกทันทีเพราะไม่มีใครเลี้ยงลูกให้เราตอนนี้เรามืดแปดด้านสงสารแม่ก็สงสารได้แต่บอกว่าให้แม่ทนไปก่อน ถึงเวลาเราจะเอาแม่มาอยู่ด้วย
ส่วนน้องชายเราก็เตือนแล้วว่าทำยังไงกับแม่พูดยังไงกับแม่ตัวเค้าเองก็มีลูกสาวระวังเวรกรรมจะตามทันทำยังไงกับแม่ไว้ก็ได้แบบนั้นแต่น้องกลับตอบมาว่าไม่เป็นไรให้มันตามมาเลยสุดท้ายเราก็ไม่อยากแช่งก็ให้เวรกรรมมันทำงานเองแล้วกัน
เราได้แต่สงสารแม่อยู่กับน้องชายไปเรื่อยๆจิตตกไปทุกวัน เรา ทำได้เพียงแต่ปลอบใจแม่ว่าแม่ไม่ต้องคิดอะไรมาก
ตอนนี้เราคิดไม่ออกเลยว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดี
ลูกไม่เอาแม่ตัวเอง เอาแต่พ่อแม่เมีย
เรามีน้องชายหนึ่งคน อยู่ต่างจังหวัด
ซึ่งอยู่คนละที่กับเรา เราแต่งงานมาอยู่บ้านสามี
มีครอบครัวพี่ชายสามี มีสามี มีเรามีลูกเราและแม่ของสามี
เราเหลือแม่เพียงคนเดียว
แม่ป่วยเพิ่งผ่าตัดเส้นเลือดตีบ ทำให้เดินลำบาก
แม่จึงอยู่กับน้องชาย ที่ต่างจังหวัดซึ่งมีน้องชาย
เมียของเขาและน้องเมียอีกหนึ่งคน
แม่โทรมาร้องไห้ทุกวันบอกว่าน้องชายไม่สนใจแม่เอาแต่เมียเอาแต่พ่อแม่เมียเวลาจะกินข้าวก็ซื้อข้าวแบบส่งเดชไม่ถามว่าจะกินหรือไม่กินอะไรอร่อยหรือไม่อร่อยทำเหมือนขอทานแม่จึงรู้สึกน้อยใจ
เวลาไปเที่ยวที่ไหนก็ให้แม่อยู่แต่บ้านไม่เคยพาแม่ออกไปข้างนอกเลย บางครั้งก็ไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่าไปไหนให้แม่อยู่บ้านคนเดียวแต่ซื้อกับข้าวมาไว้ตั้งแต่เช้าจนเย็น พูดตะคอกใส่แม่สารพัดเหมือนไม่ใช่แม่ ส่วนเมียและน้องเมียก็ไม่เคยมาถามแม่เลยว่าแม่เป็นยังไงบ้างกินข้าวหรือยังกินอะไรไหมไม่เคยถามสักครั้งไม่เคยชวนไปทานข้าว
เลิกงานมาก็ไม่เคยที่จะมานั่งคุยกับแม่เลยสักครั้ง แต่พูดกับแม่เมียพ่อเมีย แทบจะกราบเท้า พาพ่อเมียแม่เมียไปเที่ยวได้แต่ไม่สามารถ พาแม่ตัวเองไปเที่ยวได้ วันหนึ่งจุดแตกหักก็มาถึง แม่ปวดหัวมากแล้วอยู่บ้านคนเดียว แม่เลยโทรหาน้องชายแล้วก็โทรหาเราแต่เราไม่ได้รับน้องเราโมโหที่แม่โทรไปรบกวนการทำงานของเค้าทั้งที่แม่ปวดหัวจะตายอยู่แล้วแม่มีโทรศัพท์สองเครื่องเราซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้แม่แต่แม่ยังใช้งานยังไม่คล่องแต่อินเตอร์เน็ตเครื่องเก่าไม่สามารถใช้งานได้ซึ่งไม่สามารถเล่นได้แบบคล่องแคล่ว ในเครื่องเดิม อินเตอร์เน็ตแม่ใช้ไม่ได้จึงให้น้องชายไปเติมเพราะโปรเก่าของแม่เค้ายกเลิกอัตโนมัติไม่มีโปรนั้นแล้ว (สุดท้ายแล้วเราโทรไปที่คอลเซ็นเตอร์ขอสมัครเป็นรายเดือนให้แม่ )ตอนโทรไปหาแม่เราไม่เข้าใจที่แม่พูดว่าทำไมถึงเติมไม่ได้ จึงโทรไปหาน้องชายว่าทำไมมันถึงเติมไม่ได้อยากรู้แค่นี้สุดท้ายน้องชายตะคอกใส่ด้วยความที่น้องชายเป็นคนขี้โมโหขี้หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเราก็เข้าใจแต่เราก็พูดกับน้องชายดีดีแต่เค้ากลับรามถึงว่าเดี๋ยวก็อย่างนึงเดี๋ยวก็เรื่องนั้นเดี๋ยวก็เรื่องนี้ พูดกับเราว่าอยู่บ้านเฉยเฉยไม่ได้ทำอะไรเอาแม่ไปเลี้ยง
อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำงานทำการมาเลี้ยงแม่บ้าง
คำพูดนี้ทำให้เราสะอึกและมันติดจุดแตกหักที่เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ น้องชายบอกว่าไม่ได้พึ่งอะไรเราอยู่แล้วไม่ต้องโทรมาหามันอีก
ด้วยความที่เราโมโหเราเลยบอกไปว่างั้นก็ตัดพี่ตัดน้องไปเลยก็ได้แต่เมื่อไม่มีความสัมพันธ์ไม่มีความสำคัญอะไรกันแล้วไล่แม่ให้มาอยู่กับเราแม่ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมเราก็สงสารแม่มาก ไม่รู้จะทำยังไงดีอยากจะเอาแม่มาอยู่ด้วยแต่เราก็อยู่กับแม่สามีกลัวว่าแม่เราจะอยู่กับแม่สามีไม่ได้กลัวจะมีปัญหากันเพราะแม่สามีก็เป็นคนที่ละเอียดและเป็นคนที่เยอะอยู่แล้วแม่เราเป็นคนไม่พูดเอาแต่ร้องไห้เราอยู่บ้านก็จริง เรามีลูกน้อยเราลาออกออกจากงานเพราะลูกคลอดปุ๊บก็ลาออกทันทีเพราะไม่มีใครเลี้ยงลูกให้เราตอนนี้เรามืดแปดด้านสงสารแม่ก็สงสารได้แต่บอกว่าให้แม่ทนไปก่อน ถึงเวลาเราจะเอาแม่มาอยู่ด้วย
ส่วนน้องชายเราก็เตือนแล้วว่าทำยังไงกับแม่พูดยังไงกับแม่ตัวเค้าเองก็มีลูกสาวระวังเวรกรรมจะตามทันทำยังไงกับแม่ไว้ก็ได้แบบนั้นแต่น้องกลับตอบมาว่าไม่เป็นไรให้มันตามมาเลยสุดท้ายเราก็ไม่อยากแช่งก็ให้เวรกรรมมันทำงานเองแล้วกัน
เราได้แต่สงสารแม่อยู่กับน้องชายไปเรื่อยๆจิตตกไปทุกวัน เรา ทำได้เพียงแต่ปลอบใจแม่ว่าแม่ไม่ต้องคิดอะไรมาก
ตอนนี้เราคิดไม่ออกเลยว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดี