ต้องเล่าก่อนว่า เรามาอยู่ กทม ตั้งแต่อายุ 18 ก่อนหน้าเรากลับบ้าน ปีละ 1 ครั้ง แต่ช่วง 2-3 ปี เราอยากกลับบ่อยขึ้นมาก แต่ไม่ค่อยมีโอกาส เพราะค่าเดินทางราคาค่อนข้างสูง เราโทรไปที่บ้านทีไรคุยได้แป๊บเดียวเราต้องรีบวางน้ำตามันไหลทำไมก็ไม่รู้ และช่วงนี้เรากลัวที่จะตอบว่าสถานะการที่ทำงานก็ไม่ค่อยดี หรือเป็นเพราะเราแค่เหนื่อย และอยู่คนเดียวมา 20 ปีแล้ว ใครที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ มีแนวทางแนะนำอย่างไรบ้าง
เคยไหม ที่คิดถึงที่บ้านต่างจังหวัด แต่ต้องอดทนจนแอบร้องไห้อยู่คนเดียว