สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกของหนูที่ตัดสินใจที่จะระบายกับเล่าทุกอย่างที่หนูไม่ค่อยได้เล่าให้ใครฟัง
ปีนี้หนูอายุ19ปีแล้วค่ะ แต่เรื่องที่หนูจะเล่ามันต้องย้อนไปถึงช่วงตอนเด็ก
หนูเป็นเด็กที่ติดครอบครัวมากเลยค่ะ โดยเฉพาะแม่ตอนเด็กๆ เป็นคนพูดเก่งชอบเอาเรื่องที่เจอที่โรงเรียนมาเล่าให้แม่ฟัง
•แต่มันมีครั้งนึงที่ รร. หนูโดนพี่ที่เค้าโตกว่า1-2ปี กีดกั้นกับแกล้งค่ะ ตอนนั้นหนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร หนูเลยเอามาเล่าให้แม่ฟัง จนหลายครั้งมันเริ่มรุนแรงขึ้นค่ะ จนคุณแม่ทนไม่ไหวไปบอกกับคุณครูกับผู้ปกครองของพี่ๆกลุ่มนั้น จนเรื่องมันเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พอวันต่อมาหนูก็โดนเพื่อนในห้องตีตัวออกห่าง โดยเหตุผลที่หนูได้ยินคือ "อย่าไปยุ่งกับมันนะเดี๋ยวมันไปฟ้องแม่" ตอนนั้นหนูยังเด็กหนูเลยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเพื่อนถึงไม่เล่นด้วย
•ช่วงป.2ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมคะ หนูก็ดูการ์ตูนในทีวีทำการบ้านรอแม่ปกติ แต่เวลาประมาณ8โมงเช้า มีสายโทรศัพท์เข้ามา ซึ่งชื่อนั้นเป็นชื่อของคุณพ่อ หนูก็รีบโทรศัพท์ตามปกติเลยคะ แต่เรื่องที่หนูคิดว่าปกติแต่มันเปลี่ยนชีวิตหนูมากเลยค่ะ พ่อหนูเกิดอาการชักเกร็งระหว่างทำงาน
และคนที่โทรมาคือพี่พยาบาล ตอนนั้นหนูวิตกกังวลสุดๆไปเลยค่ะ จากนั้นหนูก็รีบเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง แต่ตอนนั้นหนูร้องไห้พร้อมกับเล่าไปด้วย (อาจจะช้าไปหน่อยแต่ตอนเด็ก-ปัจจุบันหนูร้องไห้ง่ายมากเลยค่ะ)
จนแม่ต้องไปต่างจังหวัดเพื่อไปดูแลพ่อที่ป่วย ตอนนั้นหนูต้องอยู่ที่บ้านคนเดียว ค่ะ จนช่วงปิดเทอมหนูก็มีโอกาสไปหาคุณพ่อ คุณหมอบอกว่าพ่อหนูจะเป็นเหมือนเจ้าชายนิทรา แต่หลังจากนั้นไม่นานพ่อหนูก็เริ่มได้สติ แต่คุณพ่อก็เหมือนความจำจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พ่อมักจะพูดเล่าไปเรื่อยๆ ชอบพูดถึงเรื่องเก่าๆ แต่ว่าพ่อลืมหนูเกือบจะสมบูรณ์เลยค่ะ ถ้าไม่มีใครเรียกชื่อหรือเล่าเรื่องเกี่ยวกับหนูพ่อก็จะจำหนูไม่ได้เลยค่ะ
•เปิดเทอมแล้วหนูก็ต้องกลับมาเรียน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเพื่อนๆและพี่ๆที่เคยเเกล้ง เค้าชอบถามถึงเรื่องที่พ่อหนูป่วย มันอาจจะปกติถ้าไม่ใช่คำถามที่ว่า "มีพ่อพิการหรอ" "ลูกคนพิการ" ตอนนั้นหนูมีแต่คำถามในหัวเต็มไปหมดเลยค่ะ หนูเอาเรื่องไปเล่าให้คุณครูฟัง แต่คุณครูกลับบอกว่า เพื่อนแค่ ล้อเล่นตามประสาเพื่อน อย่าเป็นเด็กขี้ฟ้อง
•จากนั้นเวลาที่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหนูเลยเลือที่จะเก็บไว้กับตัวเองไม่ค่อยบอกใครค่ะ
•ตอนป.6หนูก็ไปรร.ตามปกติ(ในส่วนนี้จำไม่ค่อยได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น)
แต่หนูโดนเพื่อนผู้หญิงห้องเดียวกันตบหน้า จนเลือดซิบแก้มบวมแดง จนกลับบ้านไปแม่สังเกตเห็น+มีเพื่อนที่เป็นญาติฝั่งแม่เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น
แม่หนูก็ไปเอาเรื่องครอบครัวของเพื่อนคนนั้นเหมือนเดิมค่ะ หนูก็โดนคำเดิมๆ แต่พอขึ้นม.1ทุกอย่างก็ค่อยๆดีขึ้นค่ะ
*ม.5 ช่วงนี้เป็นช่วงที่หนูการเรียนเหลวมากๆเลยค่ะ เป็นเพราะหนูมีปัญหาด้านสุขภาพตั้งแต่เด็ก เข้าออกรพ.ช่วงนี้เป็นว่าเล่น แต่หนูก็เริ่มสังเกต ว่า กลุ่มเพื่อนที่หนูอยู่ ด้วยเริ่มคุย บทสนทนาที่แปลกๆ จนวันนึงช่วงพักเที่ยงหนูหอข้าวมาทานที่รร.ตามปกติ แต่เพื่อนๆของหนูนำของและอุปกรณ์มาทำอาหารทานกันช่วงเที้ยง มันเป็นการคุยกันโดยที่ไม่มีเราในบทสนทนาจนหนูอืดอัดมากๆเลยค่ะ
*ม.5เทอม2 หนูมาอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึงค่ะ อยู่ไปได้สักพักเพื่อนก็เล่าให้ฟังว่าเพื่อนที่หนูเคยไปอยู่ด้วย มาเล่าให้เพื่อนฟังว่าไม่ชอบนิสัยของหนู เกี่ยวกับกิจกรรมรร.หนู มักจะรับหน้าที่ แสดงพิธีเปิด-ปิดงาน แต่เพื่อนคนนั้นบอกว่าไม่ชอบที่หนูเต้นแรง
*งานหมั้นของเพื่อนคนนั้น มันเป็นเรื่องช่วงกำลังจะขึ้นม.6ค่ะ เพื่อนทักชวนให้ไปงานหมั้น แต่หนูติดธุระในวั้นนั้นเลยไปได้ไป และหนูก็มารู้ที่หลังว่าในงานหมั้นของเพื่อนในวันนั้นมันเต็มไปด้วยบทสนทนาเกี่ยวกับหนู มันเลยทำให้หนู อาการคล้ายซึมเศร้าไปช่วงนึงเลยคะ
*ม.6 หนูจากคนที่ไม่เคยว่าไม่เคยนินทาไม่เคยเเซะใคร ในช่วงนี้บอกเลยว่าแค่ขยับตัวหนูก็พร้อมแซะเพื่อนกลุ่มนั้นเลยค่ะ แต่ตอนนั้นความแค้นมันมีมากกว่าสมอง
สำหรับคนที่คิดว่าเป็นเพราะหนูทำตัวเองรึเปล่าถึงมาอยู่ในจุดนี้ได้
หนูเข้าใจตัวหนูเองดีค่ะ ว่าการที่หนูออกมาเล่าแบบนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้น หนูแค่หมดหนทางที่จะระบายแล้วค่ะ หนูขอพื้นที่ตรงนี้เป็นความสบายใจเล็กๆของหนูหน่อยนะคะ
"ปัจจุบันหนูเกิดอาการกลัวการเข้าสังสมมากเลยคะ จนช่วงนี้อาการที่เป็นคือเวลาอยู่ในที่คนเยอะๆหนูจะเป็นลม หายใจไม่ทั่วท้องแล้วหน้ามืดไปแบบเหมือนภาพตัดเลยคะ"
อาการที่หนูเป็นมันคืออาการอะไรกันแน่คะ?
ปีนี้หนูอายุ19ปีแล้วค่ะ แต่เรื่องที่หนูจะเล่ามันต้องย้อนไปถึงช่วงตอนเด็ก
หนูเป็นเด็กที่ติดครอบครัวมากเลยค่ะ โดยเฉพาะแม่ตอนเด็กๆ เป็นคนพูดเก่งชอบเอาเรื่องที่เจอที่โรงเรียนมาเล่าให้แม่ฟัง
•แต่มันมีครั้งนึงที่ รร. หนูโดนพี่ที่เค้าโตกว่า1-2ปี กีดกั้นกับแกล้งค่ะ ตอนนั้นหนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร หนูเลยเอามาเล่าให้แม่ฟัง จนหลายครั้งมันเริ่มรุนแรงขึ้นค่ะ จนคุณแม่ทนไม่ไหวไปบอกกับคุณครูกับผู้ปกครองของพี่ๆกลุ่มนั้น จนเรื่องมันเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พอวันต่อมาหนูก็โดนเพื่อนในห้องตีตัวออกห่าง โดยเหตุผลที่หนูได้ยินคือ "อย่าไปยุ่งกับมันนะเดี๋ยวมันไปฟ้องแม่" ตอนนั้นหนูยังเด็กหนูเลยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเพื่อนถึงไม่เล่นด้วย
•ช่วงป.2ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมคะ หนูก็ดูการ์ตูนในทีวีทำการบ้านรอแม่ปกติ แต่เวลาประมาณ8โมงเช้า มีสายโทรศัพท์เข้ามา ซึ่งชื่อนั้นเป็นชื่อของคุณพ่อ หนูก็รีบโทรศัพท์ตามปกติเลยคะ แต่เรื่องที่หนูคิดว่าปกติแต่มันเปลี่ยนชีวิตหนูมากเลยค่ะ พ่อหนูเกิดอาการชักเกร็งระหว่างทำงาน
และคนที่โทรมาคือพี่พยาบาล ตอนนั้นหนูวิตกกังวลสุดๆไปเลยค่ะ จากนั้นหนูก็รีบเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง แต่ตอนนั้นหนูร้องไห้พร้อมกับเล่าไปด้วย (อาจจะช้าไปหน่อยแต่ตอนเด็ก-ปัจจุบันหนูร้องไห้ง่ายมากเลยค่ะ)
จนแม่ต้องไปต่างจังหวัดเพื่อไปดูแลพ่อที่ป่วย ตอนนั้นหนูต้องอยู่ที่บ้านคนเดียว ค่ะ จนช่วงปิดเทอมหนูก็มีโอกาสไปหาคุณพ่อ คุณหมอบอกว่าพ่อหนูจะเป็นเหมือนเจ้าชายนิทรา แต่หลังจากนั้นไม่นานพ่อหนูก็เริ่มได้สติ แต่คุณพ่อก็เหมือนความจำจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พ่อมักจะพูดเล่าไปเรื่อยๆ ชอบพูดถึงเรื่องเก่าๆ แต่ว่าพ่อลืมหนูเกือบจะสมบูรณ์เลยค่ะ ถ้าไม่มีใครเรียกชื่อหรือเล่าเรื่องเกี่ยวกับหนูพ่อก็จะจำหนูไม่ได้เลยค่ะ
•เปิดเทอมแล้วหนูก็ต้องกลับมาเรียน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเพื่อนๆและพี่ๆที่เคยเเกล้ง เค้าชอบถามถึงเรื่องที่พ่อหนูป่วย มันอาจจะปกติถ้าไม่ใช่คำถามที่ว่า "มีพ่อพิการหรอ" "ลูกคนพิการ" ตอนนั้นหนูมีแต่คำถามในหัวเต็มไปหมดเลยค่ะ หนูเอาเรื่องไปเล่าให้คุณครูฟัง แต่คุณครูกลับบอกว่า เพื่อนแค่ ล้อเล่นตามประสาเพื่อน อย่าเป็นเด็กขี้ฟ้อง
•จากนั้นเวลาที่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหนูเลยเลือที่จะเก็บไว้กับตัวเองไม่ค่อยบอกใครค่ะ
•ตอนป.6หนูก็ไปรร.ตามปกติ(ในส่วนนี้จำไม่ค่อยได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น)
แต่หนูโดนเพื่อนผู้หญิงห้องเดียวกันตบหน้า จนเลือดซิบแก้มบวมแดง จนกลับบ้านไปแม่สังเกตเห็น+มีเพื่อนที่เป็นญาติฝั่งแม่เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น
แม่หนูก็ไปเอาเรื่องครอบครัวของเพื่อนคนนั้นเหมือนเดิมค่ะ หนูก็โดนคำเดิมๆ แต่พอขึ้นม.1ทุกอย่างก็ค่อยๆดีขึ้นค่ะ
*ม.5 ช่วงนี้เป็นช่วงที่หนูการเรียนเหลวมากๆเลยค่ะ เป็นเพราะหนูมีปัญหาด้านสุขภาพตั้งแต่เด็ก เข้าออกรพ.ช่วงนี้เป็นว่าเล่น แต่หนูก็เริ่มสังเกต ว่า กลุ่มเพื่อนที่หนูอยู่ ด้วยเริ่มคุย บทสนทนาที่แปลกๆ จนวันนึงช่วงพักเที่ยงหนูหอข้าวมาทานที่รร.ตามปกติ แต่เพื่อนๆของหนูนำของและอุปกรณ์มาทำอาหารทานกันช่วงเที้ยง มันเป็นการคุยกันโดยที่ไม่มีเราในบทสนทนาจนหนูอืดอัดมากๆเลยค่ะ
*ม.5เทอม2 หนูมาอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึงค่ะ อยู่ไปได้สักพักเพื่อนก็เล่าให้ฟังว่าเพื่อนที่หนูเคยไปอยู่ด้วย มาเล่าให้เพื่อนฟังว่าไม่ชอบนิสัยของหนู เกี่ยวกับกิจกรรมรร.หนู มักจะรับหน้าที่ แสดงพิธีเปิด-ปิดงาน แต่เพื่อนคนนั้นบอกว่าไม่ชอบที่หนูเต้นแรง
*งานหมั้นของเพื่อนคนนั้น มันเป็นเรื่องช่วงกำลังจะขึ้นม.6ค่ะ เพื่อนทักชวนให้ไปงานหมั้น แต่หนูติดธุระในวั้นนั้นเลยไปได้ไป และหนูก็มารู้ที่หลังว่าในงานหมั้นของเพื่อนในวันนั้นมันเต็มไปด้วยบทสนทนาเกี่ยวกับหนู มันเลยทำให้หนู อาการคล้ายซึมเศร้าไปช่วงนึงเลยคะ
*ม.6 หนูจากคนที่ไม่เคยว่าไม่เคยนินทาไม่เคยเเซะใคร ในช่วงนี้บอกเลยว่าแค่ขยับตัวหนูก็พร้อมแซะเพื่อนกลุ่มนั้นเลยค่ะ แต่ตอนนั้นความแค้นมันมีมากกว่าสมอง
สำหรับคนที่คิดว่าเป็นเพราะหนูทำตัวเองรึเปล่าถึงมาอยู่ในจุดนี้ได้
หนูเข้าใจตัวหนูเองดีค่ะ ว่าการที่หนูออกมาเล่าแบบนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้น หนูแค่หมดหนทางที่จะระบายแล้วค่ะ หนูขอพื้นที่ตรงนี้เป็นความสบายใจเล็กๆของหนูหน่อยนะคะ
"ปัจจุบันหนูเกิดอาการกลัวการเข้าสังสมมากเลยคะ จนช่วงนี้อาการที่เป็นคือเวลาอยู่ในที่คนเยอะๆหนูจะเป็นลม หายใจไม่ทั่วท้องแล้วหน้ามืดไปแบบเหมือนภาพตัดเลยคะ"