👶 ตั้งเเต่จำความได้ เริ่มสัก4-5ขวบ เพิ่งจะผุดละเกิดอยู่ในโลกนี้ได้ไม่นาน ก็ต้องมีเหตุให้เราพลัดพลาดจากอ้อมอกของพ่อกับเเม่แล้ว นั้นคือ การส่งเราไป ร.ร.55
เรานั่งรอพ่อกับเเม่มารับเรากลับ ด้วยความคิดถึงทุกวัน
จน ป.1ป2.เราก็ยังไม่เลิกงอเเง เราจำได้พ่อจะชอบขี่มอไซค์คันเก่าๆ มาหาเราทุกพักเที่ยง เเต่เราจะลงมายืนรอพ่อ เกาะรั้วอยู่น่าประตู ร.ร. อยู่ก่อนเเล้ว
สักพักเวลาเดิม ก็จะได้ยินเสียงมอไซค์คันเก่าๆท่อดังๆมาเเต่ไกลล เรารุ้เลยนั่นคือพ่อ เราดีใจมาก
พ่อก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเรา ปลอบเราว่าเดี๋ยวบ่าย2พ่อมารับกลับบ้านเเล้ว เป็นเเบบนี้อยู่2ปีเต็มๆเพราะพ่อกับเเม่เราทำธุรกิจส่วนตัว เลยมาหาเราได้ทุกวัน🤍
👱♀️ พอเริ่มเป็นสาว 18 19 20 เราเริ่มเจอผช 3คนในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน คนเเรก เป็นลูกชายเจ้าของโรงงานที่มาคุมกิจการต่อจากคุณเเม่เขา คนที่2เป็นเพื่อนชายที่เรียนมหาลัยมาด้วยกัน คนที่3เป็นหนุ่มธนาคารเงินเดือนหลักเเสน สิ่งที่เหมือนกันคือ ทั้ง3หนุ่มนี้คือ ทุกคนตกหลุมรักเราตั้งเเต่เเรกเจอ
บางคน ชอบทำตัวแปลกๆ เช่นหนุ่มคนเเรก ชอบสะกดรอยตามเรา หนุ่มคนที่2คือเพื่อนเราเอง ชอบมาดักรอ บางทีก็ใช้ความรุนเเรงฉุดกระชากเราก็มี เพราะเราไม่ยอมไปกับเขา. ส่วนคนที่3หนุ่มเเบงอันนี้ดีหน่อย เเค่ตื้อเเต่ให้เกียรติเราคนนี้ใจดีนะ ว้าวุ่นเลยทีเดียว
เเต่เรายังรู้สึกว่ามันไม่ใช่ เเละยังคงมีนิสัยเก็บตัวเงียบ เเละไม่ได้เลือกหนุ่มคนไหนสักคน จนเวลาผ่านไปหลายปี เราเริ่มป่วย ปกติก็ไม่ยุ่งกับใครอยู่เเล้ว พอป่วยยิ่งเเล้วใหญ่ เราหายเข้ากลีบเมฆไปเลย เเต่ใดๆมันมีผชอยู่คนหนึ่งที่ตามหาเรา ว่าหายไปไหนนะ นั่นก็คือหนุ่มเเบงค่ะะ วันนั้นเองที่เราเจอเขาเราก็พูดกับเขาว่า เราป่วยอยู่ อย่ามาชอบเราเลย เด้จะเป็นภาระเขามากกว่า เเต่เขาไม่ยอมไปไหน
เขาบอกจะเป็นคนดูเเลเราเอง สุดท้ายก็ได้เลือกสักที
เราเเต่งงานเเล้ว เเต่เราก็ยังมีความรู้สึกโหวงๆ ไม่สบายใจ คล้ายๆเบื่อทางโลก เรารู้สึกสิ้นหวังเเบบนี้มาตั้งเเต่สมัยเด็กๆ จนมีอยู่วันหนึ่งเราเคยขับรถไปตามถนนเรื่อยๆ คนเดียว เเล้วไปหยุด อยู่จังหวัดๆหนึ่ง เป็นจังหวัดติดทะเล เราลองไปนั้งโง่ๆ ริมหาด เเต่ไอการไปนั่งโง่ๆนั้นคือเอาจิตอยู่กับกาย มันคือการนั่งสมาธินิเอง เป็นครั้งเเรกที่รู้สึกปอดโปร่ง สบายใจมาก เรามองทะเลสวยขึ้นมากว่าครั้งก่อนๆ ที่เราเคยมาเยอะเลย ทั้งๆที่มันก็คือทะเล เดียวกัน เเบบเฮ้ยหายกลัวทุกสิ่งทุกอย่างไปเลย
รู้สึกว่าเราหลุดจากอะไรสักอย่าง ที่ติดค้างอยู่ในใจตั้งเเต่เด็กจนโต เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร มันคือเบื่อชีวิตทางโลกรึป่าว มีใครเคยเป็นบ้าง เเล้วใช้ชีวิตไปในทิศทางไหน ให้ไม่เบื่อบ้าง
เบื่อหน่ายกับชีวิตทางโลก เพราะ ต้องอยู่กับความหวาดระเเวง ตั้งเเต่เด็กจนโต
เรานั่งรอพ่อกับเเม่มารับเรากลับ ด้วยความคิดถึงทุกวัน
จน ป.1ป2.เราก็ยังไม่เลิกงอเเง เราจำได้พ่อจะชอบขี่มอไซค์คันเก่าๆ มาหาเราทุกพักเที่ยง เเต่เราจะลงมายืนรอพ่อ เกาะรั้วอยู่น่าประตู ร.ร. อยู่ก่อนเเล้ว
สักพักเวลาเดิม ก็จะได้ยินเสียงมอไซค์คันเก่าๆท่อดังๆมาเเต่ไกลล เรารุ้เลยนั่นคือพ่อ เราดีใจมาก
พ่อก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเรา ปลอบเราว่าเดี๋ยวบ่าย2พ่อมารับกลับบ้านเเล้ว เป็นเเบบนี้อยู่2ปีเต็มๆเพราะพ่อกับเเม่เราทำธุรกิจส่วนตัว เลยมาหาเราได้ทุกวัน🤍
👱♀️ พอเริ่มเป็นสาว 18 19 20 เราเริ่มเจอผช 3คนในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน คนเเรก เป็นลูกชายเจ้าของโรงงานที่มาคุมกิจการต่อจากคุณเเม่เขา คนที่2เป็นเพื่อนชายที่เรียนมหาลัยมาด้วยกัน คนที่3เป็นหนุ่มธนาคารเงินเดือนหลักเเสน สิ่งที่เหมือนกันคือ ทั้ง3หนุ่มนี้คือ ทุกคนตกหลุมรักเราตั้งเเต่เเรกเจอ
บางคน ชอบทำตัวแปลกๆ เช่นหนุ่มคนเเรก ชอบสะกดรอยตามเรา หนุ่มคนที่2คือเพื่อนเราเอง ชอบมาดักรอ บางทีก็ใช้ความรุนเเรงฉุดกระชากเราก็มี เพราะเราไม่ยอมไปกับเขา. ส่วนคนที่3หนุ่มเเบงอันนี้ดีหน่อย เเค่ตื้อเเต่ให้เกียรติเราคนนี้ใจดีนะ ว้าวุ่นเลยทีเดียว
เเต่เรายังรู้สึกว่ามันไม่ใช่ เเละยังคงมีนิสัยเก็บตัวเงียบ เเละไม่ได้เลือกหนุ่มคนไหนสักคน จนเวลาผ่านไปหลายปี เราเริ่มป่วย ปกติก็ไม่ยุ่งกับใครอยู่เเล้ว พอป่วยยิ่งเเล้วใหญ่ เราหายเข้ากลีบเมฆไปเลย เเต่ใดๆมันมีผชอยู่คนหนึ่งที่ตามหาเรา ว่าหายไปไหนนะ นั่นก็คือหนุ่มเเบงค่ะะ วันนั้นเองที่เราเจอเขาเราก็พูดกับเขาว่า เราป่วยอยู่ อย่ามาชอบเราเลย เด้จะเป็นภาระเขามากกว่า เเต่เขาไม่ยอมไปไหน
เขาบอกจะเป็นคนดูเเลเราเอง สุดท้ายก็ได้เลือกสักที
เราเเต่งงานเเล้ว เเต่เราก็ยังมีความรู้สึกโหวงๆ ไม่สบายใจ คล้ายๆเบื่อทางโลก เรารู้สึกสิ้นหวังเเบบนี้มาตั้งเเต่สมัยเด็กๆ จนมีอยู่วันหนึ่งเราเคยขับรถไปตามถนนเรื่อยๆ คนเดียว เเล้วไปหยุด อยู่จังหวัดๆหนึ่ง เป็นจังหวัดติดทะเล เราลองไปนั้งโง่ๆ ริมหาด เเต่ไอการไปนั่งโง่ๆนั้นคือเอาจิตอยู่กับกาย มันคือการนั่งสมาธินิเอง เป็นครั้งเเรกที่รู้สึกปอดโปร่ง สบายใจมาก เรามองทะเลสวยขึ้นมากว่าครั้งก่อนๆ ที่เราเคยมาเยอะเลย ทั้งๆที่มันก็คือทะเล เดียวกัน เเบบเฮ้ยหายกลัวทุกสิ่งทุกอย่างไปเลย
รู้สึกว่าเราหลุดจากอะไรสักอย่าง ที่ติดค้างอยู่ในใจตั้งเเต่เด็กจนโต เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร มันคือเบื่อชีวิตทางโลกรึป่าว มีใครเคยเป็นบ้าง เเล้วใช้ชีวิตไปในทิศทางไหน ให้ไม่เบื่อบ้าง