สวัสดีค่ะคือเราจะมาเล่าเรื่อง แล้วสอบถามเกี่ยวกับครอบครัวค่ะ เราจำความได้คือไม่ได้อยู่กับแม่แท้ๆโตมากัยตาและยายที่เป็นคนเลี้ยงเราน่ะ ละชุมชนที่อยู่คือแหล่งมั่วสุ่มเสี่ยงการพนันทั้งยาเสพติดบ้านที่เคยก็อยู่ไม่ได้บ้านลุกเป็นไฟ ครอบแตกหักกันจริงๆตอนแม่เรามีน้อง เพราะตาเราไม่ชอบพ่อเด็กการงานไม่ทำเล่นยา เราเล่นเห็นแล้วรับไม่ได้ตอนนั้นคืออยู่ป.4เทอม1ด้วยซ้ำ แต่ตอนเด็กเป็นเด็กกล้าพูด กล้าแสดงออก เลยปรึกษาครูประจำชั้นคุยกับตายายเขาให้คำแนะนำ เราตัดสินใจไปหางานทำทั้งๆที่ควรจะเป็นวัยเรียนเล่นแต่สำหรับเราๆหมดโอกานั้นตั้งแต่ป.4 เรื่องของเรื่องคือตั้งแต่เด็กเราอยู่ ป.4 ทำงานพาสทามที่ตลาดนัดทุกๆวันเสาร์ได้เงิน 100-300 เพื่อที่จะเก็บเงินซื้อขนมอุปกร์การเรียน ทำงานนี้ตั้งแต่ ป.4-ม.3 ใกล้จบ ม.3ทำพาสทาม เสาร์อาทิตย์กับป้าข้างบ้านที่ทำกับข้าวขาย ทำตั้งแต่8โมงช้าวเลิกงานบ่าย2 ได้เงิน 150 ดิ้นรนหาเงินส่งตัวเองเรียนจบม.3 เพราะตายายไม่มีรายได้อะไรเลยนอกจากเก็บผักเก็บฟืนไว้ใช้ มีทุนมีกิจกรรที่ฟโรงเรียนเราทำหมดเพื่อที่จะได้ทุนไว้เรียนต่อ ตอนใกล้จบม.3เราโชคดีตรงที่มีผู้ใหญ่ใจดีรับไปอุปการะ แต่เราต้องช่วยงานบ้านน่ะ ตอนนั้นแม่บุญทำกับพ่อเขาทำธุระกิจเป็นสินค้าโอท๊อป พวกสมันไพรนวด น้ำยาบ้วนปากสมุนไพร ได้เรียนต่อจนจบ ปวช. ได้เงินเดือนอีกเดือนล่ะ3000 บาท ละคือไม่ได้ติดต่อทางฝั่งแม่แท้ๆเลย เค้ามีสามีใหม่มีลูก อีก 3 คน ชาวบ้านเล่าให้ฟังเป็นผู้ชายหมด2คนสุดท้ยยทางเจ้าหน้าที่รับไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คนที่2ห่างจากเราไป9ปีกว่าอยู่กับลุงพี่ชายแม่ คนสุดท้ายห้างจากเราไป22ปีทุกคนเราตกใจมากแล้วคือมาทราบทีหลังว่าแม่เเท้ๆเราเขาติดยาตักเตือนแล้ว บำบัด 2รอบ ล่าสุดลีกขโมยของวัดๆแจ้งจับ โดนไป2คดีลักขโมยกับเสพยาเสพติด ติดเท่าไหร่ไม่รู้ป้าเล่าว่าลดโทษให้เหลือ 1กว่า พอออกมานึกว่าจะดี กลายเป็นยิ่งกว่าเดิม โดนจับรอบ2 คือลักขโมย มียาเสพติดครอบครอง เสพด้วยอีก จบเลยรอบนี้เลยโดนหนักหน่อยแต่อย่างว่ากฏหมายไม่แรงเท่าไหร่ลดโทษลดอะไรเหลือ3ปี ปัจจุบันนี้พ้นโทล่ะ คือไปเยี่ยมน่ะแต่เหมือนภาษาชาวบ้านเขาเรียกเสียเส้นอ่ะ คุยคนเดียว พูดภาษาอะไรไม่รู้ที่คนอื่นฟังไม่ได้ บางวันดีๆเลย ต้องบอกว่าเราจบปวช.เรามีแฟนกับแม่แฟนพาเรามาอยู่ด้วย ผ่านกับคุยกับผู้ใหญ่อะไรแล้ว อยู่ๆมีน้องคือลูกของแม่มา ขอเงินเราก็ให้น่ะ50บาทบ้าง 10นึ่งคือขอเขา้าๆเราก็ต้องใช้ไหมมั้ย ละอยู่กับแฟนจดทะเบียนแล้วเรียกสามีเนาะ เรามีลูกแล้ว1คน วัยเรียนเราสงเสริมลูกเราเรียนก็ต้องใช้เงินลำพังเงินเดือนเรากับสามรวมเกัเยังไม่ถึง3หมื่น คือฐานะไม่ได้ดี แต่ก็ไม่อเรากับแฟสามีทำงานที่บริษัทหนึ่ง ปรึกษากันล่ะตรงลงจะให้เดือนละ1000น่ะขอทุกวันไม่ให้ เคยบอกเคยคุยแล้ว เรียนไม่จบม.3แล้วจะทำอะไรกินน้องคนที่2 ไม่ฟัง แม่ตอนไม่เป็นแบบนี้เคยคุยด้วยแล้วแต่ไม่ฟัง ไม่มีใครบังคับให้ทำในสิ่งไม่ดีเลย แต่ก็เลือกที่จะทำแบบนั้นสุดท้ายมานั่งโทษคนอื่น สามีกับทางบ้านแม่บุญทำทางแม่สามีบอกไม่ต้องยุ่งด้วยเลย อยู่ให้ห่างเลย {แล้วเราผิดไหมมันใช้ความผิดของเราไหมที่ชีวิตเป็นแบบนั้น ไม่ไปเลี้ยงดูผิดหรอค่ะ}  อย่าใช้คำว่าพี่น้องคำว่าลูกมาตัดสิ้น การใช้ชีวิตของคนๆหนึ่งด้วยคำว่า อกตัญญู เพราะทุกสิ่งลวนแต่ทำกันเอง เรามีทุกวันนี้กล้าพูดเลยว่าเพราะตัวเราเองที่ดิ้นจากติดลบจนมีทุกวันนี้ สามีไม่ได้ร่ำรวยเราไม่ได้ร่ำรวยหาเช้ากินค่ำมีใช้ไม่มีเก็บ เราเลยบอกช่วยตัวเองน่ะมากดตันเรื่องเงินเราขอไม่คุย ตกลงจะให้เดือนล่ะ1000 จบ