ทางเจริญและทางเสื่อมแห่งปัญญา    
พระศาสดาประทับนั่งในที่สุดประมาณ ๑๒๐ โยชน์เทียว
ทอดพระเนตรดูภิกษุนั้นแล้วดำริว่า
"ภิกษุนั้นเป็นผู้มีปัญญา (กว้างขวาง) ดุจแผ่นดินด้วยประการใดแล, การที่เธอตั้งตนไว้ด้วยประการนั้นนั่นแล ย่อมสมควร."
แล้วทรงเปล่งพระรัศมีไป ประหนึ่งตรัสอยู่กับภิกษุนั้น
         ตรัสพระคาถานี้ว่า :-
         ๕. 
โยคา เว ชายตี ภูริ    
อโยคา ภูริสงฺขโย
         
เอตํ เทฺวธา ปถํ ญตฺวา    
ภวาย วิภวาย จ
         
ตถตฺตานํ นิเวเสยฺย    
ยถา ภูริ ปวฑฺฒติ.
         
          ปัญญาย่อมเกิดเพราะการประกอบแล, ความสิ้นไปแห่ง
         
ปัญญาเพราะการไม่ประกอบ, บัณฑิตรู้ทาง ๒ แพร่งแห่งความ
         
เจริญและความเสื่อมนั่นแล้ว พึงตั้งตนไว้โดยประการที่ปัญญา
         
จะเจริญขึ้นได้.
----------------------