“ชีวิตมันไม่รอให้เราวาง… แต่มันจะเริ่มวิ่งทันทีที่เราปล่อยของเก่าทิ้ง”

บางที...
สิ่งที่ฉุดเราไว้ไม่ใช่ระบบ
ไม่ใช่เจ้านาย
ไม่ใช่เพื่อนร่วมงาน

แต่มือเรานี่แหละ
ที่ยัง “กำของเก่าแน่นเกินไป”

ของเก่าอะไรบ้าง?
- หน้าที่ที่ไม่ใช่ แต่ฝืนทำ เพราะกลัวว่าเขาจะว่า
- หมายที่ไม่อิน แต่ยังวิ่งหา เพราะเคยพูดไว้
- ภาพลักษณ์ที่เหนื่อยจะรักษา แต่ก็ยังฝืน เพราะกลัวโดนมองว่าเปลี่ยนไป

เราวิ่งไล่ความคาดหวัง จนลืมไปว่า...
ใจเรายังอยากวิ่งอยู่ไหม?
บางครั้ง การวางของเก่า… ไม่ใช่เพราะหมดใจ
แต่มันคือการ ปล่อยมือ เพื่อจะได้เอามือมา จุดไฟให้สิ่งใหม่ที่มีความหมายกว่าเดิม

- เราไม่ได้เกิดมาเพื่อรอคำชมจากเจ้านาย
- เราไม่ได้เกิดมาเพื่อทนอยู่ในบทบาทที่ไม่มีไฟ
- เราเกิดมาเพื่อ สร้างไฟ และใช้มัน เปลี่ยนชีวิตเราและคนรอบข้าง

อย่าเสียเวลาเถียงกับใครที่ไม่เห็นไฟในตัวคุณ
เก็บแรงไว้ “เติมเชื้อให้ตัวเอง” ดีกว่า

เคยมีช่วงไหนที่คุณ
“ตัดสินใจวางของบางอย่าง”
แล้วไฟในใจก็กลับมาไหมครับ?

อยากฟังเรื่องราวของคุณ เผื่อมันจะเป็นเชื้อไฟให้ใครอีกหลายคนลุกขึ้นอีกครั้ง
ร่วมแชร์ประสบการณ์กันนะครับ
ขอบคุณมากครับ