วัยใกล้เกษียณ… วางบางอย่างลง เพื่อเดินต่อให้เบากว่าเดิม

ตอนยังหนุ่ม
ผมเชื่อว่าความสำเร็จต้องวิ่งหา
แต่พอวัย 50 กว่า ๆ
ผมกลับเริ่มเชื่อว่า…
บางครั้ง “การหยุดวิ่ง”
ก็คือความกล้ารูปแบบหนึ่ง

เราทำงานหนักมาหลายสิบปี
อดทน เจียมตัว อดกลั้น
เห็นคนที่ไม่เก่งเท่าเราแต่ได้ดี
ก็เคยเสียใจ
แต่วันนี้ไม่เสียแรงไปกับสิ่งนั้นแล้วครับ

เพราะเราเริ่มเข้าใจว่า…
ชีวิตไม่ใช่สนามแข่ง
แต่มันคือ “ถนนของตัวเอง”
และบางวัน การเดินช้า ๆ
แต่ยังรู้ว่ากำลังจะไปไหน…
นั่นแหละคือชัยชนะเงียบ ๆ

ตอนนี้ผมคุยกับตัวเองมากขึ้น
ถามบ่อย ๆ ว่า “จำเป็นมั้ย?”
ต้องตอบทุกคนมั้ย?
ต้องชนะทุกครั้งมั้ย?
ต้องได้ดั่งใจเสมอไปมั้ย?

คำตอบคือ “ไม่”
เราไม่ต้องแบกทุกอย่าง…
เพื่อพิสูจน์อะไรกับใครอีกแล้ว

ผมไม่อยากเกษียณด้วยใจที่อ่อนล้า
แต่อยากเกษียณแบบยังมีไฟเล็ก ๆ
ที่จุดเองทุกเช้า
จะเลี้ยงต้นไม้
เขียนหนังสือ
สอนเด็ก
หรือออกกำลังเบา ๆ

อะไรก็ได้ ที่ไม่ได้วิ่งหนีความแก่
แต่เป็นการ “แก่แบบมีความหมาย”

ชีวิตหลังวัย 50
ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่
แต่ต้อง
ไม่หล่นหายจากความหวังของตัวเอง

ฝากถึงเพื่อนร่วมวัยครับ…
ถึงเราจะไม่แข่งกับใครแล้ว
แต่อย่าลืม “เชียร์ตัวเอง” ทุกวัน
เพราะคนที่ยังอยากไปต่อ…
ไม่เคยแพ้ครับ

แชร์ประสบการณ์
และแบ่งปันความสุข
ร่วมกันนะครับ

ขอบคุณมากครับ