ตัวผมชอบท้อกับเรื่องแบบนี้เดิมๆ ซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมก็ไม่เคยไปพูดให้ใครฟัง ว่าผมแบกรับอะไรไว้ ผมแค่อยากมาระบายบางอย่างทีผมเก็บไว้ในใจผมมาตลอด เรื่องมันมีอยู่ว่า ตัวผมเองเรียนจบปวส.ไฟฟ้า มานานแล้วแหละ กะว่าเรียนจบจะไปหางานทำดีๆ มีเงินส่งให้พ่อแม่ได้ เลี้ยงตัวเองได้
แต่อนาคตที่คิดไว้มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น เนื่องจากพ่อ ป่วยกระทันหัน( เดิมที พ่อกับแม่ขายของด้วยกันมาตอดดตั้งแต่อายุ20 )พ่อป่วยเป็นโรคไต
แม่เลยให้ผมมาช่วยขายของแทนพ่อ ก็เลยมาขายแทนพ่อ ให้พ่อได้พัก ให้ไตฟื้นฟู ระหว่างนั้นผมก็ขายได้มาจนเป็นปีแล้ว ถ้าพ่อดีขึ้นจะไปหางานทำแต่ไตพ่อก็มีแต่แย่ลงๆ จนพ่อน็อคเข้าร.พ หัวใจหยุดเต้นแล้วหมอปั้มขึ้นมาได้ หลังจากนั้นความคิดในอนาคตผมก็ได้เปลี่ยนไป เพราะแม่บอกให้ผมแทนพ่อก็คือให้ผมขายไปตลอดนั่นแหละ พ่อไม่ไหว ถ้าผมไม่ทำ รายได้ที่เข้าบ้านจะไม่มีเลย ผมจึงตัดตัดความคิดเรื่องทำงานที่อื่นไปแล้วมาช่วยแม่ขายของ ก็ทำมาตลอดจนถึงตอนนี้ผมมีแฟน แฟนผมก็เป็นคน ตำบลเดียวกันกับผม แฟนผมเขามีปัญหากับพี่ชายที่บ้านเขาจึงย้ายมาอยู่เช่าห้องห้องเช่าก็อยู่ใกล้ๆบ้านผมเลย(เผื่อหลายคนสงสัยทำไมไม่เอาแฟนมาอยู่บ้าน บ้านผมเป็นบ้านทาวน์เฮ้าส์ไม่มีพื้นที่มีแค่ห้องนอน2ห้องไม่มีพื้นที่นั่งเล่นหรือส่วนตัว แม่ผมก็อยากให้มาอยู่แต่ไม่มีที่อยู่จะซื้อบ้านทำเลก็ไม่ดี) เลยตัดสินใจเช่าห้องอยู่ไปก่อนแหละดีแล้วด้วยความห่วงแฟน ก็เลยมาอยู่ด้วยกัน2คนแต่ก็มีค่าใช้จ่ายจากทีเมื่อก่อนผมมีเงินเก็บพอได้มาอยู่เช่าห้อง ผมมีค่าใช้จ่ายมากขึ้นไม่ว่าจะค่าของใช้ของกินค่าห้องต่างๆ ตอนอยู่บ้านผมไม่ต้องซื้ออะไรเลย มาอยู่แบบนี้ผมก็เริ่มหมดตัว ทำงานกับแม่1เดือนเงินผมได้10,000บาทถ้วนต่อเดือน ซึ่งมันค่อนข้างตึงเลยกับการที่เช่าห้องอยู่แยกกับที่บ้าน ผมก็อยู่แบบนี้มาจนปีกว่าๆ ระหว่างทางนั้นผมเงินไม่ค่อยพอใช้ บางทีแฟนผมก็สงสารให้ยืมเงินหรือช่วยเวลาที่ผมไม่มี แต่ด้วยความที่ผมเป็นผู้ชาย ผมรู้สึกว่าผมดูแลแฟนผมไม่ได้ มีแต่เขาที่คอยซัพพอร์ตผม ส่วนตัวผมก็มีแต่แม่เบิกเงินหน่อย อาทิตย์ละ2,000 แม่ก็มักจะถามทำไม ไม่พอใช้หรอ มีแต่เบิกเงินๆ ไม่เห็นมีเงินสักที ความรู้สึกผมตอนนี้คือผมเลือกอะไรไม่ได้เลย จะไปหางานที่เงินดีๆไม่ได้เลย ต้องอยู่ช่วยที่บ้าน พออยู่ช่วยที่บ้าน มันก็มีแต่ส่งผลลบให้กับผมไม่มีเงินเก็บ อยู่แบบตรึงๆ ต้องทักหาแม่เพื่อเบิกตัง เหมือนเด็กขอตังแม่ เงินก็ไม่มีมากพอที่จะเลี้ยงดูแฟนผมบ้าง ทำงานตากแดดจากผมเป็นคนขาวๆ ตอนนี้ผมตัวดำ ที่ตัวมีลอยเอี้ยม สภาพแย่ขึ้นทุกวันๆ ทุกวันนี้เวลาผมไม่มีเงิน ผมก็มานั่งคิดคนเดียวตลอดว่า ผมจะไปทำงานที่อื่นดีมั้ย แต่พอคิดแล้วถ้าไปแล้วที่บ้านผมจะเอาอะไรกิน พ่อก็ต้องฟอกไตทุกอาทิตย์ ตัวผมเองอยากก้าวข้ามตรงนี้ ไปทำงานดีๆมีเงินเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแฟน แต่นั่นแหละครับก็ได้แค่คิด เพราะพ่อป่วย ยังไงผมก็ต้องทำกับแม่แทนพ่ออยู่แบบนี้ ยอมให้ตัวเองแบบรับสิ่งลบๆ ยอมติดขัดเรื่องการเงิน ยอมตากแดดตากลม แต่สิ่งที่ได้กลับมามันเป็นสิ่งลบๆให้ผม แต่มันเป็นสิ่งที่ดีกับครอบครัวผมอยากดูแลแฟน อยากพาแฟนไปกินไปเที่ยว อยากเลี้ยง แต่ทุกวันนี้ผมทำได้แค่เลี้ยงตัวเองไปวันๆ ผมไม่กล้าทิ้งครอบครัวเพื่อให้ตัวเองสบาย แต่ผมก็ต้องฝืนทิ้งควายสบายตัวเองไปเพื่อไม่ให้ครอบครัวลำบาก แต่สิ่งที่ผมทำไปมีแค่แฟนที่เข้าใจ สิ่งที่ผมได้รับจากคำพูดพ่อกับแม่คือมองวพึ่งพาแค่แต่พ่อแม่ถ้าไม่มีพ่อแม่ผมหากินไม่ได้ มองว่าผมไปทำงานอื่นไม่ได้ ซึ่งแม่ไม่เคยมองว่าผมซัพพอร์ตอยู่ ไม่เคยรู้ ว่าผมยอมอยู่แบบตึงเพราะอะไร ผมไปทำงานที่อื่น เงิน15,000 ไม่ดีกว่าหรอ ผมจะมาทนอยู่เงินเดือน10,000เพื่ออะไร เงิน10,000ผมแทบไม่พอใช้ แม่คิดมั้ยว่าผมอยากอยู่หรอ ผมไม่อยากอยู่เหมือนกัน แต่ผมเลือกไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ผมเก็บไว้ในใจ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมนั่งดาวน์ เศร้า คิด ทบทวน อยู่แบบนี้มาตลอด แม่ไม่เคยเห็น ว่าผมแบกรับความกดดันนี่ไว้ตลอด ผมอยู่กับแฟน ผมก็โทษตัวเองตลอดว่าตัวเองไม่ดีดูแลเขาไม่ได้เพราะอะไร เพื่อครอบครัวดึงเราไว้อยู่ แต่ครอบครัวก็กลับมาบอกว่าผมไม่ดี ไม่รู้จักหาเงินเก็บ ลูกคนอื่นเขาส่งเงินให้แม่ใช้ แต่ผมมีแต่แม่เบิกหน่อยๆแค่นี้ที่แม่คิด ผมต้องอยู่แบกรับสิ่งนี้ไปตลอดหรอ ผมไม่มีทางออกอื่นเลยหรอ