ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของเรากำลังจะออกเดินทางไปอยู่วัดป่าระยะยาวเพื่อปฏิบัติธรรม เขาบอกว่าชีวิตทุกวันนี้วุ่นวายเกินไป "ข่าวสาร เรื่องโลก เรื่องคน เป็นอุปสรรคในการฝึกจิต"
ฟังดูน่ายินดีนะครับ แต่ถ้ารู้จักนิสัยเขาจริง ๆ จะรู้ว่าคน ๆ นี้ในชีวิตจริงขี้วีน ขี้เหวี่ยง จับผิดเก่ง ชอบด่าคนแรง ๆ ลูกหลานพูดอะไรไม่เข้าหูคือผิดหมด มีแต่เขาถูกคนเดียว พอไม่อยากฟังคำทักท้วงจากใครเลยเลือก “หนี” ไปวัด
เราไม่ได้ดูถูกการไปวัดนะครับ กลับกันเราชื่นชมคนที่สามารถปลีกวิเวกเพื่อฝึกใจได้จริง ๆ
แต่ในใจก็แอบสงสัยว่า...
การไปอยู่วัดป่า ปลีกวิเวกจากโลกภายนอกแบบนี้
จะช่วยเปลี่ยนแปลงนิสัยคนได้จริงไหม?
หรือจริง ๆ แล้ว สถานที่ไม่สำคัญเท่ากับ "ใจ" ที่เปิดรับการเปลี่ยนแปลง?
ใครมีประสบการณ์เคยเจอญาติที่ลักษณะนิสัยแบบนี้ แล้วเขาเปลี่ยนได้ไหมหลังปฏิบัติธรรม?
หรือมีใครเคยเจอแบบกลับจากวัดแล้วยิ่งมั่นใจว่าตัวเอง “ถูกธรรมะ” แล้วยิ่งตัดสินคนอื่นหนักกว่าเดิม?
มาแชร์กันได้นะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะวิจารณ์ใคร แต่อยากแลกเปลี่ยนมุมมองว่า
"ธรรมะจะเปลี่ยนคนได้ไหม... ถ้าคนนั้นยังไม่คิดจะเปลี่ยน"
คนขี้วีนไปวัดป่าเพื่อสงบใจ...สถานที่จะช่วยได้ไหม หรืออยู่ที่ใจล้วน ๆ
ฟังดูน่ายินดีนะครับ แต่ถ้ารู้จักนิสัยเขาจริง ๆ จะรู้ว่าคน ๆ นี้ในชีวิตจริงขี้วีน ขี้เหวี่ยง จับผิดเก่ง ชอบด่าคนแรง ๆ ลูกหลานพูดอะไรไม่เข้าหูคือผิดหมด มีแต่เขาถูกคนเดียว พอไม่อยากฟังคำทักท้วงจากใครเลยเลือก “หนี” ไปวัด
เราไม่ได้ดูถูกการไปวัดนะครับ กลับกันเราชื่นชมคนที่สามารถปลีกวิเวกเพื่อฝึกใจได้จริง ๆ
แต่ในใจก็แอบสงสัยว่า...
การไปอยู่วัดป่า ปลีกวิเวกจากโลกภายนอกแบบนี้
จะช่วยเปลี่ยนแปลงนิสัยคนได้จริงไหม?
หรือจริง ๆ แล้ว สถานที่ไม่สำคัญเท่ากับ "ใจ" ที่เปิดรับการเปลี่ยนแปลง?
ใครมีประสบการณ์เคยเจอญาติที่ลักษณะนิสัยแบบนี้ แล้วเขาเปลี่ยนได้ไหมหลังปฏิบัติธรรม?
หรือมีใครเคยเจอแบบกลับจากวัดแล้วยิ่งมั่นใจว่าตัวเอง “ถูกธรรมะ” แล้วยิ่งตัดสินคนอื่นหนักกว่าเดิม?
มาแชร์กันได้นะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะวิจารณ์ใคร แต่อยากแลกเปลี่ยนมุมมองว่า
"ธรรมะจะเปลี่ยนคนได้ไหม... ถ้าคนนั้นยังไม่คิดจะเปลี่ยน"