อยากจะตั้งคำถามกับสังคมครับ ว่าพระคุณของแม่เนี่ยเราต้องทำยังไงดี
1 เลย คือเรารักแม่มาก แบบรู้สึกว่าอยากมีเขาอยู่ข้าง
อยากให้เขาได้เห็นในวันที่เราประสบความสำเร็จ
2 คือด้วยเรื่องส่วนตัวของผม แม่เนี่ยเขาไม่ได้ให้ข้ากินหนมหรือค่าโรงเรียนเลย แต่จะเป็นฝั่งพ่อมากกว่า
ในวันที่แม่เดือดร้อนผมก็ต้องช่วย เพราะ แม่อ้างว่า
เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก แต่พอผมรู้ว่าเงินที่ผมให้ไปเนี่ย
เขาเอาไปใช้จ่ายจนหมด โดยที่เขาไม่รู้จักเก็บเลย
ผมเลยต้องโกหกว่าผมกินข้าวเที่ยง แต่จริงไปแล้วผมไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย แต่เก็บตังนั้นไว้ใช้จ่ายให้แม่
แต่พอแม่รู้ว่าผมไม่กินข้าวเที่ยงเลย แทนที่แม่จะหยุด
แม่กลับ ขอตังผมเรื่อยๆ จนผมไม่มีให้ ก็มาหาว่าผม เป็น ลูก ที่ไม่ดี แม่บอกว่า ลูก ที่ดีเขา ต้อง ให้แม่
บางทีก็แอบขโมยตังผมไป บางวันผมไม่มีตังสักบาท เขาก็เอาไป ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่จะเป็นพ่อ ที่ให้ตังผมกับแม่ แต่พ่อก็ให้แม่ทุกวัน แต่ก็ยังไม่พออีก
ผมเครียดมากผมเคยบอกตรงๆ กับแม่ไปแล้ว
แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย แถมยังโกรธโวยวายใส่ผมอีก
ผมไม่รู้จะทำยังไง ทำไมถึงไม่มีคนเข้าใจเลย
ผมพยายามแทบตาย แต่ผมก็ไม่ได้อะไรเลย
เครียดมาก เรื่องมันเป็นปมที่เจ็บที่สุด
ผมอดข้าวเที่ยงมา 4 ปีแล้ว ก็ยังเป็นแบบเดิมอยู่ทุกวันนี้
ผมยอมรับว่าเขาทำหน้าที่แม่ได้ดี แต่ผมรู้สึกไม่ok กับเรื่องนี้จริงๆๆ
ผมไม่เข้าว่าทุกอย่างเข้าต้องอ้างคำว่า พระคุณแม่
พระคุณของแม่ เราต้องทดแทนอีกเท่าไหร่
1 เลย คือเรารักแม่มาก แบบรู้สึกว่าอยากมีเขาอยู่ข้าง
อยากให้เขาได้เห็นในวันที่เราประสบความสำเร็จ
2 คือด้วยเรื่องส่วนตัวของผม แม่เนี่ยเขาไม่ได้ให้ข้ากินหนมหรือค่าโรงเรียนเลย แต่จะเป็นฝั่งพ่อมากกว่า
ในวันที่แม่เดือดร้อนผมก็ต้องช่วย เพราะ แม่อ้างว่า
เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก แต่พอผมรู้ว่าเงินที่ผมให้ไปเนี่ย
เขาเอาไปใช้จ่ายจนหมด โดยที่เขาไม่รู้จักเก็บเลย
ผมเลยต้องโกหกว่าผมกินข้าวเที่ยง แต่จริงไปแล้วผมไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย แต่เก็บตังนั้นไว้ใช้จ่ายให้แม่
แต่พอแม่รู้ว่าผมไม่กินข้าวเที่ยงเลย แทนที่แม่จะหยุด
แม่กลับ ขอตังผมเรื่อยๆ จนผมไม่มีให้ ก็มาหาว่าผม เป็น ลูก ที่ไม่ดี แม่บอกว่า ลูก ที่ดีเขา ต้อง ให้แม่
บางทีก็แอบขโมยตังผมไป บางวันผมไม่มีตังสักบาท เขาก็เอาไป ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่จะเป็นพ่อ ที่ให้ตังผมกับแม่ แต่พ่อก็ให้แม่ทุกวัน แต่ก็ยังไม่พออีก
ผมเครียดมากผมเคยบอกตรงๆ กับแม่ไปแล้ว
แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย แถมยังโกรธโวยวายใส่ผมอีก
ผมไม่รู้จะทำยังไง ทำไมถึงไม่มีคนเข้าใจเลย
ผมพยายามแทบตาย แต่ผมก็ไม่ได้อะไรเลย
เครียดมาก เรื่องมันเป็นปมที่เจ็บที่สุด
ผมอดข้าวเที่ยงมา 4 ปีแล้ว ก็ยังเป็นแบบเดิมอยู่ทุกวันนี้
ผมยอมรับว่าเขาทำหน้าที่แม่ได้ดี แต่ผมรู้สึกไม่ok กับเรื่องนี้จริงๆๆ
ผมไม่เข้าว่าทุกอย่างเข้าต้องอ้างคำว่า พระคุณแม่