รู้สึกดิ่งทุกครั้งที่คนในครอบครัวทักมาทำไงดี

เราอายุ19 ซิ่วมา2ปีจะเรียนปีนี้ ไม่ได้อยู่กับที่บ้าน อยู่บ้านแฟน w/w พ่อแม่เราแยกทางกันตอนเราอายุ18 ปกติเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ทุกวันอยู่แล้ว อยู่บ้านตายายตั้งแต่เกิด แต่พ่อแม่ก็อยู่ไม่ไกล ไปมาหาสู่ตลอด จนปี67เราเข้าเรียนมหาลัยไปเทอมนึง ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรเเล้วพลาดไปเลือกคณะที่เราไม่ชอบ เพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนั้น พอเราเข้าไปเรียน แม่ก็หนีพ่อไปทำงานตจว พอผ่านไปสักพัก เรารู้สึกว่าเร่เรียนไม่ไหวเลยขอแม่ซิ่ว แม่ก็อนุญาติ เเล้วไม่กี่เดือนต่อมา แม่ก็มีแฟนใหม่ พ่อไปบวช เราอยู่บ้านแฟน ซึ่งไม่ไกลจากพ่อมาก หลังจากแม่เรามีแฟนใหม่ แม่เราก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง ตามเดิมตกลงกันว่าจะช่วยเก็บเงินไว้ให้เราเรียนปี68 แบ่งส่งกับพ่อแต่ตอนนี้แม่ไม่เคยส่ง ใข้ชีวิตไปวันๆ กิน เที่ยว เล่น กับแฟนใหม่ พอไม่มีเงินมักจะขอยืมเงินคนใกล้ตัวเสมอ เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ถูกยืม เราพยายามคุยกับแม่ให้เลิกกับแฟนใหม่ตลอด แต่เขาเหมือนกันจะทำแต่สุดท้ายก็ไม่ แม่กับแฟนใหม่คบๆเลิกๆกัน แฟนใหม่แม่เองก็มีลูก ทั้งคู่คบกัน ถ้าทะเลาะกันเมื่อไร แม่เราจะหนีตลอด บางครั้งก็หนีไปบ้านญาติ บางครั้งก็หนีไปกทม หนีไปมา อยู่หลายจังหวัด แต่ไม่กี่วันต่อมาก็กลับไปอยู่ด้วยกัน รอบล่าสุดพากันมาอยู่บ้านตายาย ทะเลาะกันแฟนใหม่แม่ตีแม่ คนที่บ้านเลยเเจ้งตำรวจจับ พอตำรวจปล่อยแฟนใหม่แม่ก็มาขโมยรถยายเราขับไปกทม (บ้านมีรถมอไซค์3คัน  ไม่กี่วันต่อมาแม่โทรมาหาเราบอกเราว่า ต่อจากนี้จะตั้งใจทำงาน ส่งเราเรียน ยืมรถยายเราใช้ไปหางานแถวบ้าน พอเช้าวันรุ่งขึ้นแม่เราเอารถยายไปจำนำ เอาเงินนั่งรถทัวร์ไปหาแฟนใหม่ ที่ภาคใต้ พอไปอยู่ได้1-2อาทิตย์ เงินหมดก็หนีแฟนใหม่กลับมาหางานกทม  น่าจะมาทำงานกทมเพราะจะมาอยู่กับเรา เพราะตามเดิมเราบอกว่าเราจะเรียนรามคำแหงเพราะค่าเทอมถูกดี จะไปอยู่กทม แต่ตาเราไม่อยากให้เรียนป.ตรี ถ้าไม่ใช่ราชภัฎแถวบ้าน อยากให้เรียนเทคนิค  ด้วยความที่ทุกคนในบ้านมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ทำให้ทุกครั้งที่คนในครอบครัวทักมา เราหมดไฟในการใช้ชีวิตตลอด เราอึดอัดมาก ทุกครั้งที่มีคนถามว่าจะเอาไงกับชีวิต ทุกครั้งที่คนที่บ้านทักมา เราอยากนอนหลับไม่ตื่น เราดิ่งตลอดตอนเห็นข้อความของคนในบ้าน เราควรทำไงดี
ปล. อาจจะงงหน่อยนะคะ แค่อยากระบาย