น้องชายคนเล็กอายุห่างกันเกือบ  25 ปี จบสาขาที่คะแนนสอบเข้ายากระดับต้นๆ  ม.แห่งหนึ่งแถวสามย่าน ไม่มีงานประจำ ตื่นสาย ใช้ชีวิตชิวๆ ออกไปทานข้าวและพบปะกับเพื่อนในกลุ่มบ้างตามสมควร ส่วนใหญ่อยู่บ้าน ทำกิจกรรมปลูกต้นไม้ เล่นกับแมว ทำอาหารกินเองบ้าง มีรายได้จากการ เทรด และมีพอร์ตลงทุนในหลาย App. รวมถึงการเขียนนิยาย Online เท่าที่ดูเงินที่เดินในบัญชี ถือว่า OK มากๆ เวลาไปงานพบปะ- ญาติพี่น้อง ก็ ใส่เสื้อยืดคอย้วย และกางเกงยีนต์ซีดๆ ญาติบางคนก็ชี้แล้วก็บอกว่า "ไอ้นิ - มันขี้เกียจ ไม่มีงานทำ"

ภาพฉายมาที่เรา .... ทำงานเป็นผู้บริหารระดับกลางในองค์กรเอกชนแห่งหนึ่ง ตื่นเช้าฝ่ารถติดไปทำงาน ปัญหาที่ทำงานก็มากโข เย็นขับรถกลับกว่าจะถึงบ้าน หัวฟู - พบปะญาติก็โดนชมตลอดว่า "เนี๊ยะ...ผจก.ไฟแรง" หล่อเนียบ เสื้อ Polo ในกางเกงตลอด ---

แต่...เรามองภาพไปที่น้องชาย...รู้สึกว่า เค้ามีความสุขจัง ? - ที่ไม่ต้องแบกรับความคาดหวังอะไรเลย ..จากสิ่งรอบข้าง.....

ผมเข้าใจครับว่า...ความสุขของคนแต่ละรุ่นมักสะท้อนจากค่านิยมและบริบทของช่วงเวลาในชีวิตที่แตกต่างกัน คนรุ่นก่อนอาจมองความสุขคือการมีครอบครัวอบอุ่น มีงานมั่นคง และได้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ส่วนคนรุ่นใหม่อาจมองความสุขคือการได้ทำในสิ่งที่รัก มีอิสระทางความคิด และสามารถแสดงออกตัวตนอย่างเต็มที่

แต่ก็แอบอิจฉาในใจเล็กๆว่า.... คนรุ่นใหม่...เท่ห์ดีนะ... มีความสุขในแบบฉบับของตัวเอง ..โดยที่ไม่ต้องสนสิ่งรอบข้างใดใด ....
คุณเข้าใจเด็กรุ่นนี้ไหม ?
คุณมีคิดว่าไงครับ ?