พ่อแม่คนอื่น เลี้ยงลูกที่เป็นวัยรุ่นกันยังไงครับ

ต้องบอกอย่างนี้ก่อนว่าผมไม่ใช่พ่อแม่ แต่เป็นลูกครับ ตอนนี้ผมอายุ 16 ตั้งแต่เด็ก ผมจะถูกเลี้ยงมาแบบตามใจบ้างครับ ตามใจในที่นี้หมายถึง อยากได้อะไร ได้ อะไรประมาณนี้ครับ ผมจะสนิทกับแม่มากในตอนเด็ก ผมติดแม่มาก จะไปไหนต้องมีแม่ ตอนนั้นแม่คือโลกของผมเลยครับ ผมใช้ชีวิตแบบนั้นมาจนกระทั้งผมเข้ามัธยมครับ ช่วงนั้นผมย้ายรร.ใหม่ สังคมจะคนละแบบกับที่ผมเป็นตอนอยู่ประถมเลยครับ ตอนผมอยู่มัธยม ส่วนใหญ่เพื่อนผมพ่อแม่จะเริ่มปล่อยกันแล้วครับ เพื่อนผมก็เลยพากันชวนไปเที่ยว พากันไปคอนเสิร์ต อะไรประมาณนี้ครับ ผมเลยเกิดความรู้สึกที่ว่า "อยากเป็นแบบนั้นบ้างว่ะ" อะไรประมาณนี้ครับ ผมเลยมีความคิดที่อยากจะห่างกับพ่อแม่ แต่ด้วยความที่ผมอยู่กับแม่มาตลอดครับ แม่ผมเลยไม่ปล่อย พ่อเหมือนกัน ประมาณว่าเป็นห่วงมาก อะไรประมาณนี้ครับ แต่ก็เคยให้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างนะครับ แต่จะนานมากๆที ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่ผมค่อนข้างนอยพ่อแม่ และเริ่มสร้างกำแพงกับพ่อแม่ครับ ประมาณว่าอยากให้แม่รู้ว่า การปล่อยผมอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียวผมก็อยู่ได้ ไม่ต้องเป็นห่วง (เอาง่ายๆคือประชดนั่นแหละครับ) ผมเริ่มต่อต้านพ่อแม่ แม่ให้ไปไหนก็ไม่ไปด้วยแล้ว มีชักสีหน้าใส่พ่อแม่ รุนแรงสุดคือตะคอกใส่ครับ ผมอยู่บนลูปแบบนี้มา 3  ปีครับ พอผมขึ้น ม.4 ผมได้ย้ายโรงเรียนครับ สังคมจะพอๆกันเลย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมอยากห่างจากพ่อแม่มากๆครับ แต่ก็ทำไม่ได้ ผมอยู่แบบนั้นมาสักพัก เหมือนเดิมทุกอย่าง ต่อต้านมาตลอด ผมทะเลาะกับแม่ค่อนข้างบ่อยจนตอนนั้นกลายเป็นว่า พ่อแม่เริ่มไม่อยากคุยกับผม ผมก็ไม่คุยกับพ่อแม่ อะไรประมาณนี้ครับ ทีนี้มันมีจังหวะที่ พ่อแม่ไปเปิดธุรกิจใหม่ที่ต่างจังหวัดครับ ซึ่งพ่อแม่ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดนานเลยครับ แต่ก็จะกลับบ้านบ้างบางครั้ง ช่วงนั้นพ่อแม่ผมเลยจำเป็นต้องให้ผมอยู่บ้านคนเดียว ผมเลยถือจังหวะนี้ "หนีออกจากบ้านครับ" ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเปิดสังคมมาก ผมได้ไปเที่ยวกลางคืน กลับบ้านดึก ดึกในที่นี้คือตี 2-3 เลยครับ แน่นอนครับผมโดดเรียนด้วย วันไหนที่ไม่อยากไปเลยผมก็หยุดและก็ไปเที่ยวครับ ถามว่าผมได้เงินไปเที่ยวมาจากไหนขนาดนี้ ผม"ขโมย"แม่ครับ ขโมยแม่ในที่นี้คือ ผมจะอาศัยจังหวะที่แม่ลืมล็อคตู้เซฟครับ ค่อยๆหยิบเงินออกมาทีละพังสองพัน ที่ค่อยๆหยิบเพราะว่า เวลาแม่กลับมาดูตู้ เงินมันจะไม่ลดเกินจนเขาสงสัยครับ ผมใช้ชีวิตแบบนี้มา 3 เดือนครับ เป็นช่วงที่ผมมีความสุขมาก ผมเอ็นจอยกับการใช้ชีวิตมากครับ ตอนนั้นมันจะมีคำว่า"ครั้งแรก"เกิดขึ้นกับผมเยอะมาก เช่น กูกลับบ้านดึกครั้งแรก กูขโมยตังแม่ครั้งแรก กูนอนบ้านเพื่อนครั้งแรก อะไรประมาณนี้ครับ พ่อแม่ผมไม่รู้เลยว่าผมใช้ชีวิตยังไงเพราะพ่อแม่ผมไม่ค่อยติดต่อมาครับ ติดต่อมาอีกทีคือตอนจะกลับบ้านเลย ทีนี้พ่อแม่ผมเริ่มจับได้แล้วครับ มันเริ่มจากที่ ครูประจำชั้นผมโทรมาบอกแม่ว่าผมโดดเรียนจนเวลาเรียนไม่พอแล้ว แล้วพ่อเพื่อนผมจะชอบโทรไปถามแม่ผมเกี่ยวกับเพื่อนผมครับ เพราะผมไปเที่ยวกับลูกเขากลับดึกตลอด แม่ผมเลยเริ่มสงสัยครับ เลยกลับมาหาผม แม่ผมเริ่มจับได้แล้วว่าผมขโมยเงิน เพราะมันเริ่มเยอะจนหน้าสงสัยแล้วครับ แม่ผมเริ่มจับได้ว่าผมเที่ยวตอนกลางคืนเพราะเพื่อมผม แล้วก็จับได้ว่าโดดเรียนเพราะครูผม แม่ผมเลยตัดสินใจให้ผมมาเรียนในจังหวัดที่พ่อแม่ผมเปิดธุรกิจครับ ตอนนั้นผมมีแต่ความโกรธ(จนกระทั้งตอนนี้) ผมต่อต้านพ่อแม่รุนแรงขึ้นครับ ไม่คุยกับพ่อแม่เลยแม้แต่นิดเดียว ชักสีหน้าใส่ตลอดเวลา ข้าวก็ไม่กิน ย้ายโรงเรียนมาก็ทำตัวให้ไม่มีความสุขเลย เพื่อที่จะประชดครับ จนตอนนี้ ที่ผมกำลังพิมพ์กระทู้นี้อยู่ก็ทำครับ ผมเคยคิดที่จะเปิดใจคุยกับพ่อแม่ครับ เคยหาวิธีที่จะช่วยให้ลดความเป็นห่วงลงบ้าง แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย แม่ยืนกรานที่จะไม่ปล่อยผมครับ ตอนนี้ผมเลยเกิดความสงสัยครับว่าพ่อแม่คนอื่นเป็นเหมือนกันไหม แล้วผมควรทำยังไงดีครับ ผมเข้าใจนะครับว่าสิ่งที่ผมทำมัน"แย่มาก" ผมเลยอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนครับ