ผมเป็นพระโพธิสัตว์ ที่บารมีใกล้เต็มแล้วครับ

อาศัยกำหนดรู้ธรรมที่กำเริบกลับ
มันกลับเห็นว่า ไอ้ อวิชชาที่เกิด มันเป็นส่วน
ของบารมีที่มันพร่อง
การเกิดในชาตินี้ก็เพื่อทำบารมีบางส่วนให้มันเต็ม
แต่ในความเข้าใจกระผมคือ การสลัดคืนธรรมนั้น
เป็นตัวให้บารมีมันเพิ่มพูน
เพราะเมื่อจิตเป็นสุญตา  
หลุดพ้นการหวงศาสดา ด้วย ความต่างของสัญญา
และสังขารที่มันสับขาหลอก
ก็กระทำกลับคืนว่า เหตุมันมาจากบารมีที่พร่องไป
หลุดจากตรงนั้นได้ ความกรุณา เอิบอิ่ม ความเพียร
บางประการที่ไม่กำเริบกลับก็เกิดขึ้นแก่ใจ

แต่ก็ยังโง่ซ้ำๆ เพราะต้องการจะวิจัยธรรมเองทั้งหมด
มีการแฉลบไปในทางที่มันจะเพิ่มพูนกิเลส
มีการแฉลบไปหาทางอื่นที่เป็นมรรคอยู่เรื่อยๆ

ในกองสังขารที่เฟ้นยังไงก็เฟ้นไม่หมด