ผมสงสัยมานานแล้วครับว่า คนเรานี่มันต้องทำตัวยังไงถึงจะพอดีในสายตาคนอื่น
เวลาผมเลือกที่จะไปไหนมาไหนกับพ่อแม่ ไปกินข้าว ไปเที่ยว หรือแค่ใช้เวลาด้วยกันบ้าง
ก็จะมีคนพูดประมาณว่า
“โตแล้วยังติดบ้านเหรอ”
“เป็นลูกแหง่หรือไงวะ?”
แต่พอวันไหนผมเลือกที่จะไม่ไป หรือขอมีเวลาอยู่กับเพื่อนบ้าง ทำงานบ้าง หรือแค่พักคนเดียว
ก็จะมีเสียงมาอีกว่า
“ไม่เห็นให้ความสำคัญกับครอบครัวเลย”
“พ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดนะ”
มันเลยรู้สึกว่า ไม่ว่าผมจะเลือกทำแบบไหน มันก็เหมือนจะไม่ถูกใจใครสักทาง
ทั้งที่ผมก็แค่พยายามบาลานซ์ทุกอย่างให้ดีที่สุด
เลยอยากถามว่า
เพื่อน ๆ คิดยังไงกับเรื่องนี้?
ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้ จะจัดการกับความรู้สึกหรือคำพูดของคนอื่นยังไงดีครับ?
ขอบคุณล่วงหน้าครับ 🙏
คุณคิดเห็นยังไง...เวลาไปกับครอบครัวก็หาว่า เป็นลูกแหง่ติดพ่อแม่ แต่พอไม่ไปก็บอกว่าไม่ให้ ความสำคัญกับครอบครัว"
เวลาผมเลือกที่จะไปไหนมาไหนกับพ่อแม่ ไปกินข้าว ไปเที่ยว หรือแค่ใช้เวลาด้วยกันบ้าง
ก็จะมีคนพูดประมาณว่า
“โตแล้วยังติดบ้านเหรอ”
“เป็นลูกแหง่หรือไงวะ?”
แต่พอวันไหนผมเลือกที่จะไม่ไป หรือขอมีเวลาอยู่กับเพื่อนบ้าง ทำงานบ้าง หรือแค่พักคนเดียว
ก็จะมีเสียงมาอีกว่า
“ไม่เห็นให้ความสำคัญกับครอบครัวเลย”
“พ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดนะ”
มันเลยรู้สึกว่า ไม่ว่าผมจะเลือกทำแบบไหน มันก็เหมือนจะไม่ถูกใจใครสักทาง
ทั้งที่ผมก็แค่พยายามบาลานซ์ทุกอย่างให้ดีที่สุด
เลยอยากถามว่า
เพื่อน ๆ คิดยังไงกับเรื่องนี้?
ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้ จะจัดการกับความรู้สึกหรือคำพูดของคนอื่นยังไงดีครับ?
ขอบคุณล่วงหน้าครับ 🙏