ช่วงนี้ผมอยู่ในช่วงฝึกงานครับ ผมอายุ 17 ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ ปวช.3 และนี่เป็นครั้งแรกที่ได้ออกมาทำงานในสภาพแวดล้อมจริงๆ

แต่สิ่งที่ผมเจอและรู้สึกว่ายากมากคือ “ความขี้อาย” ของตัวเองครับ มันทำให้การใช้ชีวิตในที่ทำงานเต็มไปด้วยความกังวลและเกร็งใจ

ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น เวลาฝนตก พี่ๆ ที่บริษัทก็บอกว่าให้เอาร่มของบริษัทไปใช้ได้ แต่ผมก็ยังไม่กล้าเอา เพราะรู้สึกเกรงใจ ไม่อยากไปรบกวนใคร สุดท้ายก็เลือกที่จะเดินตัวเปล่าเปียกฝนกลับเอง ทั้งที่เขาอนุญาตแล้ว

แต่สิ่งที่เป็นปัญหาหลักจริงๆ คือ “เรื่องการพูด” ครับ
โดยเฉพาะการเปิดบทสนทนาหรือแม้แต่การถามงานผมเป็นคนที่ถ้าคุยกับเพื่อนจะพูดเก่งมาก พูดเรื่อยๆ ติดตลกบ้าง แต่พออยู่ในสังคมผู้ใหญ่ มันรู้สึกเหมือนพูดไม่ได้เลย เหมือนทุกคำที่คิดจะพูดต้องไตร่ตรองก่อนหมด ว่าจะพูดดีไหม จะพูดอะไร จะดูเด็กไปไหม หรือพูดแล้วจะทำให้เขารู้สึกว่าเราไม่ตั้งใจฟังรึเปล่า

อย่างตอนที่พี่เขาสั่งงาน ผมก็พยายามตั้งใจฟังทุกครั้งนะครับ แล้วก็พยายามทำตามที่ตัวเองเข้าใจ แต่บางครั้งก็ยังไม่กล้าถามเพิ่ม เพราะกลัวถามบ่อยแล้วจะรบกวนเขา หรือเขาจะคิดว่าเราไม่ตั้งใจฟังรึเปล่า

บางทีก็สับสนในหัวว่าควรถามไหม ควรพูดอะไรดี หรือเงียบไว้ดีกว่า สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าผมพูดอยู่ในลำคอ มีเเต่เสียงปากไม่ขยับเสียงก็เบา ผมรู้ว่าบุคลิกแบบนี้มันดูไม่ดีเลยครับ บางทีอาจทำให้คนรอบข้างรู้สึกว่าเราหยิ่งหรือไม่มีมารยาท

เลยอยากมาขอคำแนะนำจากทุกคนครับ
มีใครเคยเจอแบบนี้ไหมตอนฝึกงาน หรือใครมีวิธีแก้ปัญหายังไงรับมือยังไง​มาแชร์ประสบการณ์กันได้นะครับ​🙏🏻