เมื่อไปเยี่ยมผู้ป่วย ควรวางตัวอย่างไร?

เราเคยมีข้อสงสัยในเรื่องพวกนี้มาอยู่บ้าง  
เพราะเรารู้สึกว่า ค่านิยม หรือ ธรรมเนียมอะไรบางอย่างที่คนทั่วไปเค้าทำๆ กัน
มันไม่ได้เป็นประโยชน์ หรือ ถุกต้องเหมาะสมเสมอไป

พอเรามีพ่อแม่ที่ป่วย  มันมีเรื่องละเอียดอ่อนหลายเรื่องเลย
ที่จะพิจารณาว่า จะให้คนมาเยี่ยมดีหรือไม่?  จะพร้อมตอนไหน?
ใครที่จะให้มาเยี่ยมได้บ้าง?....... และอีกจิปาถะ

เช่น  แน่นอนว่า การมาเยี่ยมจะทำให้คนไข้ได้พักผ่อนน้อยลง
บางครั้ง คนไข้เกรงใจต้องรับแขก ทั้งๆ ที่อยากพัก
หรือรวมทั้ง คนดูแลคนไข้ ที่จะเหนื่อยกว่าปกติ ต้องคอยรับแขก
และอื่นๆ

--------------------------

สรุปสั้นๆ  ประเด็นปัญหาหลักๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้  คือ
คนเยี่ยมไข้ มักคำนึงถึงตัวเอง มากกว่า ตัวผู้ป่วย
เช่น ก็ฉันเป็นห่วง ก็ฉันไม่สบายใจ ฉันอยากไปเยี่ยม ฉันอยาก...โน่นนี่
มันกลายเป็นการเอาความต้องการของตัวเองเป็นที่ตั้ง
แทนที่จะเอาความต้องการของคนป่วยเป็นที่ตั้ง
ว่าคนป่วยเค้าพร้อมให้เยี่ยมหรือไม่?

- ไม่ใช่คนป่วยทุกคนที่เค้าจะรู้สึกดี๊ด๊าที่มีคนไปเยี่ยม
คนป่วยจำนวนมาก ไม่อยากเจอใครในยามที่ตัวเองป่วย
อยากจะอยู่กับคนใกล้ชิดที่คุ้นเคยเท่านั้น

- หรือเวลาคนไปเยี่ยมเยอะๆ  เสียงดัง วุ่นวาย แย่งกันคุย
ก็ทำให้คนป่วยรู้สึกเครียดได้ง่ายๆ

-  บางทีคนไปเยี่ยมไม่ได้เตรียมใจเตรียมความพร้อม
พอเห็นคนป่วยในสภาพที่ตัวเองคาดไม่ถึง  ก็แสดงออกทางสีหน้า แววตา
แสดงความกังวล ความทุกข์ใจออกมาให้คนป่วยได้รู้สึกกระทบใจไปด้วย

- คนป่วยไม่อยากคอยตอบคำถามโน่นนี่..ที่คนมาเยี่ยมจะมาถามซ้ำๆ กัน

- ไม่อยากฝืนทำตัวร่าเริงยิ้มแย้ม เพื่อให้คนมาเยี่ยมสบายใจ

...และอื่นๆ อีกมากมาย


เอาเป็นว่า ถ้าคุณจะไปเยี่ยมใคร   ลองรอบคอบมากขึ้นในการพิจารณาว่า
เราควรไปเยี่ยมหรือไม่? เมื่อไหร่ถึงจะเหมาะสม?  แล้วจะวางตัวยังไงในตอนไปเยี่ยม?
ทั้งหมดนี้  ให้คำนึงถึง "ใจของผู้ป่วย" มากกว่า "ใจของตนเอง" ค่ะ

รายละเอียดลองฟังในคลิปนะคะ  เป็นแนวคิดจากพระภิกษุในพุทธศาสนา
แต่ไม่ได้จำกัดแค่ชาวพุทธเท่านั้น  มันมีแง่คิดที่นำไปใช้ได้กับทุกคนค่ะ