55.41
ต่อไป มัจฉะริยัง มักนิยมแปลว่า ความตระหนี่
มัจฉะระภาโว มัจฉะริยัง .
ภาวะแห่งความตระหนี่ ชื่อว่า มัจฉะริยะ
ความหวงแหน ความไม่อาจจะทนให้สมบัติของตนเองไปสู่ผู้อื่นได้ เรียกว่า มัจฉะริยะ ก็คือ ความตระหนี่
ตัง อัตตะโน สัมปัตตีนัง นิคุหะนะลักขะณัง ,
มัจฉริยะ นั้น มีลักษณะปิดบังสมบัติของตน
นิคุหะนะ แปลว่า ปิดบัง
ลักษณะปิดบังสมบัติของตนก็คือ เอามาไว้ของตนอย่างเดียวละนะ
เพื่อนของตน ความรู้ของตน เงินทองของตน ต้องไม่ไปกับคนอื่นเอาไว้กับตนอย่างเดียว เอาไว้กับพวกของตนอย่างเดียว
เรียกว่า มัจฉะริยะ
ตาสังเยวะ ปะเรหิ สาธาระณะภาวะอักขะมะนะระสัง ,
มีกิจก็คือ ทนไม่ได้ต่อภาวะความเป็นสาธารณะ กับชนเหล่าอื่นของสมบัติทั้งหลายเหล่านั้น
คือสมบัติของตนจะไปเป็นสาธารณะกับคนอื่น คนอื่นจะมาได้ไป คนอื่นจะมาใช้สอยเนี่ยมันไม่อาจจะทนได้
ขะมะ แปลว่า ทน อักขะมะ แปลว่า ทนไม่ไหว
ฉนั้น ตรงข้ามกับอิสสา นะ
อิสสา นี่เป็นสมบัติของคนอื่นเป็นอารมณ์
ส่วน มัจฉริยะ สมบัติตัวเองเป็นอารมณ์
ดังนั้น มัจฉริยะ ก็เป็นมลทินของผู้ครองเรือนเพราะว่า ผู้ครองเรือนปกติเขาจะแสวงหาทรัพย์ แสวงหาทรัพย์ก็ได้ทรัพย์นะ
แสวงหาอะไรมันก็ได้อันนั้น
มันเกิดจากเหตุใช่ไหม ไปหาทรัพย์มันก็ได้ทรัพย์มาเป็นสมบัติ ทีนี้พอได้มาแล้ว ตระหนี่ ก็เป็นมลทิน สิทีนี้
มันก็ตายเลย ฉนั้นมลทินก็ ตระหนี่ก็เลยเป็นมลทินของผู้ครองเรือน
เพราะผู้ครองเรือนต้องทำมาหากิน ทำไร่ไถนา ไปทำงาน มันก็ได้สตังค์ ได้ข้าว ได้น้ำมา
มาตระหนี่หวงแหนสมบัติตัวเองอีก ตายเลยเนี่ยนะ
งั้นก็เลยบอกถึงความตระหนี่เป็นมลทินของคนครองเรือน
ส่วนพระไม่มีแบบนี้เนื่องจากท่านไม่ได้หาอย่างนี้นะครับ
พอไม่ได้หาก็ไม่ได้
พอไม่ได้ก็ไม่รู้จะไปตระหนี่ทำไม อย่างนี้
พวกญาติโยมเราก็เลยตระหนี่กันเยอะ นะครับ
แต่ความเป็นจริงแล้ว มันก็อย่างว่าแหละ กิเลสก็ไปได้ทั่วน๊อ ไม่ว่าพระหรือญาติโยม
แต่โดยมาก.....
ความตระหนี่มีกิจหน้าที่คือ ทนไม่ได้ต่อสาธารณะภาวะ คือความเป็นสาธารณะด้วยคนอื่นแห่งสมบัติของตน
สังโกจะนะปัจจุปัฎฐานัง ,
มีการไม่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นอาการปรากฎ
อัตตะสัมปัตติปะทัฎฐานัง .
มีสมบัติของตนเป็นเหตุใกล้ อย่างนี้
เอาไว้กับตนนะไม่เผื่อแผ่ไม่ให้ใครแล้ว
ไม่ให้ใครมายุ่ง ยุ่งได้แต่เราปิดไว้ให้ได้ผลประโยชน์แก่เราคนเดียว กีดกันคนอื่นเขาหวงไว้
มีลิขสิทธิ์ มีถนนส่วนบุคคล
ที่จริงถนนมันก็แค่ดินหละน๊อ แต่ว่ามันมาเดินไม่ได้อะ
ทำไมมันมาเดินไม่ได้ มันตระหนี่ นะมันหวงแหน
บางทีสุนัขยังเดินไม่ได้ ประมาณนี้ 59.14
439
น282
59.14
คนเราเวลามันตระหนี่ก็ไปเรื่อย
นี่ตระนี่สมบัติของตน
59.24
มัจฉะระภาโว มัจฉะริยัง . ภาวะแห่งความตระหนี่ ชื่อว่า มัจฉะริยะ
55.41
ต่อไป มัจฉะริยัง มักนิยมแปลว่า ความตระหนี่
มัจฉะระภาโว มัจฉะริยัง .
ภาวะแห่งความตระหนี่ ชื่อว่า มัจฉะริยะ
ความหวงแหน ความไม่อาจจะทนให้สมบัติของตนเองไปสู่ผู้อื่นได้ เรียกว่า มัจฉะริยะ ก็คือ ความตระหนี่
ตัง อัตตะโน สัมปัตตีนัง นิคุหะนะลักขะณัง ,
มัจฉริยะ นั้น มีลักษณะปิดบังสมบัติของตน
นิคุหะนะ แปลว่า ปิดบัง
ลักษณะปิดบังสมบัติของตนก็คือ เอามาไว้ของตนอย่างเดียวละนะ
เพื่อนของตน ความรู้ของตน เงินทองของตน ต้องไม่ไปกับคนอื่นเอาไว้กับตนอย่างเดียว เอาไว้กับพวกของตนอย่างเดียว
เรียกว่า มัจฉะริยะ
ตาสังเยวะ ปะเรหิ สาธาระณะภาวะอักขะมะนะระสัง ,
มีกิจก็คือ ทนไม่ได้ต่อภาวะความเป็นสาธารณะ กับชนเหล่าอื่นของสมบัติทั้งหลายเหล่านั้น
คือสมบัติของตนจะไปเป็นสาธารณะกับคนอื่น คนอื่นจะมาได้ไป คนอื่นจะมาใช้สอยเนี่ยมันไม่อาจจะทนได้
ขะมะ แปลว่า ทน อักขะมะ แปลว่า ทนไม่ไหว
ฉนั้น ตรงข้ามกับอิสสา นะ
อิสสา นี่เป็นสมบัติของคนอื่นเป็นอารมณ์
ส่วน มัจฉริยะ สมบัติตัวเองเป็นอารมณ์
ดังนั้น มัจฉริยะ ก็เป็นมลทินของผู้ครองเรือนเพราะว่า ผู้ครองเรือนปกติเขาจะแสวงหาทรัพย์ แสวงหาทรัพย์ก็ได้ทรัพย์นะ
แสวงหาอะไรมันก็ได้อันนั้น
มันเกิดจากเหตุใช่ไหม ไปหาทรัพย์มันก็ได้ทรัพย์มาเป็นสมบัติ ทีนี้พอได้มาแล้ว ตระหนี่ ก็เป็นมลทิน สิทีนี้
มันก็ตายเลย ฉนั้นมลทินก็ ตระหนี่ก็เลยเป็นมลทินของผู้ครองเรือน
เพราะผู้ครองเรือนต้องทำมาหากิน ทำไร่ไถนา ไปทำงาน มันก็ได้สตังค์ ได้ข้าว ได้น้ำมา
มาตระหนี่หวงแหนสมบัติตัวเองอีก ตายเลยเนี่ยนะ
งั้นก็เลยบอกถึงความตระหนี่เป็นมลทินของคนครองเรือน
ส่วนพระไม่มีแบบนี้เนื่องจากท่านไม่ได้หาอย่างนี้นะครับ
พอไม่ได้หาก็ไม่ได้
พอไม่ได้ก็ไม่รู้จะไปตระหนี่ทำไม อย่างนี้
พวกญาติโยมเราก็เลยตระหนี่กันเยอะ นะครับ
แต่ความเป็นจริงแล้ว มันก็อย่างว่าแหละ กิเลสก็ไปได้ทั่วน๊อ ไม่ว่าพระหรือญาติโยม
แต่โดยมาก.....
ความตระหนี่มีกิจหน้าที่คือ ทนไม่ได้ต่อสาธารณะภาวะ คือความเป็นสาธารณะด้วยคนอื่นแห่งสมบัติของตน
สังโกจะนะปัจจุปัฎฐานัง ,
มีการไม่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นอาการปรากฎ
อัตตะสัมปัตติปะทัฎฐานัง .
มีสมบัติของตนเป็นเหตุใกล้ อย่างนี้
เอาไว้กับตนนะไม่เผื่อแผ่ไม่ให้ใครแล้ว
ไม่ให้ใครมายุ่ง ยุ่งได้แต่เราปิดไว้ให้ได้ผลประโยชน์แก่เราคนเดียว กีดกันคนอื่นเขาหวงไว้
มีลิขสิทธิ์ มีถนนส่วนบุคคล
ที่จริงถนนมันก็แค่ดินหละน๊อ แต่ว่ามันมาเดินไม่ได้อะ
ทำไมมันมาเดินไม่ได้ มันตระหนี่ นะมันหวงแหน
บางทีสุนัขยังเดินไม่ได้ ประมาณนี้ 59.14
439
น282
59.14
คนเราเวลามันตระหนี่ก็ไปเรื่อย
นี่ตระนี่สมบัติของตน
59.24