ตามหัวข้อเลยครับ
ผมโดนทั้งคนในบ้านทั้งแฟนตัวเองด่าโกรธเรื่องเล็กๆน้อยๆ อะไรนิดหน่อย เขาก็โกรธ
ข้อ1นี้ผมจะเล่าจากคนในบ้านก่อนนะ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนแย่ครับ แต่ก็พอถูๆไถๆไปได้
บางทีการที่ผมทำอะไรสำเร็จสักอย่าง ผมจะไม่เคยได้คำชมจากคนในบ้านเลยครับ
จะมีแต่การที่เขาพูด เยาะเย้ยผม บางทีก็โดนแซวว่า ทำได้แค่นี้แหละ จะทำได้อีกสักกี่วัน
ตอนเด็กผมเป็นคนค่อนข้างร่าเริงครับ มีแต่คนรัก มีแต่คนอยากกอด อือคือผมจะบอกว่าผม
เป็นคนต่างจังหวัดนะครับ ที่มาเรียนในกรุงเทพตั้งแต่ ป.3 ผมห่างจากบ้านเกิดตัวเองมา 10กว่าปีแล้วครับ
1ปีได้กลับ บ้านที่ ต่างจังหวัดแค่ 1-2รอบครับ พอผมห่างจากบ้านมานาน เวลาผมกลับไปจะมีแค่ ตากับยายครับ
ที่มากอดผม มาหอมแก้มผม ส่วนพี่ๆป้านาอา เขาไม่ค่อยสนใจครับ บางทีกลับไปเขาก็ชอบพูดเรื่องที่ผมทำพลาด
เรื่องอะไรที่มันไม่ดีต่อ ความรู้สึกผม ครอบครัวผมเวลาได้ยินเขาก็จะขำให้ผมแทนที่จะปลอบหรือไม่ให้คนอื่นมาว่าลูกตัวเอง
ตอนนี้ผมอายุ22แล้วครับ ผมทำการทำงานก็ไม่ได้เรื่องสะเท่าไหร่ แต่ผมก็พยายามทำให้คนในครอบครัวปลื้ม
แต่นั่นแหละครับ สุดท้ายผมก็โดนเอาเปรียบเทียบคนอื่น จนตอนนี้ผมเป็นซึมเศร้าไปแล้ว พอโตมาผมไม่เคยนั่งกินข้าวกับครอบครัว
เหมือนตอนเด็ก ไม่เคยกอดไม่เคยหอมคนในครอบครัวเหมือนตอนเด็ก คนในครอบครัวจะไม่คุยกับผมถ้าผมไม่ทักเขาก่อน
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวเลยครับ
ข้อ2 เรื่องแฟนก็ผมเป็นคนที่ตามใจแฟนมากๆครับ ช่วงแรกๆผมตามใจเขาทุกอย่างเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับแฟนผมอยู่หอ ส่วนผมอยู่บ้านกับครอบครัว
แฟนผมเขาจะเป็นคนที่อะไรไม่ได้ดั่งใจ้ขาก็จะโกรธงอนผม บางทีผมต้องยอมหยุดงานเพื่อไปง้อเขา เวลาผมทำผิดอะไรคือคำหยาบมาเต็มครับตอนนี้ผมรู้สึกว่าเสียความเป็นตัวเองมากครับ ผมต้องทำยังไงให้เขารับรู้ว่าผมมีปัญหามากมายในหัวแต่พูดออกไปไม่ได้สักอย่าง
จนตอนนี้ผมชอบเอาเรื่องทั้งครอบครัวกับแฟนมารวมกันจน เศร้าหมอง เวลาไปเจอเขา แต่ก็ต้องฝืนยิ้มว่าผมไม่เป็นไร
*ผมอยากออกจากปัญหาพวกนี้ผมต้องทำยังไงครับ จะตายก็ยังตายไม่ได้ ผมลืมบอกว่าผมมีน้องสาวเป็น ผญ นะครับ1คน
เหตุผลที่ผมตายไม่ได้คือเป็นห่วงน้องล้วนๆเลยครับ ไมอยากให้เขาโตมาแล้วเจอปัญหาแบบผม*
(ขอบคุณล่วงหน้าคนที่มาให้คำแนะนำและกำลังใจนะครับ)
ผมโดนทั้งแฟนทั้งครอบครัวตัวเองด่า ผมอยากระบาย
ผมโดนทั้งคนในบ้านทั้งแฟนตัวเองด่าโกรธเรื่องเล็กๆน้อยๆ อะไรนิดหน่อย เขาก็โกรธ
ข้อ1นี้ผมจะเล่าจากคนในบ้านก่อนนะ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนแย่ครับ แต่ก็พอถูๆไถๆไปได้
บางทีการที่ผมทำอะไรสำเร็จสักอย่าง ผมจะไม่เคยได้คำชมจากคนในบ้านเลยครับ
จะมีแต่การที่เขาพูด เยาะเย้ยผม บางทีก็โดนแซวว่า ทำได้แค่นี้แหละ จะทำได้อีกสักกี่วัน
ตอนเด็กผมเป็นคนค่อนข้างร่าเริงครับ มีแต่คนรัก มีแต่คนอยากกอด อือคือผมจะบอกว่าผม
เป็นคนต่างจังหวัดนะครับ ที่มาเรียนในกรุงเทพตั้งแต่ ป.3 ผมห่างจากบ้านเกิดตัวเองมา 10กว่าปีแล้วครับ
1ปีได้กลับ บ้านที่ ต่างจังหวัดแค่ 1-2รอบครับ พอผมห่างจากบ้านมานาน เวลาผมกลับไปจะมีแค่ ตากับยายครับ
ที่มากอดผม มาหอมแก้มผม ส่วนพี่ๆป้านาอา เขาไม่ค่อยสนใจครับ บางทีกลับไปเขาก็ชอบพูดเรื่องที่ผมทำพลาด
เรื่องอะไรที่มันไม่ดีต่อ ความรู้สึกผม ครอบครัวผมเวลาได้ยินเขาก็จะขำให้ผมแทนที่จะปลอบหรือไม่ให้คนอื่นมาว่าลูกตัวเอง
ตอนนี้ผมอายุ22แล้วครับ ผมทำการทำงานก็ไม่ได้เรื่องสะเท่าไหร่ แต่ผมก็พยายามทำให้คนในครอบครัวปลื้ม
แต่นั่นแหละครับ สุดท้ายผมก็โดนเอาเปรียบเทียบคนอื่น จนตอนนี้ผมเป็นซึมเศร้าไปแล้ว พอโตมาผมไม่เคยนั่งกินข้าวกับครอบครัว
เหมือนตอนเด็ก ไม่เคยกอดไม่เคยหอมคนในครอบครัวเหมือนตอนเด็ก คนในครอบครัวจะไม่คุยกับผมถ้าผมไม่ทักเขาก่อน
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวเลยครับ
ข้อ2 เรื่องแฟนก็ผมเป็นคนที่ตามใจแฟนมากๆครับ ช่วงแรกๆผมตามใจเขาทุกอย่างเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับแฟนผมอยู่หอ ส่วนผมอยู่บ้านกับครอบครัว
แฟนผมเขาจะเป็นคนที่อะไรไม่ได้ดั่งใจ้ขาก็จะโกรธงอนผม บางทีผมต้องยอมหยุดงานเพื่อไปง้อเขา เวลาผมทำผิดอะไรคือคำหยาบมาเต็มครับตอนนี้ผมรู้สึกว่าเสียความเป็นตัวเองมากครับ ผมต้องทำยังไงให้เขารับรู้ว่าผมมีปัญหามากมายในหัวแต่พูดออกไปไม่ได้สักอย่าง
จนตอนนี้ผมชอบเอาเรื่องทั้งครอบครัวกับแฟนมารวมกันจน เศร้าหมอง เวลาไปเจอเขา แต่ก็ต้องฝืนยิ้มว่าผมไม่เป็นไร
*ผมอยากออกจากปัญหาพวกนี้ผมต้องทำยังไงครับ จะตายก็ยังตายไม่ได้ ผมลืมบอกว่าผมมีน้องสาวเป็น ผญ นะครับ1คน
เหตุผลที่ผมตายไม่ได้คือเป็นห่วงน้องล้วนๆเลยครับ ไมอยากให้เขาโตมาแล้วเจอปัญหาแบบผม*
(ขอบคุณล่วงหน้าคนที่มาให้คำแนะนำและกำลังใจนะครับ)