ทุกวินาทีมีค่ามา หากเราอยากทำอะไรให้ใคร ให้รีบทำทันทีเพราะความตายเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน หลังจากที่แม่จากไปสิ่งที่ติดใจผมมากที่สุดคือไม่ได้ขออโหสิกรรมต่อหน้าแกตอนที่แกยังคุยกับเราได้ วันที่ผมพาแม่ไปให้เคมีบำบัดช่วงเช้าก่อนจะให้เคมีแกยังคุยได้กินโจ๊กได้ ถ้าตอนนั้นผมได้ขออโหสิกรรมคงจะดี แม่ไปให้เคมีบำบัดครั้งแรก 20 พค. ผ่านมา 3 วันแกมีอาการอ่อนเพลีย ทานอะไรไม่ลงมา 2 วัน และนอนหลับไปอย่างสงบ ถ้าผมย้อนเวลาไปได้จะขออโหสิกรรม ณ เวลานั้น และจะพาแกมาอยู่ใกล้ๆ กับผมในวาระสุดท้ายของชีวิต เพราะแม่จากไปอย่างไม่มีลูกอยู่ข้างๆ ก่อนหน้านี้หลายปีแม่อยู่กับน้องชายแต่ต้องไปอยู่ที่บ้านพักคนชราเพราะบ้านของแม่โดนยึดเพราะเอาบ้านไปให้น้องชายค้ำประกันธนาคารแล้วน้องไม่จ่ายแบงค์เลย ส่วนบ้านน้องก็โดนยึดเหมือนกัน แถมน้องก็ถูกศาลจำคุกพร้อมกับภรรยา เลยไม่มีคนดูแลแก
เรื่องถัดมาสำหรับคนที่มีลูกคือการช่วยเหลือลูกที่เกินคำว่าพอดีแม่ผมเค้ารักและห่วงน้องชาย ช่วยจนไม่เหลืออะไรทั้งบ้าน ทั้งเงินทอง รักน้องขนาดยอมบากหน้าไปหาเงินคนที่รู้จักเอ่ยปากขอยืมเงินเพื่อไปช่วยน้องชาย ทั้งที่รู้ว่าไม่มีคืนเค้า
เรื่องสุดท้ายการดูแลแม่ ตั้งแต่แม่ช่วยน้องผมเองก็เตือนจนเหนื่อย จนบางครั้งทะเลาะกับแม่ คุยกับแม่จนบางครั้งไมเกรนขึ้นก็เคย แม้กระทั้งบล๊อคเบอร์แม่เพราะแม่จะชอบโทรมาขอเงินเพื่อเอาไปช่วยน้อง เคยดุ เคยต่อว่าแม่หลายครั้ง แต่หลังจากแม่ไปอยู่บ้านพักคนชรา และหลังแกล้มป่วยเป็นมะเร็งรังไข่ ผมก็ละวางโมหะ โมสะ ลงทุกอย่าง ตื่นเช้ามืดขับรถจากกรุงเทพไปราชบุรีพาแกไปหาหมอตามหมอนัด ช่วยเหลือแกทุกอย่างเท่าที่ลูกคนหนึ่งจะทำได้เรื่องมรดกเลิกคุยเพราะไปกับน้องชายหมดแล้ว สิ่งที่ผมทำก็ไม่รู้ว่าแม่จะรู้หรือไม่ว่าผมรักและห่วงเค้าในฐานะลูกหนึ่งเพราะทุกครั้งที่เจอแก ๆ จะพูดอยู่ 3 เรื่อง ห่วงน้อง ห่วงหลาน และอาการเจ็บป่วยของแก ส่วนผมแกไม่ค่อยจะถามหรือพูดถึงเท่าไร แต่ด้วยความที่ผมคิดว่าเวลาที่จะได้อยู่กันเริ่มน้อยหลังลงไปเรื่อยๆ พยายามจะทำให้แกทุกข์น้อยที่สุดอยากจะกินอะไร อยากซื้ออะไรไม่ไปขัดใจแก ช่วงหลายปีที่แกอยู่ที่นั้นผมกับญาติมักไปหาแกบ่อยๆ พาแกออกไปเที่ยวห้าง ไปหาของอร่อยๆ กินกัน แต่วันนี้ไม่มีแม่แล้ว บางครั้งก็แอบใจหายเหมือนกัน ทุกวันนี้ภาวนาอยากให้แม่มาหาบ้างแต่หลังแม่จากไปไม่เคยมาหาผมเลย มีแต่ไปหาน้องชายก่อนแกจะเสีย 1 วัน ถ้าวันนี้ใครยังมีพ่อ แม่อยู่หาเวลาไปขออโหสิกรรมแกนะครับอย่ารอให้เหมือนผม
ขอแชร์สิ่งที่ได้เรียนรู้หลังแม่จากไปแบบกะทันหัน
เรื่องถัดมาสำหรับคนที่มีลูกคือการช่วยเหลือลูกที่เกินคำว่าพอดีแม่ผมเค้ารักและห่วงน้องชาย ช่วยจนไม่เหลืออะไรทั้งบ้าน ทั้งเงินทอง รักน้องขนาดยอมบากหน้าไปหาเงินคนที่รู้จักเอ่ยปากขอยืมเงินเพื่อไปช่วยน้องชาย ทั้งที่รู้ว่าไม่มีคืนเค้า
เรื่องสุดท้ายการดูแลแม่ ตั้งแต่แม่ช่วยน้องผมเองก็เตือนจนเหนื่อย จนบางครั้งทะเลาะกับแม่ คุยกับแม่จนบางครั้งไมเกรนขึ้นก็เคย แม้กระทั้งบล๊อคเบอร์แม่เพราะแม่จะชอบโทรมาขอเงินเพื่อเอาไปช่วยน้อง เคยดุ เคยต่อว่าแม่หลายครั้ง แต่หลังจากแม่ไปอยู่บ้านพักคนชรา และหลังแกล้มป่วยเป็นมะเร็งรังไข่ ผมก็ละวางโมหะ โมสะ ลงทุกอย่าง ตื่นเช้ามืดขับรถจากกรุงเทพไปราชบุรีพาแกไปหาหมอตามหมอนัด ช่วยเหลือแกทุกอย่างเท่าที่ลูกคนหนึ่งจะทำได้เรื่องมรดกเลิกคุยเพราะไปกับน้องชายหมดแล้ว สิ่งที่ผมทำก็ไม่รู้ว่าแม่จะรู้หรือไม่ว่าผมรักและห่วงเค้าในฐานะลูกหนึ่งเพราะทุกครั้งที่เจอแก ๆ จะพูดอยู่ 3 เรื่อง ห่วงน้อง ห่วงหลาน และอาการเจ็บป่วยของแก ส่วนผมแกไม่ค่อยจะถามหรือพูดถึงเท่าไร แต่ด้วยความที่ผมคิดว่าเวลาที่จะได้อยู่กันเริ่มน้อยหลังลงไปเรื่อยๆ พยายามจะทำให้แกทุกข์น้อยที่สุดอยากจะกินอะไร อยากซื้ออะไรไม่ไปขัดใจแก ช่วงหลายปีที่แกอยู่ที่นั้นผมกับญาติมักไปหาแกบ่อยๆ พาแกออกไปเที่ยวห้าง ไปหาของอร่อยๆ กินกัน แต่วันนี้ไม่มีแม่แล้ว บางครั้งก็แอบใจหายเหมือนกัน ทุกวันนี้ภาวนาอยากให้แม่มาหาบ้างแต่หลังแม่จากไปไม่เคยมาหาผมเลย มีแต่ไปหาน้องชายก่อนแกจะเสีย 1 วัน ถ้าวันนี้ใครยังมีพ่อ แม่อยู่หาเวลาไปขออโหสิกรรมแกนะครับอย่ารอให้เหมือนผม