ตอนนี้หนูอยู่ ม.3 แล้วค่ะ ช่วงเปิดเทอมกำลังจะมีการประชุมผู้ปกครอง วันนี้หนูตัดสินใจพูดคุยกับคุณแม่เกี่ยวกับเรื่องเรียน หนูถามว่า ถ้าขึ้น ม.ปลาย หนูควรจะเลือกเรียนสายสามัญหรือสายอาชีพดี

คำตอบที่คุณแม่พูดออกมาคือ ไม่มีเงินส่งเรียนต่อ​

ตอนอยู่ ม.2 หนูเคยวางแผนอนาคตไว้หมดแล้วค่ะ ทั้งเรื่องเรียนต่อ เรื่องการทำงาน หนูคิดเผื่อทุกอย่างไว้แล้ว แต่แค่คำพูดสั้นๆ แบบนั้นจากคุณแม่ มันทำให้สิ่งที่หนูคิดและวางแผนไว้มันหายไปหมดเลย

หนูเลยบอกคุณแม่ว่า ถ้าอย่างนั้น หนูขอเลือกไปเรียนกศน.แทน แล้วหางานทำไปด้วย พอมีเงินเก็บแล้ว หนูก็จะไปต่อ ปวส. หรือสอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัยเอง

หนูลองคุยกับเพื่อนเรื่องนี้ด้วย ใจหนูก็อยากไปเรียนกศน. เลยตัดสินใจบอกคุณแม่ล่วงหน้าก่อนถึงวันจ่ายค่าเทอม ว่าหนูจะลาออก

แต่คุณแม่ก็ไม่ได้พาไปดำเนินเรื่องอะไร

ตอนนั้นหนูคิดว่า แค่เรียนจบ ม.3 ได้ก็น่าจะพอแล้ว แต่พอใช้ชีวิตในสังคม เจอครู เจอเพื่อน ที่มัน Toxic หนูเริ่มหมดไฟกับการเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้หนูขาดเรียนบ่อย


แล้ววันนี้ หนูก็โดนคุณแม่พูดใส่ว่า “เกาะพ่อแม่กิน”

คำพูดนั้นทำให้หนูรู้สึกเลยว่า คุณแม่คงไม่เข้าใจสิ่งที่หนูเคยพูดไว้เรื่องเรียนกศน.เลย

ในพื้นที่ที่หนูอยู่ มีโรงงานที่ไม่จำเป็นต้องใช้วุฒิการศึกษา แต่อายุต้องถึงเกณฑ์ก่อน หนูคิดไว้แล้วว่า ถ้าอายุถึงเมื่อไร หนูจะไปทำงานที่นั่นเพื่อเก็บเงินไว้เรียนต่อเอง

หนูแค่ไม่เข้าใจ ว่าทำไมคนที่เป็นแม่ถึงพูดคำแรง ๆ แบบนั้นออกมาโดยไม่คิดก่อน ทั้งที่หนูเป็นคนที่Sensitiveกับคำพูดมากๆๆ หนูไม่ได้โกรธท่านเลยค่ะ แต่หนูเป็นคนชอบเก็บคำพูดแบบนี้ไว้จนกลายเป็นความกดดันในใจเรื่อยๆ