เมื่อเริ่มจะติดเตียง

สองอาทิตย์ก่อนแม่มีเสลด มีไข้ เริ่มทานอาหารแล้วไอจนหายใจไม่ได้ ซึม ไม่มีแรง
ถ้าเสลด สำหรับคนปกติ ไอ เล็กน้อย ดูไม่ร้ายแรง

แต่ผู้ป่วยอัลไซเมอร์จะต่างกันมาก
ป้อนข้าวไปคำแรก ไอ ไอ ไอเสลด จนเหนื่อย
ช่วยดูเสลด ป้อนอีกคำ ไอต่อ
ไอจน คนไอโมโห แล้วหงุดหงิด นอนหงายคอหมดแรง มองค้อนมาทางเรา เหมือนจะบอกเราว่า ไม่ไอล่ะนะ เมินหน้าหนี แล้วหลับตา

แล้วปากแม่ก็เริ่มเขียว เพราะเสลดอุดทางหายใจ และไม่พยายามหายใจเองเพราะโมโหเหนื่อย

เราต้องตกใจสิ แต่ไม่มีเวลาตกใจ ต้องช่วยกระตุ้น ช่วยตบหลัง กระตุ้นหน้าอก เค้าก็ลืมตามาไออีกนิด ปากหายเขียว ช่วยดูเสมหะ
ดีขึ้น เสลดอีก ทีนี้ ไม่ยอมไอล่ะ นั่งนอนหงายท้องอีกแล้ว (ฉันเหนื่อย ฉันไม่ไหว ฉันไม่หายใจล่ะนะ)
ทำหน้าขี้เกียจหายใจ หน้าเซ็ง แล้วก็หลับตาไปอย่างเซ็งๆ  ปากก็เริ่มเขียวอีก
เลยต้องกระตุ้นๆ และรีบพาส่งร.พ.
ปากเขียวมาตลอดทาง

ไปถึง ร.พ. พยาบาลจะวัดความดัน ถึงแม่จะดูหมดแรง หายใจแทบไม่ได้ ปากก็เขียว
แต่ ผลักพยาบาลอย่างแรงเหมือนบอก อย่ามายุ่งฉัน
สภาพแย่มาก แต่แรงแม่ไม่ผ่อนเลย

พอเจอหมอ หมอต้องใช้เครื่องช่วยหายใจก่อนเลย
หมอบอก คนไข้น่าจะหายใจเองไม่ได้
การหายใจอ่อนมาก อาจต้องเจาะท่อช่วย เราจะอนุญาตไหม

แต่เราบอกหมอว่า ถ้าเสลดลด ถ้าหมอช่วย เค้าก็น่าจะดีขึ้น หายใจได้เองปกติ
(จากที่เล่าอาการไปด้านบน)
เลยขอหมอ ให้รอดูอาการก่อน และสักพักใหญ่ๆ ก็ดีขึ้นจริงๆ และกลับบ้านได้

จากเดิมแม่จะชวนคุย เรียก ถึงเราจะฟังไม่ค่อยออก จะเรียกชื่อเรา จะปัดเราทิ้งเวลาเรายืนบังทีวี
จะดิ้นไม่ยอมให้จับ หรือผลักเรากระเด็นเวลาไม่ถูกใจ
พาเดินเล่น เราก็จะกอดพยุงเป็นไม้เท้าอยู่ข้างหลังให้แม่ก้าวนำ เพราะท่านทรงตัวเองไม่ได้เลย แต่ยังมีแรงยืนเดินและก้าวเดินไปทางที่จะไปเองได้ ก็จะเดินเล่นรอบบ้านออกกำลังกันไปแต่ละวัน

เวลาป้อนข้าว มีผักเขียว จะไม่อ้าปาก อร่อยจะอ้าปากรอ ป้อนช้าก็จะหยุดหงิดไม่ทันใจ เร่ง

แต่หลังกลับบ้าน ก็ยังซึม ๆ นอนทั้งวัน เริ่มไม่ยอมยืน
ไม่ก้าวขา ไม่มีแรงแขนขาไม่ยอมขยับ ไม่พูด ไม่ดื้อ
มี 2 วันที่ที่ตื่นมา ยอมยืน เดิน มีเสียงเรียก ผ่านไปอีกอาทิตย์
ไม่ยอมเดินไม่ยอมยืนอีกแล้ว ไม่เลือกกิน เหมือนเริ่มขี้เกียจขยับตัว ฉันจะนอน แต่เราช่วยขยับ ยืดแขนขาให้ ก็ดูพอใจ เพราะไม่ตาเขียวใส่ แต่ไม่ยอมร่วมมือช่วยต้านหรือ ยืด ขยับเองเลย
นอกจากวันไหนนอนอิ่ม อารมณ์ดี จะยอมยืน และก้าวเดินไปห้องน้ำให้ นอกนั้นจะยืนนิ่งไม่ก้าว หรือ งอขา ไม่ยอมไป ไม่ร่วมมือเลย เหมือนจะบอกว่าเธอก็อุ้มไปสิ ฉันขี้เกียจยืน ยังไม่อยากลุก อาจเพราะยังไม่ค่อยมีแรง แต่ก็ส่วนนึงคือ
จะเริ่มติดเตียง ถ้าไม่ยอมขยับขาเดิน ไม่ยอมขยับแขนคว้านั่นนี่อีก ร่างกายก็เริ่มเกร็งขา แขน งอ
ต้องคอยยืด ขยับ แต่ก็เกร็งมากขึ้น ช่วยขยับยากขึ้นอีก

อีกขั้นของผู้ป่วย ถ้าป่วยเล็กน้อย อาการอื่นก็จะตามมาเป็นชุดใหญ่เลย

จนตอนนี้ ผ่านมา2 อาทิตย์ หลังจากวันที่พาไปหาหมอ ไม่ยอมยืนอีกเลย
ได้แต่บอกแม่ว่า ถ้าไม่ยอมยืน ก็ไปเดินเล่นไม่ได้ล่ะนะ ไปไหม ๆ ไปเดินเล่นกัน

หลอกล่อก็ไม่สำเร็จแล้ว
ได้แค่พยายามกระตุ้นให้เค้ากลับมาแข็งแรงก่อน
แต่ ตอนนี้ยังติดเชื้อทางเดินหายใจ ไข้อ่อนๆวันเว้นวัน
ไม่รู้ว่าหายดี แข็งแรงขึ้น จะมีแรงมากพอ จะยอมยืน และเดินอีกไหมนะ

เรื่องเล่า อัลไซเมอร์